Najnowsze artykuły
- ArtykułyHobbit Bilbo, kot Garfield i inni leniwi bohaterowie – czyli czas na relaksMarcin Waincetel15
- ArtykułyCzytasz książki? To na pewno…, czyli najgorsze stereotypy o czytelnikach i czytaniuEwa Cieślik249
- ArtykułyPodróże, sekrety i refleksje – książki idealne na relaks, czyli majówka z literaturąMarcin Waincetel11
- ArtykułyPisarze patronami nazw ulic. Polscy pisarze i poeci na początekRemigiusz Koziński42
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Władysław Czapliński
17
6,7/10
Urodzony: 03.10.1905Zmarły: 17.08.1981
prof. Władysław Eugeniusz Czapliński - polski historyk i wykładowca akademicki.
Przyszedł na świat w Małopolsce. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (historia i historia literatury). Specjalista z zakresu historii Danii, relacji polsko-szwedzkich w XVII w. oraz stosunków Polski ze Śląskiem w pierwszych latach wojny trzydziestoletniej. Wieloletni wykładowca na swej macierzystej uczelni. Członek Polskiej Akademii Umiejętności (PAU),Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego i Królewskiej Akademii Nauk Danii (Kongelige Danske Videnskabernes Selskab). Przewodniczący Międzynarodowej Komisji do Historii Mórz Północnych Europy. Nie należy go mylić z Władysławem Andrzejem Czaplińskim (ur. 1954),polskim prawnikiem i wykładowcą akademickim. Wybrane publikacje książkowe: "a dworze króla Władysława IV" (KiW, 1959),"O Polsce siedemnastowiecznej" (PIW, 1966),"Glosa do Trylogii" (Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1974),"Życie codzienne magnaterii polskiej w XVII wieku" (z Józefem Długoszem, PIW, 1976),"Dzieje Danii Nowożytnej 1500-1975" (PWN, 1982). Żona: Zofia Chrzanowska (do 04.02.1981, jej śmierć),syn Marek (ur. 31.12.1940).
Przyszedł na świat w Małopolsce. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (historia i historia literatury). Specjalista z zakresu historii Danii, relacji polsko-szwedzkich w XVII w. oraz stosunków Polski ze Śląskiem w pierwszych latach wojny trzydziestoletniej. Wieloletni wykładowca na swej macierzystej uczelni. Członek Polskiej Akademii Umiejętności (PAU),Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego i Królewskiej Akademii Nauk Danii (Kongelige Danske Videnskabernes Selskab). Przewodniczący Międzynarodowej Komisji do Historii Mórz Północnych Europy. Nie należy go mylić z Władysławem Andrzejem Czaplińskim (ur. 1954),polskim prawnikiem i wykładowcą akademickim. Wybrane publikacje książkowe: "a dworze króla Władysława IV" (KiW, 1959),"O Polsce siedemnastowiecznej" (PIW, 1966),"Glosa do Trylogii" (Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1974),"Życie codzienne magnaterii polskiej w XVII wieku" (z Józefem Długoszem, PIW, 1976),"Dzieje Danii Nowożytnej 1500-1975" (PWN, 1982). Żona: Zofia Chrzanowska (do 04.02.1981, jej śmierć),syn Marek (ur. 31.12.1940).
6,7/10średnia ocena książek autora
145 przeczytało książki autora
289 chce przeczytać książki autora
5fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Atlas historyczny Polski
Władysław Czapliński, Michał Komaszyński
6,0 z 1 ocen
3 czytelników 0 opinii
1987
Dzieje kultury politycznej w Polsce
Władysław Czapliński, Anna Żarnowska
7,5 z 2 ocen
5 czytelników 0 opinii
1976
Życie codzienne magnaterii polskiej w XVII wieku
Władysław Czapliński, Józef Długosz
6,9 z 35 ocen
153 czytelników 4 opinie
1976
Podróż młodego magnata do szkół : studium z dziejów kultury XVI i XVII w.
