W "Dzienniku" Gombrowicz bezlitośnie rozprawia się z polskimi kompleksami - przede wszystkim z kompleksem niższości Polaków (w tym także polskich artystów) wobec Zachodu. Twierdzi, że każdy powinien być odpowiedzialny jedynie za własne czyny, w związku z czym nie ma sensu kajać się za grzechy przodków, ani też pysznić osiągnięciami wybitnych Polaków, bo to ani nasze grzechy, ani nasze zasługi. Walczy ze sztucznością, formą i "gębą". Szydzi z patosu, wielkości i nadęcia. Gardzi masowymi emocjami - klaskaniem, bo inni klaszczą, zmuszaniem się do zachwytu, bo inni się zachwycają.

Co ważne, Gombrowicz sam stosuje się do zasad, które głosi. Czuć w "Dzienniku", że jego autor szanuje czytelnika i jest z nim wyjątkowo szczery - nie ukrywa tego, że jest świadomy swego talentu, nie próbuje przypodobać się czytelnikowi fałszywą skromnością, pomimo że przez to obnaża się jako egocentryk. Nie ma kompleksów. Jeżeli coś mu się nie podoba lub czegoś nie rozumie (malarstwo, muzyka, poezja), pisze o tym otwarcie. Nie zachwyca się własnym ani cudzym zachwytem, ale uważnie ocenia to, co widzi, i nie wstydzi się swoich opinii, nawet jeśli są wbrew obowiązującemu kanonowi.

Czytając "Dziennik" czułam się niezwykle. Jakby Gombrowicz pozwolił mi się poznać osobiście. Wracałam do domu, a on piękną polszczyzną opowiadał mi, co ostatnio przeczytał, gdzie był, co napisał i jak to odbiera, a także jak odbierają to inni ludzie, a nawet dawał mi próbki swej prozy do przeczytania. I wszystkie te nasze spotkania były bardzo zajmujące.

Niektórych może zaboleć przykry stosunek Gombrowicza do kobiet. Ale muszę przyznać, że gdybym znała jedynie kobiety takie jak te, które opisał, też pewnie miałabym podobne nastawienie. Warto jednak zwrócić uwagę na to, że nie jest to opinia ogólna, bo w szczególe kobiety silne i interesujące, jak np. Simone Weil, potrafią go na długo zafascynować. Mnie natomiast trochę bolała nieobecność sporej części przecinków, ale może to tylko kwestia wydania...

W "Dzienniku" Gombrowicz bezlitośnie rozprawia się z polskimi kompleksami - przede wszystkim z kompleksem niższości Polaków (w tym także polskich artystów) wobec Zachodu. Twierdzi, że każdy powinien być odpowiedzialny jedynie za własne czyny, w związku z czym nie ma sensu kajać się za grzechy przodków, ani też pysznić osiągnięciami wybitnych Polaków, bo to ani nasze...