Nie mam pełnego prawa do oceniania tej książki, bo nie przeczytałem jej w całości - zniechęciłem się po przeczytaniu około jednej trzeciej.

Według mnie znamienne jest jedno z pierwszych zdań książki. Autor pisze o sobie:

"[...] gdy piszę (i trochę żyję), nie buduję hierarchii, nie myślę, że coś jest ważniejsze, coś mniej, coś "oficjalnie", a coś dla "zabawy". Słowa przychodzą, jak chcą, zapełniają dzień kapryśnie, przelewają się na ekran według rytmu, który nie w pełni umiem pojąć; niech więc choć raz trwają obok siebie, bez określania ich wagi."

Według mnie z tych słów można wywnioskować, że autor pisze głównie dla siebie, a nie dla czytelnika. Przelewa swoje myśli na papier nie zastanawiając się zbyt głęboko jaki może być odbiór jego książki. I niestety, moim zdaniem dla przeciętnego czytelnika, nawet wykształconego i oczytanego, książka w przeważającej części jest ciężka w odbiorze.

Podobały mi się tylko pierwsze, najbardziej przystępne rozdziały - o Winnetou, o Kazimierzu Górskim, o tenisie i o Leo Beenhakkerze. W kolejnych rozdziałach, przez które w całości nie przebrnąłem, miałem wrażenie że autor upaja się swoją elokwencją literacką, umiejetnością posługiwania się niezwykle wymyślnymi środkami stylistycznymi i przebogatym słownictwem. Sprawia to wrażenie jakby autor pisał książkę, która będzie się podobała przede wszystkim jemu samemu, a także być może krytykom literackim, którzy są w stanie docenić jego warsztat pisarski. Doceniam zdobycie nagrody Nike, ale uważam, że dla przeciętnego czytelnika, który po książki sięga głównie dla rozrywki, lektura ta jest dość niestrawna.

Nie mam pełnego prawa do oceniania tej książki, bo nie przeczytałem jej w całości - zniechęciłem się po przeczytaniu około jednej trzeciej.

Według mnie znamienne jest jedno z pierwszych zdań książki. Autor pisze o sobie:

"[...] gdy piszę (i trochę żyję), nie buduję hierarchii, nie myślę, że coś jest ważniejsze, coś mniej, coś "oficjalnie", a coś dla "zabawy". Słowa...