"Dzikuska" to przedwojenne, niemal już stuletnie (1927 r.) romansidło dla pensjonarek. Spodziewałem się jakichś przykurzonych i nudnych ochów i achów, a tu mamy powieść wręcz buchającą erotyzmem! Zarzycka jest niebywale zmysłowa! Gdy Witold poznaje Itę, najpierw widzi jej szczupłe, kuszące nogi i małe stópki (rozmiar 35) wiszące z drzewa. Innym razem dziewczyna biega po ogrodzie w samej koszuli nocnej z rozpiętymi guzikami, a gdy pochyla się nad chłopakiem, ten widzi więcej aniżeli dekolt... Naga, nocna kąpiel Ity w rzece rozpala do czerwoności zmysły Witolda, który później kradnie jej pocałunek w pukiel włosów. Wreszcie przyjście Ity na lekcję w samej tylko koronkowej bieliźnie... Wszystkie te opisy są bardzo śmiałe i odważne, mocno działają na wyobraźnię czytelnika. W tym momencie podziwiam Witolda i jego silną wolę. Ja bym tyle nie wytrzymał i poszedł na całość już na 61 stronie.
W ogóle sama kreacja postaci Ity jest bardzo sensualna i przesycona zmysłowością pobudzającą pożądanie. Zarzycka co rusz podkreśla urodę szesnastolatki: jej drobną, zgrabną figurę, szafirowe oczy, kasztanowe włosy sięgające ramion, dziecięcą twarzyczkę i świeże, lasem pachnące ciało.
Poza tymi plastycznymi opisami głodnych siebie ciał zaskakuje już niewiele. Schemat jest dość utarty i stereotypowy - przynajmniej teraz go tak postrzegam. Wtedy, w 1927 roku, musiało to być novum, które mogło szokować. Bohaterowie są uwikłani w przedwojenne konwenanse i intrygi, które może i trącają myszką, ale dla mnie są one kolejnym atutem książki. Zwłaszcza bal urodzinowy Ity - wspaniały zapis życia polskich średnich sfer.
Sama historia ujarzmiania krnąbrnej, pyskatej, zbuntowanej, rozbestwionej i agresywnej szesnastolatki przez przystojnego studenta Witolda też jest całkiem nieźle pomyślana. Fabuła śmiało zasługuje u mnie na 7*. Odejmuję jedną za wyjątkowo parszywe wydanie. Przede wszystkim okładka, która nie ma nic wspólnego z główną bohaterką. Poza tym - setki literówek (dosłownie - nie ma strony bez przynajmniej jednej),poprzestawianych, uciętych, dodanych tam gdzie nie trzeba liter i kompletnie rozwalona interpunkcja. Myślniki, od których zaczynają się dialogi, często bywają po prostu początkiem akapitu, w którym dialogów nie ma. Zabrało mi to wiele z przyjemności czytania. Jeśli ktoś chce sięgnąć po "Dzikuskę", co serdecznie polecam, to proszę wybrać inne wydanie niż to byle jak wyplute przez Centrum Informacyjno-Reklamowe z Warszawy w 1990 roku (reprint z 1929 r., Tow. Wydawnicze "Rój").

"Dzikuska" to przedwojenne, niemal już stuletnie (1927 r.) romansidło dla pensjonarek. Spodziewałem się jakichś przykurzonych i nudnych ochów i achów, a tu mamy powieść wręcz buchającą erotyzmem! Zarzycka jest niebywale zmysłowa! Gdy Witold poznaje Itę, najpierw widzi jej szczupłe, kuszące nogi i małe stópki (rozmiar 35) wiszące z drzewa. Innym razem dziewczyna biega po...

Całkiem przyjemna. Dobra na momenty, kiedy chce się coś poczytać, ale niespecjalnie się tym przejmować. Postacie niezbyt rozbudowane, ale ładnie ze sobą współgrały.

Całkiem przyjemna. Dobra na momenty, kiedy chce się coś poczytać, ale niespecjalnie się tym przejmować. Postacie niezbyt rozbudowane, ale ładnie ze sobą współgrały.

Do przeczytania zachęciła mnie Babcia, która jako nastolatka w latach 30. czytała tę książkę po kryjomu, bo była zakazana dla młodych dziewczyn. Zastanawiające jak świat się zmienił pod tym kątem...

