O tej książce słyszałam już od dawna, ale nigdy nie miałam okazji po nią sięgnąć. Więc kiedy w końcu pojawiła się w moich zasobach, od razu się na nią rzuciłam.

Byłam zaskoczona że tak bardzo pragnęłam przeczytać książkę, która wydawała się opowiadać o zwyczajnym życiu. Nie zdajecie sobie sprawy jak się myliłam.

Utwór opowiada historię Naomi, która spadając ze schodów zapomniała o wszystkim co działo się po jej dwunastych urodzinach. Nie pamiętała o rozwodzie rodziców, swojej siostrze, chłopaku ani o najlepszym przyjacielu. Tym bardzie dezorientujące było to że po upadku pomógł jej chłopak, którego nikt nie znał. Zakochali się w sobie, ale amnezja Naomi zaczęła komplikować jej życie Po pewnym czasie zdała sobie sprawę z błędów jakie popełniła w przeszłości.

Cała książka skupia się na nastoletniej dziewczynie która na nowo poznaje swoje życie. W pewnym sensie przypomina to trochę twórczość Charles Dickens którą poznałam w gimnazjum, a mianowicie „Opowieść wigilijną”. Oboje z bohaterów dostrzega swoje błędy, kiedy na nowo poznają swoje życie. Zdają sobie sprawę że nie zawsze zachowywali się właściwie i zmieniają się. Uczą się dokonywać właściwych wyborów.

Książka pt. „Zapomniałam, że Cię kocham” jest bardzo refleksyjna i przemawia do nastolatków. Sprawia że człowiek zaczyna zastanawiać się, co by zrobił gdyby nagle stracił pamięć i musiał żyć swoim poprzednim życie, które nie wydawało się już właściwe.

Bardzo polecam tę książkę.

Moja ocena: 8/10




„I tak wszystko zapominamy. Najpierw to, czego się nauczyliśmy - datę podpisania traktatu Hay-Herran i twierdzenie Pitagorasa. A szczególnie szybko wylatują nam z głowy te rzeczy, których tak naprawdę się nie nauczyliśmy, tylko zapamiętaliśmy w noc przed klasówką. Zapominamy nazwiska wszystkich nauczycieli poza jednym czy dwoma, które jednak w końcu i tak zapominamy. Zapominamy rozkład zajęć z pierwszej klasy i to, w której ławce siedzieliśmy, i numer telefonu do swojego najlepszego przyjaciela, i słowa piosenki, której słuchaliśmy pewnie z milion razy. (...) I wreszcie, po bardzo, bardzo długim czasie, zaczynamy zapominać o naszych upokorzeniach - nawet te, które wydają się niezatarte, z czasem po prostu blakną. Zapominasz kto był fajny, a kto nie, kto był piękny, mądry, wysportowany, a kto wręcz przeciwnie. Kto poszedł do dobrego college'u. Kto wyprawiał najlepsze przyjęcia. Kto mógł załatwić trawkę. Zapominamy o wszystkich. Nawet o tych, których wydawało ci się, że kochasz, a także tych, których naprawdę kochałaś. O nich zapominamy najpóźniej. A kiedy już dostatecznie dużo zapomnimy, zakochujemy się w kimś innym.”

O tej książce słyszałam już od dawna, ale nigdy nie miałam okazji po nią sięgnąć. Więc kiedy w końcu pojawiła się w moich zasobach, od razu się na nią rzuciłam.

Byłam zaskoczona że tak bardzo pragnęłam przeczytać książkę, która wydawała się opowiadać o zwyczajnym życiu. Nie zdajecie sobie sprawy jak się myliłam.

Utwór opowiada historię Naomi, która spadając ze schodów...