Władysław Czapliński, Józef Długosz
0,0 z ocen
3 czytelników 0 opinii
1969
Dwa sejmy w roku 1652 - Studium z dziejów rozkładu Rzeczypospolitej Szlacheckiej w XVII wiek
Władysław Czapliński
0,0 z ocen
3 czytelników 0 opinii
1955
Polska a Bałtyk w latach 1632-1648: dzieje floty i polityki morskiej
Władysław Czapliński
0,0 z ocen
4 czytelników 0 opinii
1952
Polska a prusy i Brandenburgia za Władysława IV
Władysław Czapliński
0,0 z ocen
5 czytelników 0 opinii
1947
Najnowsze opinie o książkach autora
Władysław IV i jego czasy Władysław Czapliński
6,6
„Sto we mnie żądz, sto umarłych liści”
Ciekawa biografia władcy Rzeczpospolitej, który miał dużo planów wojennych po 1634 roku, ale nie było mu dane zrealizować żadnego. Autor stara się jednak przekonać, że mimo winy samego króla (brak dostatecznej determinacji, siły przekonywania, przyjmowanie na wiarę obcych przyrzeczeń czy przekonanie, że własne plany powinny być bezproblemowo popierane przez innych władców),problemy Rzeczpospolitej leżały gdzie indziej.
„Wag the dog”
Wydaje się, że podejście autora do możliwości i dokonań Władysława jest właściwe – może historia Rzeczpospolitej w XVII wieku powinna być pisana z perspektywy tych, którzy głosowali za podatkami i za możliwością wypowiedzenia wojny. Władysław odziedziczył, po swym ojcu, przekonanie szlachty, że królowi trzeba „spętać ręce”, by nie zyskał władzy tak silnej, jak królowie w ościennych państwach. Wydaje się, że po przyrzeczeniach elekcyjnych Władysława IV, większą władzę, miała magnateria i szlachta niż król. Nasza magnateria, im lepiej widziała siłę obcych monarchii, tym bardziej nie ufnie traktowała wszelkie reformatorskie pomysły własnego króla.
Można w skrócie powiedzieć tak, że to już nie pies machał ogonem, a ogon machał psem (król nie miał już władzy by rządzić, zaś sejmy i senat, nie pozwalały wypowiadać wojen królowi, bojąc się, że powiększy to jego prestiż i władzę w przypadku powodzenia).
„Chcesz mieć pokój, szykuj się do wojny”
Czas panowania Władysława, po odsieczy Smoleńskiej, upłynął względnie spokojnie (nie trzeba było płacić większych podatków),ale problemy (zwłaszcza na Ukrainie) narastały, a niebezpieczeństwo ze strony szwedzkiej, rosyjskiej i tureckiej zostało oddalone tylko na pewien czas. To nie był dobry okres na próby pokojowego współistnienia (zważywszy na konflikty religijne na całym kontynencie). Nie udało się wykorzystać momentu, w którym można by osłabić, zaangażowaną w Niemczech lub Danii, Szwecję. Nie wykorzystano Kozaków przeciw Turcji. Nie postawiliśmy ani na woltę przeciw Habsburgom, ani na ściślejszy z nimi sojusz.
Szlachta wybrała pokój, więc wkrótce miała wojny. Sąsiedzi nie omieszkali wykorzystać naszych problemów z Kozakami, by rozgrabić Polskę i Litwę.
Można się tylko zastanawiać, na ile sam wybór szwedzkich Wazów na tron polski, próby zdobycia stolca carskiego w Moskwie, przyczyniły się do ciągłych wojen z sąsiadami i brakiem możliwości dogadania się choćby z jednym wrogim sąsiadem przeciwko innemu wrażemu państwu.
