Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy jest sens jeszcze czytać o postmodernizmie w XXI w? Może już nie, ale warto przypomnieć sobie jego wczesną krytykę (bo z 88r.) Eagletona. Miejscami ociera się ona o banał i można jej zarzucić zbyt płytkie podejście do tematu - nie analizuje szczegółowo dzieł takich jak Głos i Fenomen, Kondycja Ponowoczesna, Ecrits czy Historię Seksualności - raczej bierze na warsztat jego podstawowe założenia (antyesencjonalizm, antyuniwersalizm, decentracja podmiotu itp.) i ślizga się po nich płynnie, często stosując reductio ad absurdum okraszone skrajnie cynicznym i prześmieczym humorem (który wyjątkowo mnie autentycznie bawił). Znalazły się także spostrzeżenia niebanalne, jak rysowanie paraleli pomiędzy postmodernistami i komunitarystami w ich projekcie, w którym Rorty ma sojusznika w MacIntyrze. Przyjemna lektura.