Irena Zarzycka (ur. 5 maja 1900 w Łodzi, zm. 26 maja 1993) - polska pisarka. W 1920 roku ukończyła szkołę średnią w Pabianicach, a w latach 1920-1925 studiowała humanistykę na Wolnej Wszechnicy Polskiej. Irena Zarzycka przestała tworzyć po doświadczeniach II wojny światowej, w której straciła męża i syna. Do 1953 roku pracowała jako nauczycielka w Ożarowie. Została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.
Opowieść z czasów międzywojennych.
Atrakcyjny młodzieniec wdaje się w romans, po czym zostaje porzucony. Wyleczenie się z uczucia okazuje się dużo łatwiejsze niż pokonanie innego następstwa owej fatalnej zażyłości. Mianowicie zagradza mu ona drogę do prawdziwej miłości.
Główny bohater jest utalentowanym, początkującym pisarzem, który w krótkim czasie odnosi sukces i staje się szalenie popularny. Notabene przy pomocy tej postaci autorka polemizuje z krytycznymi opiniami dotyczącymi własnej twórczości.
Natomiast główna bohaterka, podobnie jak w innych książkach Zarzyckiej, jest energiczną, młodą osóbką, niedającą się nikomu podporządkować, łamiącą konwenanse, wręcz krnąbrną.
Śledząc perypetie bohaterów czytelnik, a raczej czytelniczka podróżuje do wielu miejsc, nie tylko w Polsce ale i w Europie, aż do szczęśliwego zakończenia.
Najciekawsze jest to, jak jednak zmieniła się obyczajowość w ciągu minionego stulecia.
Uwielbiam tę książkę, często do niej wracam. Nawet nick ściągnęłam z imienia głównej bohaterki, bo moje również kończy się na Ita :)
Co do treści, bardzo podobała mi się postać Ity, u której w zachowaniu widoczny jest brak miłości i opieki matki, a która pod wpływem miłości do swojego nauczyciela zmienia się z każdym dniem. Historia lekka i przyjemna, ale ja lubię takie romantyczne historie :)