Od dłuższego czasu chciałam zapoznać się z twórczością Jo Nesbo. Słyszałam o niej praktycznie same pozytywy. Przekonało mnie także to, że moje wcześniejsze spotkanie z literaturą skandynawską, u pani Lackberg, pozostawiło dobre wspomnienia.

Powieść powitała mnie nawałem informacji i postaci, które od razu zaczęły mi się mieszać i przez długi czas nie nauczyłam się ich rozróżniać. Początkowi historii nie udało się mnie zaciekawić, ale sądziłam, że to kwestia czasu. Byłam pewna, że gdy rozpocznie się śledztwo, wkręcę się Tak się jednak nie stało aż do końca. Sama nie pamiętam już jak przebrnęłam przez lekturę - cała fabuła zlewa mi się w szarą masę, do której podchodziłam wyjątkowo obojętnie. Po prostu czytałam, linijka po linijce, niczym wypełnianie jakiegoś żmudnego obowiązku.

Nie wiem dlaczego aż tak bardzo nie podobała mi się ta powieść. Bohaterowie nie poruszyli mnie, akcja nie utkwiła w mojej pamięci. Nawet dość skomplikowana i dobrze obmyślona linia fabularna i śledztwo nie wywarły na mnie wrażenia. Wiele osób zachwala Jo Nesbo po niebiosa. Dlaczego, u licha, aż tak mi się nie podobało? I co, przepraszam bardzo, mają z książką wspólnego tytułowe karaluchy? Bo oprócz kilku wzmianek w tekście niczego więcej się nie dopatrzyłam.

Subiektywnie oceniłabym powieść na trzy, obiektywnie, ze względu na dobrze rozplanowaną fabułę i zwroty akcji, na siedem. Wydaje mi się, że wypośrodkowana ocena "Karaluchów" będzie najsprawiedliwsza. Jestem nieco zawiedziona, że pierwsze spotkanie z Nesbo okazało się być tak słabe. Póki co nie zapowiada się, bym chciała sięgnąć po coś jeszcze jego autorstwa. Raczej nie polecam.

Od dłuższego czasu chciałam zapoznać się z twórczością Jo Nesbo. Słyszałam o niej praktycznie same pozytywy. Przekonało mnie także to, że moje wcześniejsze spotkanie z literaturą skandynawską, u pani Lackberg, pozostawiło dobre wspomnienia.

Powieść powitała mnie nawałem informacji i postaci, które od razu zaczęły mi się mieszać i przez długi czas nie nauczyłam się ich...