Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tom czwarty serii stanowi koniec przygody Granta Morrisona z Zielonymi Latarniami. Do tej pory bywało różnie i czasami scenarzysta trochę za bardzo sobie folgował z różnymi dziwacznościami. Jednakże często w jego komiksach dopiero pod sam koniec wszystko się ze sobą łączyło. Czy i tak jest tym razem? Tom otwiera opowieść o perypetiach Hala Jordana w zaświatach. Na pozór jest to trochę powtórka z jednej z historii z tomu drugiego. Jednakże dosyć szybko okazuje się, że tak naprawdę bohater musi stoczyć bój z samym sobą. To byłaby naprawdę ciekawa opowieść, gdyby na tym poprzestano, ale niestety we wszystko wciągnięto też nowe pokolenie Strażników i całą Ultrawojnę, przez co robi się dosyć bełkotliwie. Druga opowieść skupia się na odpowiedniku Hala Jordana z wszechświata Antymaterii. Bardzo lubię koncepcję Antywszechświata z komiksu „Ziemia 2”, więc tutaj liczyłem na dalszą eksplorację tego konceptu. Jednakże tak naprawdę czytelnik nie dowiaduje się wiele o tym łotrze czy jego otoczeniu. Pokazana jest tylko jego ponura codzienność z jego perspektywy. W pewnym momencie robi się to nużące, a dosyć kuriozalna wydaje mi się jego relacja z ichniejszą wersją Sinestro. Spore rozczarowanie. Trzecia historia zajmuje już parę zeszytów. Tutaj główny bohater musi nawiązać współpracę ze Star Sapphire z Ziemi 11, świata odwróconych płci. W tle też rozgrywa się proces Hypermana. Niestety nie do końca wiem, co autor chciał tutaj przekazać. Widać tutaj pewną próbę naigrawania się z ról przypisanych do danej płci, ale jest to bardzo powierzchowne. Alternatywne wersje znanych bohaterów nie są zbyt pomysłowe. Z kolei wątek Hypermana kończy się bardzo prosto, chociaż doceniam pewną przewrotność w końcówce. Finał tomu rozgrywa się na planecie Athmoora. Okazuje się, że głównym zagrożeniem jest tu Nomadyczne Imperium. J Jest tu naprawdę bardzo spektakularnie i pod względem akcji nie mam na co narzekać. Jednakże sama fabuła jest bardzo bełkotliwa, przez co nie potrafiłem się przejąć bohaterami. Za rysunki w tym tomie odpowiada Liam Sharpe. To, co on tutaj tworzy jest fenomenalne. Szczególnie w pamięć zapadają sceny na planecie Athmoora, które przywodzą na myśli okładki płyt zespołów metalowych. Czasami niestety cierpi na tym czytelność samych scen akcji i nie do końca byłem pewien co się dzieje na danym kadrze. Zakończenie Green Lanterna według Granta Morrisona nie spełniło moich oczekiwań. Tytułowa Ultrawojna toczy się gdzieś w tle i nie miałem wrażenia, że jest to jakieś epickie wydarzenie. Nie wszystko zostaje wyjaśnione, a autor niepotrzebnie komplikuje całość. Głównie warto przeczytać dla warstwy graficznej.