Tom czwarty serii stanowi koniec przygody Granta Morrisona z Zielonymi Latarniami. Do tej pory bywało różnie i czasami scenarzysta trochę za bardzo sobie folgował z różnymi dziwacznościami. Jednakże często w jego komiksach dopiero pod sam koniec wszystko się ze sobą łączyło. Czy i tak jest tym razem?

Tom otwiera opowieść o perypetiach Hala Jordana w zaświatach. Na pozór jest to trochę powtórka z jednej z historii z tomu drugiego. Jednakże dosyć szybko okazuje się, że tak naprawdę bohater musi stoczyć bój z samym sobą. To byłaby naprawdę ciekawa opowieść, gdyby na tym poprzestano, ale niestety we wszystko wciągnięto też nowe pokolenie Strażników i całą Ultrawojnę, przez co robi się dosyć bełkotliwie.

Druga opowieść skupia się na odpowiedniku Hala Jordana z wszechświata Antymaterii. Bardzo lubię koncepcję Antywszechświata z komiksu „Ziemia 2”, więc tutaj liczyłem na dalszą eksplorację tego konceptu. Jednakże tak naprawdę czytelnik nie dowiaduje się wiele o tym łotrze czy jego otoczeniu. Pokazana jest tylko jego ponura codzienność z jego perspektywy. W pewnym momencie robi się to nużące, a dosyć kuriozalna wydaje mi się jego relacja z ichniejszą wersją Sinestro. Spore rozczarowanie.

Trzecia historia zajmuje już parę zeszytów. Tutaj główny bohater musi nawiązać współpracę ze Star Sapphire z Ziemi 11, świata odwróconych płci. W tle też rozgrywa się proces Hypermana.

Niestety nie do końca wiem, co autor chciał tutaj przekazać. Widać tutaj pewną próbę naigrawania się z ról przypisanych do danej płci, ale jest to bardzo powierzchowne. Alternatywne wersje znanych bohaterów nie są zbyt pomysłowe. Z kolei wątek Hypermana kończy się bardzo prosto, chociaż doceniam pewną przewrotność w końcówce.

Finał tomu rozgrywa się na planecie Athmoora. Okazuje się, że głównym zagrożeniem jest tu Nomadyczne Imperium. J
Jest tu naprawdę bardzo spektakularnie i pod względem akcji nie mam na co narzekać. Jednakże sama fabuła jest bardzo bełkotliwa, przez co nie potrafiłem się przejąć bohaterami.

Za rysunki w tym tomie odpowiada Liam Sharpe. To, co on tutaj tworzy jest fenomenalne. Szczególnie w pamięć zapadają sceny na planecie Athmoora, które przywodzą na myśli okładki płyt zespołów metalowych. Czasami niestety cierpi na tym czytelność samych scen akcji i nie do końca byłem pewien co się dzieje na danym kadrze.

Zakończenie Green Lanterna według Granta Morrisona nie spełniło moich oczekiwań. Tytułowa Ultrawojna toczy się gdzieś w tle i nie miałem wrażenia, że jest to jakieś epickie wydarzenie. Nie wszystko zostaje wyjaśnione, a autor niepotrzebnie komplikuje całość. Głównie warto przeczytać dla warstwy graficznej.

Tom czwarty serii stanowi koniec przygody Granta Morrisona z Zielonymi Latarniami. Do tej pory bywało różnie i czasami scenarzysta trochę za bardzo sobie folgował z różnymi dziwacznościami. Jednakże często w jego komiksach dopiero pod sam koniec wszystko się ze sobą łączyło. Czy i tak jest tym razem?

Tom otwiera opowieść o perypetiach Hala Jordana w zaświatach. Na pozór...

Uwielbiam postać Zielonej Latarni i zwykle z ogromnym zainteresowaniem śledzę przygody międzygalaktycznych stróżów prawa. Czytałem już latarnie w różnych odsłonach, a sięgając po sezon drugi Zielonej Latarni liczyłem na nieco odświeżone podejście do klasycznych przygód galaktycznej policji, która musi mierzyć się z różnymi zagrożeniami. Niestety, mimo tego, że całość początkowo zapowiadała właśnie taką formę tej serii, każdy kolejny tom był moim zdaniem nieco bardziej odrealniony. Run Morrisona przedstawiający głównie postać Hala z każdym kolejnym tomem podobał mi się mniej, a po lekturze tego nawet nie jestem w stanie do końca opisać co tu się wydarzyło.

Hal Jordan umiera i otrzymuje tajemnicze zadanie od nowych Strażników. Jednocześnie jesteśmy świadkami galaktycznego procesu, który ma osądzić winę Hala w napaści na Hypermana. W jednej z historii pojawia się również spotkanie Hala z Carol – para nie potrafi się ze sobą porozumieć, a między oczywistego między nimi uczucia, standardowo decyduje się na wybór obowiązków zawodowych, a nie życia osobistego.

Ponownie ogromnym plusem jest warstwa graficzna całego komiksu, która w żadnej odsłonie z tej serii nie zawodzi. Mimo poplątanej fabuły, kadry są piękne i jedynie one pozwalają coś zrozumieć z tej historii.

Wciąż jednak, cały komiks (i w konsekwencji cała seria) pozostawił po sobie bardzo mieszane odczucia. Poziom abstrakcji tutaj zastosowany z pewnością znajdzie swoich zwolenników, jednak ja wciąż miałem wrażenie, że podczas lektury coś mi umyka i nie potrafię dojść do sedna danej historii, częściowo przez brak wiedzy o drugoplanowych bohaterach czy wspólnych przygodach do których się odwoływano. Nie jestem w stanie polecić tej serii, tym bardziej nie osobom, które nie znają tego superbohatera – jest wiele innych historii z latarniami, które są po prostu ciekawsze, ale ta nie jest jedną z nich. A szkoda.

Uwielbiam postać Zielonej Latarni i zwykle z ogromnym zainteresowaniem śledzę przygody międzygalaktycznych stróżów prawa. Czytałem już latarnie w różnych odsłonach, a sięgając po sezon drugi Zielonej Latarni liczyłem na nieco odświeżone podejście do klasycznych przygód galaktycznej policji, która musi mierzyć się z różnymi zagrożeniami. Niestety, mimo tego, że całość...