Eugenia Marlitt

Powieść opowiada o 17 letniej dziewczynie - Leonorze, która, choć jest córką znanego uczonego i wybitnej poetki, niemal całe dzieciństwo spędziła z dala od rodziców, dziko biegając po zapomnianych przez świat wrzosowiskach, wychowana przez babkę, która pieniądze wyrzuca do rzeki i przez służących Ilzę i Heinza, którzy miasto widzieli ostatni raz wieki temu. Leonora to bardzo uczuciowa dziewczyna, zachwyca się każdym kwiatkiem, każdym świergotem ptaszka, każdemu ufa, wszystkim się raduje, a każda niesprawiedliwość łamie jej niewinne serce. Babka Leonory - Klotylda, której życzeniem było wysłać wnuczkę do nauki, umiera, zostawiając ten kłopot Ilzie, która prędko zawozi nieokiełznaną dziewczynkę do miasta, do jej ojca Wilibalda i do pałacyku pana Eryka Claudiusa - bogatego mieszczanina. W jaki sposób to żywiołowe dziecko z wrzosowisk odnajdzie się na salonach, na dworze księżnej? Zamknięte w ciemnych murach skrywających nie jedną tajemnicę, otoczone prze ludzi wyrachowanych i przebiegłych? Czy znajdzie się ktoś kto skradnie jej serce i pokieruje nim we właściwą stronę? "Księżniczka wrzosów", mówiąc nie do końca po prawdzie, ale obrazowo, to takie połączenie "Ani z Zielonego Wzgórza", "Jane Eyre" i "Lalki". Powieść rozgrywająca się w 186.. roku zawiera drobinki każdej z tych książek - z Ani: uczuciową bohaterkę, z Jane: nieco podobny romans, z Lalki: stosunki mieszczaństwa z arystokracją. Wszystko podane w przystępny, przyjemny i rozczulający sposób. Krew, dym, kłamstwa, zdrady, skandale i złamane serca, ach, och i wykrzyknik po każdym zdaniu! Ale wciąga ;) Polecam jako taką odskocznię, i komuś kto lubuje się w książkach Montgomery, Eugenia Marlitt, to tak na pierwszy rzut oka jej niemiecka odpowiedniczka. Zapomniałabym dodać, imiona robią furorę w tej książce! xD