Polecam tę biografię, gdyż autor skupia się nie tylko na tym, co chciał i próbował osiągnąć król, ale również na ograniczeniach ustrojowych Rzeczpospolitej szlacheckiej. Podkreśla również spory wyznaniowe i sprzeczne interesy szlachty, senatorów i magnaterii, które jeszcze bardziej utrudniały sprawowanie realnej władzy królom elekcyjnym.
Historia Niemiec Wacław Korta
6,6
Typowa, uniwersytecka praca zbiorowa znawców tematu, gdzie każdy miał do opisania swój odcinek w pasjonującej historii Niemiec. Książka jest napisana dość beznamiętnie, faktograficznie, tak aby mogła posłużyć za podręcznik dla studentów historii lub osób pasjonując się tematem.
Układ książki jest typowo chronologiczny, opis rozpoczyna się od pojawienia się plemion germańskich w dorzeczach rzek Renu i Łaby w okolicach X w. p.n.e., skąd wyparły mieszkające tutaj wcześniej plemiona celtyckie. Praojczyzną współczesnych Niemców była Skandynawia. Ludy germańskie odegrały kluczową rolę w czasach wędrówek ludów i walnie przyczyniły się do upadku Cesarstwa Zachodnio-rzymskiego. Co ciekawe, sama Germania została zchrystianizowana dopiero w połowie VIII w., między innymi zaborczymi wojnami Karola Wielkiego. Po ustanowieniu Świętego Cesarstwa Rzymskiego, w którego skład wchodziło między innymi Królestwo Niemieckie, nastało około 300 lat istnienia zcentralizowanej monarchii, która regularnie sięgała po władzę w państwach włoskich, również nasz kraj odczuwał konsekwencję ekspansjonizmu niemieckiego. W połowie XIII wieku, po wielkim bezkrólewiu, nastąpiło długotrwałe rozbicie dzielnicowe Niemiec. W konsekwencji następne stulecia uśpiły ogólnoniemiecką państwowość.
Zasadniczym zwrotem w historii Niemiec jak i Europy, był wybuch reformacji. Niemiecki mnich Marcin Luter przeciwstawił się praktykowanemu przez ówczesny Kościół procederowi, że łaskę Bożą można kupić opłacając się urzędnikom Kościoła Katolickiego. Wystąpił też przeciwko dość bałwochwalczemu kultowi świętych, o których nie ma mowy w ewangelii, a przede wszystkim odrzucił całą hierarchię kościelną wraz z jej zbiurokratyzowaną administracją, co owocowało wypowiedzeniem zwierzchności papieżowi w dalekim Rzymie. Te wydarzenia podzieliły Niemcy oraz całą Europę na cześć protestancką oraz wierną katolicyzmowi. Konsekwencją tego były okrutne wojny religijne, które spustoszyły kraj i znacznie zredukowały jego ludność, być może nawet o połowę.
Kolejne dwa stulecia to zażarta rywalizacja dwóch państw niemieckich: starej a wielkiej Austrii oraz młodych a dynamicznych Prus. Wojny napoleońskie oraz zabory ziem polskich przez oba państwa niemieckie, wzmocniły i scementowały obu konkurentów, z których każdy próbował się wysforować na lidera i główną siłę zjednoczeniową narodu w jeden organizm polityczny. W drugiej połowie XIX w. taka rola przypadła Prusom, które po zwycięskiej wojnie z Francją proklamowały w 1871 r. powstanie Cesarstwa Niemieckiego. Cesarstwo powstało na koncepcji małych Niemiec czyli bez ziem należących do cesarstwa Habsburgów. Przez następne 50 lat Europa znajdowała się pod wpływem przewagi niemieckiej na kontynencie. Dopiero Wielka Wojna i koalicja większości państw świata przeciwko Niemcom złamała ich przewagę. Okazało się ,że było to dopiero preludium do największej hekatomby w dziejach starego kontynentu, jakim były hitleryzm i sprowokowana przez niego II Wojna Światowa, ale to już jest zupełnie inny temat.