"Aniołowie mówią: niebiańska radość / Diabły zaprzeczają: piekielna męka / A ludzie - oni nazywają to miłością". I stała się rzecz niezwykła. Po pierwsze, przeczytałam książkę opartą na schemacie, która mi się podobała. Po drugie, przeczytałam ją w wersji papierowej, choć ostatnio wcale się nie kryję z miłością do czytnika. Po trzecie, książkę tę znalazłam na swojej półce (z poprzedniego zdania wynika, że daaaawno jej się nie przyglądałam) i zupełnie nie wiem, jak ona się tam znalazła. Kiermasz książek? Półka z książkami do adopcji? Ale co mną kierowało, żeby zabrać do domu dziełko z tak fatalną okładką? To pytanie jest akurat głupie - oczywiście kierował mną tytuł. Dalej uważam go za wspaniały. Okładka jednak jest beznadziejnie tragiczna, bo przecież jasno sugeruje, że tu się ma do czynienia z literaturą nieambitną, harlequinową, banalną, pisaną przez bardzo małe "l". I trzeba uczciwie przyznać, że nie jest dziełem zaskakującym fabularnie - jest zaskakująca całościowo, bo nigdy bym nie powiedziała, że to może być tak dobra (no, dodajmy dla bezpieczeństwa: w swojej dziedzinie) książka! Akcja goniła na łeb, na szyję, zapierała dech i dostarczała naprawdę wielu wrażeń przy lekturze perypetii bohaterów. Przy tym trudno mi z całą pewnością potwierdzić, że to gatunek oparty na sschemacie.W ogólnym rozrachunku nie można wysnuć innego wniosku, ale będąc w trakcie lektury, ma się wrażenie, że jeśli jest oparta na schemacie, to albo schemat jest cholernie dobry, albo został odwzorowany tak wiernie jak zasady feng shui w mojej przydługiej chaotycznej opinii. Więc polecam gorąco. I nie, to naprawdę nie jest harlequin.

"Aniołowie mówią: niebiańska radość / Diabły zaprzeczają: piekielna męka / A ludzie - oni nazywają to miłością". I stała się rzecz niezwykła. Po pierwsze, przeczytałam książkę opartą na schemacie, która mi się podobała. Po drugie, przeczytałam ją w wersji papierowej, choć ostatnio wcale się nie kryję z miłością do czytnika. Po trzecie, książkę tę znalazłam na swojej półce...