Do przeczytania zachęciła mnie Babcia, która jako nastolatka w latach 30. czytała tę książkę po kryjomu, bo była zakazana dla młodych dziewczyn. Zastanawiające jak świat się zmienił pod tym kątem...

Cudowna opowieść o pierwszej miłości

Cudowna opowieść o pierwszej miłości

Fantastyczna opowieść o dzikiej, młodej dziewczynie, która przeżywa swoją pierwszą miłość i pierwsze zawody miłosne. Wychowywana przez 16 lat przez dziką naturę w końcu zaczyna uczyć sie jak zostać damą pod okiem młodego belfra.

Fantastyczna opowieść o dzikiej, młodej dziewczynie, która przeżywa swoją pierwszą miłość i pierwsze zawody miłosne. Wychowywana przez 16 lat przez dziką naturę w końcu zaczyna uczyć sie jak zostać damą pod okiem młodego belfra.

Chyba każda powieściopisarka życzyłaby sobie takiego debiutu - a przede wszystkim takiego przyjęcia - jakie były udziałem młodziutkiej wtenczas Ireny Zarzyckiej. "Dzikuska" (1927) doczekała się przed wojną siedmiu wydań oraz ekranizacji ze Zbigniewem Sawanem i Marią Malicką w rolach głównych (1928, film nie przetrwał do dzisiaj).

Powodzenie wspaniałe, a co można powiedzieć o książce? Cóż, żadne arcydzieło, ale lekki zabijacz czasu, który możemy sobie zaaplikować, jeśli szukamy czegoś niewysublimowanego literacko.

Pan Kruszyński staje przed nie lada kłopotem, jak ucywilizować swoją zapuszczoną, zdziczałą nastoletnią córkę. Ita miała już sześć nauczycielek, czterech profesorów i naprawdę trudno wyszukać straceńca, który porwałby się na kolejną próbę. Szczęśliwie licho niesie w rejon wschodnich Karpat Witolda Leskiego, z umiłowania malarza, a prywatnie przyjęciela Antosia, starszego brata czarującego kocmołucha. Ciąg dalszy jest dość przewidywalny. Bez wroga w postaci Janeczki Rosowskiej też rzecz jasna się nie obejdzie.

Odnoszę wrażenie, że przed laty chyba już czytałam tę historię, lecz obecne odczucia są już inne. W moich wspomnieniach procedura oswajania Ity i jej próby pozbycia się "natręta" tworzyły większość, dziś sądzę jednak, że mniejszość opowieści. Szkoda. Dość szybko oboje z Witoldem wsiąkli. Panna to zaledwie 16-latka, lecz jak widać w dwudziestoleciu międzywojennym kierowano się innymi wartościami. Prawdopodobnie czytelnicy współcześni autorce mieli z lektury znacznie więcej uciechy niż my po prawie stu latach. Inne realia, a i Lwów już nie Polski.

Chyba każda powieściopisarka życzyłaby sobie takiego debiutu - a przede wszystkim takiego przyjęcia - jakie były udziałem młodziutkiej wtenczas Ireny Zarzyckiej. "Dzikuska" (1927) doczekała się przed wojną siedmiu wydań oraz ekranizacji ze Zbigniewem Sawanem i Marią Malicką w rolach głównych (1928, film nie przetrwał do dzisiaj).

Powodzenie wspaniałe, a co można...

Wolę "Trędowatą".

Wolę "Trędowatą".

Uwielbiam! Ta książka jest genialna. Co ja się przy niej uśmiałam, to moje. Polecam każdemu na poprawę humoru.

Uwielbiam! Ta książka jest genialna. Co ja się przy niej uśmiałam, to moje. Polecam każdemu na poprawę humoru.

Świetna, książka o miłości z biblioteczki mamy, która zaraziła mnie czytaniem. Więc mam do niej sentymentalny stosunek.

Świetna, książka o miłości z biblioteczki mamy, która zaraziła mnie czytaniem. Więc mam do niej sentymentalny stosunek.

Ile razy tą książkę międliłam. Dzikie kaczątko zamienia się w łabądka.

Ile razy tą książkę międliłam. Dzikie kaczątko zamienia się w łabądka.