Trochę się rozczarowałam... Spodziewałam się czegoś innego - ujęcia tematu bardziej od strony teologicznej i bardziej kulturalnego języka (z szacunkiem dla osób, z których poglądami się dyskutuje). Tymczasem język jest luźniejszy, nierzadko drwiący ze światopoglądowych oponentów. A sama treść... Odniosłam wrażenie, że jest bardzo nierówna. Owszem, jest bogata, pełna odwołań do filozofów; autor precyzuje swój światopogląd, ale - są fragmenty bardzo dobre i te słabsze. Niektóre przemyślenia autora zachwyciły mnie trafnością, przenikliwością i zostaną ze mną na dłużej - są odkrywcze, dla mnie wręcz fenomenalne. Spojrzałam inaczej na pewne sprawy. Natomiast w innych momentach... "To on tak naprawdę myśli?" - zadziwiła mnie pewna płytkość i jednostronne spojrzenie. Zapewne ze względu na brak odpowiedniego teologiczno-filozoficzno-historycznego zaplecza nie podjęłabym się dyskusji z autorem, ale pozostaje jednak niedosyt.

Uwaga! Ta książka nie jest dla katolików! Jest po prostu opinią autora o chrześcijaństwie - jego własną interpretacją chrześcijaństwa ugruntowaną mocno w uwielbieniu dla marksizmu. (Bez porównania częściej niż o chrześcijaństwie autor pisze o wspaniałościach marksizmu i krytykuje USA za politykę zagraniczną).
Nie wiem, komu poleciłabym książkę. Katolicy raczej nie znajdą tu nic dla siebie. "Prawaków" odrzuci uwielbienie socjalizmu. "Lewacy-ateiści" nie zmienią swoich poglądów po jej przeczytaniu. Poleciłabym chyba otwartym umysłom zainteresowanym religioznawstwem i wiedzą o społeczeństwie. Ale tylko na zasadzie ciekawostki, a nie obowiązkowej pozycji.

Trochę się rozczarowałam... Spodziewałam się czegoś innego - ujęcia tematu bardziej od strony teologicznej i bardziej kulturalnego języka (z szacunkiem dla osób, z których poglądami się dyskutuje). Tymczasem język jest luźniejszy, nierzadko drwiący ze światopoglądowych oponentów. A sama treść... Odniosłam wrażenie, że jest bardzo nierówna. Owszem, jest bogata, pełna odwołań...

Warto przeczytać jako zgrabną odpowiedź na książki i działalność Dawkinsa i Hitchensa - których autor ironicznie określa wspólnym mianem "Ditchkins". Ale nie ma w niej generalnie niczego odkrywczego i w sposób znaczący pogłębiającego rozumienie chrześcijaństwa.

Warto przeczytać jako zgrabną odpowiedź na książki i działalność Dawkinsa i Hitchensa - których autor ironicznie określa wspólnym mianem "Ditchkins". Ale nie ma w niej generalnie niczego odkrywczego i w sposób znaczący pogłębiającego rozumienie chrześcijaństwa.

jeśli okazja, jeśli mamy w rodzinie lub w gronie znajomych niejakich Dawkinsów, Russellów, Hitchensów i innych "liberalnych racjonalistów", to sprezentujmy książkę Eagletona takowym, dajmy tym samym zarobić czcigodnemu Wydawnictwu UJ i miejmy swój wkład w poszerzenie wiedzy, co się tyczy dzisiejszego myślenia o religii.
Od początku do właściwie ostatnich stron Eagleton obnaża mizerie tych Dawkinsów, Russellów, Hitchensów, kompetentnie, z rozmaitych perspektyw, przede wszystkim z filozoficznej, teologicznej i - ta może najciekawsza - politycznej; nie sposób nawet tego streścić w paru zdaniach, bardzo bogaty tekst.

jeśli okazja, jeśli mamy w rodzinie lub w gronie znajomych niejakich Dawkinsów, Russellów, Hitchensów i innych "liberalnych racjonalistów", to sprezentujmy książkę Eagletona takowym, dajmy tym samym zarobić czcigodnemu Wydawnictwu UJ i miejmy swój wkład w poszerzenie wiedzy, co się tyczy dzisiejszego myślenia o religii.
Od początku do właściwie ostatnich stron Eagleton...

Humanizm tragiczny jako panaceum ludzkości .

Humanizm tragiczny jako panaceum ludzkości .