Jestem zachwycona opowiadaniami Sapkowskiego, będącymi wstępem do serii o Wiedźminie.
Mam na myśli nie tylko opowiadania pt. "Ostatnie życzenie", ale także drugą książkę z opowiadaniami pt. "Miecz przeznaczenia".

Nie przepadam za opowiadaniami, wolę powieści - gdzie przez dłuższy czas mogę zagłębiać się w problemy i przygody tych samych bohaterów.

Jednak w przypadku obu tych książek miałam wrażenie, że czytam powieść.
W przypadku książki pt. „Ostatnie życzenie” konkretne „przygody-opowiadania” były przeplatane rozdziałami pt. "Głos rozsądku".
Rozdziały te łączyły w całość wszystkie opowiadania będące jakby wspomnieniami Geralta.
Co do „Miecza przeznaczenia” - rozdziały również łączyły się w jedną całość.

Wszystkie "wspomnienia" były doskonale napisane, pełne humoru, czasem grozy, walki, magii, dziwnych stworów.
Można się było z nich dowiedzieć, co nieco o losach Wiedźmina, o jego zdolnościach, o nim samym, o tym, co się dzieje w jego głowie, jak wszystko przeżywa, co jest dla niego ważne itp.
Całkiem przyjemne było też dla mnie poznanie Jaskra, kozła "Diaboła" Torque, niziołka - mimika...

W kolejnych rozdziałach nierzadko można się natknąć na nawiązania do bajek, legend i zabobonów...
Opowieści o Strzygach, o Dżinnie, bajka o Królewnie Śnieżce, o Małej Syrence, o Królowej śniegu, o dzikich „zaczarowanych” łabędziach itp.
W tych przypadkach poznajemy, tak zwane - prawdziwe wersje owych historii, które są niekiedy bardziej krwawe, bądź bardziej śmieszne... w każdym razie inne…
...Hmm czasem wydawało mi się, że bardziej prawdopodobne…

"Ostatnie życzenie" i „Miecz przeznaczenia” to naprawdę świetne książki - polecam!

Jestem zachwycona opowiadaniami Sapkowskiego, będącymi wstępem do serii o Wiedźminie.
Mam na myśli nie tylko opowiadania pt. "Ostatnie życzenie", ale także drugą książkę z opowiadaniami pt. "Miecz przeznaczenia".

Nie przepadam za opowiadaniami, wolę powieści - gdzie przez dłuższy czas mogę zagłębiać się w problemy i przygody tych samych bohaterów.

Jednak w przypadku obu...