Na zawarte w blurbie pytanie: "(...) kto wie, być może powieści Stiega Larssona i Henninga Mankella w ogóle by nie powstały, gdyby nie powieści kryminalne Waltariego?" nie można odpowiedzieć twierdząco (bez odwoływania się do teorii chaosu ;)), bo kryminałom Walteriego bliżej do twórczości Arthura Conan Doyle’a niż do współczesnych kryminałów skandynawskich.

Ich narratorem jest fińskie wcielenie doktora Watsona – stażysta w wydziale zabójstw i podwładny komisarza Palmu (fińskiego wcielenia Sherlocka Holmesa). Komisarz Palmu bywa arogancki i zdarza się, że z lekceważeniem wyśmiewa hipotezy śledcze podwładnego, obrzucając go przy tym różnymi epitetami, a on z kolei od czasu do czasu korzysta z okazji i wbija szpilę szyderstwa w ego swojego szefa. A czytelnika nie opuszcza wrażenie, że tych dwóch – różniących się wiekiem, doświadczeniem życiowym, statusem majątkowym i przekonaniami – mężczyzn łączy jakaś nić sympatii, którą obaj starają się ukryć.

W powieści "Kto zabił panią Skrof?" komisarz Palmu zajmuje się sprawą śmierci bogatej staruszki, która zatruła się gazem we własnym mieszkaniu. Gdyby na miejsce zbrodni trafił inny policjant, to być może żadnej sprawy by nie było – uznałby, że śmierć Almy Skrof była następstwem nieszczęśliwego wypadku i sporządził stosowny raport z wydarzenia. Jednak komisarz Palmu dostrzegł coś, co przekonało go, że ma do czynienia z wyrachowaną, starannie zaplanowaną zbrodnią i postanowił zdemaskować zabójcę.

Udało mi się prawidłowo go wytypować, ale niemal do końca nie potrafiłam odpowiedzieć na pytanie, dlaczego zabił, więc czytałam zachłannie, chcąc się przekonać, czy miałam rację. I muszę przyznać, że były chwile, w których w to wątpiłam – tak, jak powinno się dziać podczas lektury każdego dobrze skonstruowanego kryminału ;)

Na koniec okazało się, że sympatie i antypatie postaci nie rozkładają się tak, jak to się na pierwszy rzut oka wydawało, a wyjaśnienie zbrodni jest dość zaskakujące i oryginalne, więc poczułam się w pełni usatysfakcjonowana.


Więcej:
http://zaczytania.blox.pl/2012/08/klasyka-finskiego-kryminalu.html

Na zawarte w blurbie pytanie: "(...) kto wie, być może powieści Stiega Larssona i Henninga Mankella w ogóle by nie powstały, gdyby nie powieści kryminalne Waltariego?" nie można odpowiedzieć twierdząco (bez odwoływania się do teorii chaosu ;)), bo kryminałom Walteriego bliżej do twórczości Arthura Conan Doyle’a niż do współczesnych kryminałów skandynawskich.

Ich narratorem...