Skoro tak wygląda klasyka literatury fantasy, to muszę częściej sięgać po ten gatunek! Nazwisko Le Guin stało się dla mnie gwarancją jakości.
„Grobowce Atuanu” to druga część cyklu o Ziemiomorzu. Główną bohaterką jest Arha, co znaczy Pożarta, Jedyna Kapłanka Grobowców Atuanu (ale bez obaw sympatycy Geda, o nim też będzie mowa). Od dziecka znająca głównie ciemność i ciszę, służąca bogom powoli popadającym w zapomnienie. Nie da się zbyt wiele napisać o fabule bez zdradzania ważnych treści, ale uprzedzam, że zabierając się za „Grobowce...” nie ma co liczyć na szybką akcję, czarodziejki przerzucające się zaklęciami czy postaci wymachujące różdżkami niczym mieczem – jeśli ktoś tego właśnie szuka w fantastyce, Le Guin nie spełni jego oczekiwań. Akcja rozwija się bardzo powoli, w rytmie dorastania Arhy, w cieniu grobowców i w pustynnym odosobnieniu świątyni. Monotonia - długo to właśnie ona stanowi 'akcję'.
Usłyszałam kiedyś, że U. K. Le Guin jest „dostojną” pisarką i teraz dopiero widzę jakie to odpowiednie słowo. Jej oszczędny, stonowany język w kilka chwil przenosił mnie ze słonecznego parku w środku miasta do ciemnych, odkrywanych wyłącznie poprzez dotyk podziemnych labiryntów. Do tego galeria zindywidualizowanych, interesujących postaci i voilà - mamy fantastyczną książkę.
Warto przyjrzeć się uważniej postaci głównej. Arhę poznajemy jako kilkuletnią zaledwie dziewczynkę, na naszych oczach zmieniającą się w kapryśną, władczą i naprawdę nieprzyjemną nastolatkę, której uderza do głowy pełniona funkcja i poczucie wyższości. Ale, ale, na szczęście to nie koniec metamorfozy. Ostatecznie staje się młodą, zagubioną dziewczyną, zdolną do podejmowania ryzyka, zdolną do wyłamywania się z tego, w co niejako na siłę została wtłoczona. Jest pełna obaw o przyszłość, ale jest też silna i zdeterminowana. I taką Arhę darzę szczerą sympatią. Myślę, że jeszcze na długo zostanie w mojej pamięci.
Moje ckliwe, dziewczęce serduszko wyczuło oczywiście majaczący na horyzoncie wątek miłosny, ale nic tu nie jest takie oczywiste i dosłowne, nie powiela schematów. I bardzo dobrze, tym bardziej cenię sobie rozwiązanie, które wybrała autorka. Jakie ono jest? Przekonajcie się sami. :)
Na zakończenie jeszcze króciutki fragment: „- Musimy być teraz pod kamieniami. - szepnęła, a jej głos pomknął w czarną pustkę, rozdzielony na pajęcze nici odbić, długo jeszcze lgnące do uszu.” Ktoś, kto w taki sposób opisuje zwykłe echo, po prostu zasługuje na uwagę. I kropka. :)

Skoro tak wygląda klasyka literatury fantasy, to muszę częściej sięgać po ten gatunek! Nazwisko Le Guin stało się dla mnie gwarancją jakości.
„Grobowce Atuanu” to druga część cyklu o Ziemiomorzu. Główną bohaterką jest Arha, co znaczy Pożarta, Jedyna Kapłanka Grobowców Atuanu (ale bez obaw sympatycy Geda, o nim też będzie mowa). Od dziecka znająca głównie ciemność i ciszę,...