Książka australijskiego, bardzo młodego zresztą pisarza, porównywana jest do klasyków literatury takich jak „Zabić drozda”, czy „Buszującego w zbożu”. Jednakże po lekturze „Jaspera Jonesa” możemy bez wyrzutów sumienia urągać na bezwstydność wydawcy, że ośmielił się stworzyć to jakże zwodnicze porównanie. Bowiem historia nastoletniego Jaspera z australijskiej prowincji nijak ma się do bohaterów Harper Lee czy Davida Salingera. Po bardzo dobry, co tam świetnym początku, zakończenie książki chwieje się w posadach i roztrzaskuje na drobny pył, tracąc tym samym miejsce w panteonie najlepszych. „Jasper Jones” pozostaje zatem tylko książką przyzwoitą.

Craig Silvey w swojej najnowszej książce opisuje historię pewnego chłopca, tytułowego Jaspera. Dzieciak – wyrzutek społeczeństwa, rozrabiaka, syn nieudacznika i alkoholika obwiniany za wszystkie złe rzeczy, które dzieją się w miasteczku, pewnej bezchmurnej, ciepłej nocy dzieli się z trzynastoletnim Charlim Bucktinem pewną straszną tajemnicą. Tajemnica – odnalezione ciało nieżyjącej dziewczynki, które chłopcy próbują pochować na własną rękę i rozwikłać zagadkę zbrodni, zanim cała wina spadnie na Jaspera to kawał świetnej, trzymającej w napięciu prozy. Dwójka przyjaciół, połączona mrocznym sekretem prowadzi nas po uliczkach niewielkiego, prowincjonalnego miasteczka, które pod maską konwencji i moralności skrywa swoje drugie, nie do końca niewinne oblicze. Akcja nabiera zawrotnego tempa, okraszona zostaje nagłymi zwrotami akcji, miłością, goryczą porażki, słodyczą zwycięstwa i mdłą (wybaczcie przyszli czytelnicy książki) „happy endową” końcówką.

Jeśli doszukiwać się zbieżności z wyżej wymienionymi, wspaniałymi tytułami to być może na płaszczyźnie kreacji głównych bohaterów. Akcja prowadzona z perspektywy nastoletniego chłopca, postać napiętnowana, postrzegana przez innych bohaterów stereotypowo. Świetne nakreślenie i przedstawienie rzeczywistości odpowiadające wyobrażeniu nastoletniego dziecka. Rażącą różnicą jest, wspomniane już wcześniej, zakończenie książki oraz bardzo jednoznaczny podział na kolor czarny i biały. Na tych złych i dobrych bohaterów. Szkoda. Bo po tak świetnym preludium, jako czytelnik czuję się oszukana. Tak zwyczajnie, po ludzku.

„Jaspera Jonesa” polecam i nie polecam. Zachęcam i nie zachęcam. Można i nie można. Chociaż jeśli cierpi się na nadmiar czytelniczego czasu to warto spróbować. Ale gdzie znajdzie się taki szczęśliwiec!

Książka australijskiego, bardzo młodego zresztą pisarza, porównywana jest do klasyków literatury takich jak „Zabić drozda”, czy „Buszującego w zbożu”. Jednakże po lekturze „Jaspera Jonesa” możemy bez wyrzutów sumienia urągać na bezwstydność wydawcy, że ośmielił się stworzyć to jakże zwodnicze porównanie. Bowiem historia nastoletniego Jaspera z australijskiej prowincji...