Romans bez romansu. Zwiewna i subtelna, niedostrzegalna nić fascynacji między kobietą a mężczyzną. Nieuważni pogubią się w niuansach, grach słownych, w powtórzeniach oraz w ślepocie postrzegania, kto o kim mówi - o miłości cudzej czy indywidualnej? Fałszywe nuty skutecznie prowadzą do zagubienia w bistro - w amoku alkoholowym zapominamy, kto, kogo kocha i kto wymierzy cios w serce w akcie niespełnionych pragnień o posiadaniu kobiety. Krótka powieść, która nie wykłada kart na stół, nie zapomina o wskazówkach, ale nigdy nie wiesz, czy idziesz właściwym tropem.

Romans bez romansu. Zwiewna i subtelna, niedostrzegalna nić fascynacji między kobietą a mężczyzną. Nieuważni pogubią się w niuansach, grach słownych, w powtórzeniach oraz w ślepocie postrzegania, kto o kim mówi - o miłości cudzej czy indywidualnej? Fałszywe nuty skutecznie prowadzą do zagubienia w bistro - w amoku alkoholowym zapominamy, kto, kogo kocha i kto wymierzy cios...

Nie mój styl.

Nie mój styl.

Klasyka literatury francuskiej. W styczniu 2008 został ponownie wydany "Kochanek" Marguerite Duras, kilka lat temu natomiast wydawnictwo WAB wznowiło "Moderato cantabile", które uchodzi za jedno z najdoskonalszych osiągnięć pisarskich autorki, a zarazem jedną z najlepszych powieści francuskich tamtego okresu (ukazała się po raz pierwszy w 1958 roku). Powieść w roku 1960 została sfilmowana przez Petera Brooka.

Dla mnie to przede wszystkim doskonały "nouveau roman" z cechami powieści psychologicznej i melodramatu. Ma precyzyjną, rytmiczną, niczym muzyczna kompozycja, konstrukcję. Fabułą książki jest niespełnione uczucie kobiety z "dobrego" towarzystwa, która zakochuje się w pracowniku fabryki, kierowanej przez jej męża. Punktem wyjścia jest morderstwo z miłości popełnione w pobliżu kawiarni, w której spotykają się bohaterowie. Rozmawiają wyłącznie o zbrodni, starając się odtworzyć historię dwojga kochanków. Wciąż zadają sobie pytania, próbują zrozumieć, co tamtych dwojga popchnęło ku śmierci. Niepostrzeżenie okazuje się, że właściwie mówią o sobie, o swoich uczuciach, o niemożności ich spełnienia. Swoisty klimat powieści tworzą odgłosy tętniącego życiem portu, piękna sonatina Diabellego grana na lekcjach muzyki, atmosfera typowej francuskiej kawiarni.

Powieść niewielka, trochę ponad 100 stron. Całość oparta na dialogu dwojga głównych bohaterów, zatopionych w absurdalnej scenerii portowej spelunki. Klimatyczna, specyficzna i tylko dla znawców tematu.

Polecam Francofilom :)
ArtMagda
http://subiektywnieoliteraturze.blogspot.com/

Klasyka literatury francuskiej. W styczniu 2008 został ponownie wydany "Kochanek" Marguerite Duras, kilka lat temu natomiast wydawnictwo WAB wznowiło "Moderato cantabile", które uchodzi za jedno z najdoskonalszych osiągnięć pisarskich autorki, a zarazem jedną z najlepszych powieści francuskich tamtego okresu (ukazała się po raz pierwszy w 1958 roku). Powieść w roku 1960...

Czytanie tej lektury nie idzie płynnie, romans tak zawoalowany, że aż trudno dostrzegalny w sensie stricto, jednak oczywistym jest po przez codzienne spotkania w kawiarni i toczone rozmowy. Romans leniwy i jakiś taki bez siły, chociaż w bohaterce napina struny namiętności. No i to dziecko, ten znak bolesny jej "uwiązania" w małżeństwie.
Mnie ta cała powolność postawiła w rozkroku, czy uznać książkę za dobrą, czy za słabą, bo przecież miłość, to takie porywające uczucie.
Fabuła nie niesie nas na tzw. skrzydłach, to tylko takie moderato, chociaż śpiewne mimo wszystko.
Do przemyślenia dla ewentualnych czytelników jest zdanie, w którym autorka mówi, że kobieta nie powinna upijać się będąc zamężną i z dzieckiem.
Duras oczywiście robi to celowo, bo znana jest z poglądów feminizujących, dlatego daję książce jedną gwiazdkę więcej, niż bym zrobiła to w innym przypadku.
Podsumowując, to nie o romans tu chodzi tak na prawdę, ale o sytuację w jakiej kobiety w ogóle się znajdują, gdzie powstaje dysonans między potrzebami a prawem ogólnie panującym, to świat nieprzyjazny, bo nie traktujący jednakowo mężczyzn i kobiety.

Czytanie tej lektury nie idzie płynnie, romans tak zawoalowany, że aż trudno dostrzegalny w sensie stricto, jednak oczywistym jest po przez codzienne spotkania w kawiarni i toczone rozmowy. Romans leniwy i jakiś taki bez siły, chociaż w bohaterce napina struny namiętności. No i to dziecko, ten znak bolesny jej "uwiązania" w małżeństwie.
Mnie ta cała powolność postawiła w...