Nie powiem, ciekawie się czytało jedno z najważniejszych dzieł włoskiej literatury, odpowiednik naszej trylogii Sienkiewicza. Pierwsza rzecz, która z początku trochę przeraża to objętość lektury. Wydanie, które czytałem składało się z 950 stron. Jednak jeśli ktoś nie zrazi się widokiem grubego tomiska będzie miał okazję zapoznać się z naprawdę dobrą książką. XIX-wieczna powieść historyczna, która jest bardzo długa - brzmi to wyjątkowo nużąco, a jednak pozory mylą. "Narzeczeni" to naprawdę ciekawa lektura. Tłumaczenie Barbary Sieroszewskiej sprawia, że język jest przystępny i zrozumiały. Przy tak dobrym przekładzie można się skupić na ewidentnych walorach powieści. Po pierwsze sama fabuła może nie jest wyjątkowo porywająca, a jednak opisana jest w taki sposób, że dosyć szybko brnie się przez kolejne strony. Kolejną sprawą jest niepodważalna wartość historyczna Włochów. Manzoni napisał "Narzeczonych" w trudnych czasach dla mieszkańców płw. Apenińskiego. Pierwsza połowa XIX wieku to liczne starcie przeciwko dominacji Austriaków we Włoszech i próba odzyskania niepodległości i przy tym zjednoczenia państwa. W "Narzeczonych" są opisywane czasy XVII-wieczne, kiedy Lombardia była pod dominacją hiszpańską. Powieść Manzoniego spełniała funkcję taką samą jak u nas twórczość już wcześniej przeze mnie przytoczonego Sienkiewicza - ku pokrzepieniu serc. Wydaje się, że Włoch wyraźnie wskazuje, że wszystko, co przyniesie los to decyzje Boga i jego opatrzności nad wiernymi i uciśnionymi. Oprawcy hiszpańscy, analogicznie do austriackich, są przedstawieni jako osoby bezbożne, które nękają biedny lud. Manzoni takimi swoimi "Narzeczonymi" próbował zjednoczyć wszystkich mieszkańców płw. Apenińskiego i zwrócić uwagę na to, co jest naprawdę ważne, czyli niepodległość. Tak ważne dzieło historyczne, które zostało napisane w tak ciekawy sposób to skarb dla narodu. Jak przystało na 950-stronicowe tomisko dosyć oczywistym staje się fakt, że znajdą się tam lekko nudniejsze momenty, głównie były to fragmenty dotyczące dygresji na temat postaci pojawiających się w tekście. Polecam wszystkim fanom kultury włoskiej, lecz poza tym uważam, że jest to na tyle dobra książka, że warto ją przeczytać z powodu walorów czysto literackich.

Nie powiem, ciekawie się czytało jedno z najważniejszych dzieł włoskiej literatury, odpowiednik naszej trylogii Sienkiewicza. Pierwsza rzecz, która z początku trochę przeraża to objętość lektury. Wydanie, które czytałem składało się z 950 stron. Jednak jeśli ktoś nie zrazi się widokiem grubego tomiska będzie miał okazję zapoznać się z naprawdę dobrą książką. XIX-wieczna...