Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chciała chronić rolników i ich amazońskie ziemie, mimo że nie pochodziła z Brazylii, to z wielkim zaangażowaniem i poświęceniem oddawała się przez ponad trzydzieści lat obronie praw ziemskich. Siedemdziesięcio trzyletnia Siostra Dorothy Stang była poniekąd w tym sama, nie otrzymała obiecanej pomocy policji państwowej, ani też wojskowej. Anapu wszak słynie z bezprawia. Jakie mam podejście do książki? Chyba niestety bardziej negatywne, aniżeli pozytywne. Dlaczego? Jak to bywa w biografii, można natknąć się na ogrom domysłów "Dorothy z pewnością zastanawiała się nad tym, co by się stalo gdyby.....". Otóż w domysłach nie ma mowy o pewności. "Być może" zdecydowane już tak. Zwłaszcza, że książkę napisała kobieta, ktora nigdy z Siostrą Dorothy się nie spotkała, a jedynie kilka razy rozmawiała przez trzeszczący telefon. "Po omacku włączyła światło i spojrzała na zegarek" - tutaj już wyimaginowane totalnie scenariusze się sypią. Nikt bowiem nie wie, co Dorothy robiła i o czym myślała będąc sama, a nawet świadkowie, takich mało ważnych detali nie uchwyciliby w swoich wspomnieniach. Raczej spodziewałam się wiarygodnych faktów, bez ubierania ich w szaty wyobraźni. A tych szat jest zdecydowanie za dużo. Momentami robi się od nich gorąco i na pewno nie z wrażenia. Bynajmniej ja przykładam do tego bardzo dużą uwagę, na pewno nie na każdego taka prezentacja działa jak płachta na byka. Żałuję, że książka nie jest w formie autobiografii, zapisków Dorothy. Wnikliwiej można by się przyjrzeć jej poczynaniom oraz przekonaniom. Niepodważalnie byłaby to bardzo dobra lektura, a tak...musiałam zadowolić się substytutem. Oczywiście życiorys Dorothy jest barwny i nietuzinkowy, jednakże jej postawę można odebrać w dwojaki sposób. Dotothy miała wybór - życie albo śmierć. I wybrała. Inną kwestią jest to, czy wybrała dobrze. Jednak nie mnie to oceniać. Podążała swoją ścieżką, za swoimi ideałami. Była do końca sobą, w zgodzie z prawdą. Wiedziała, że może stracić życie, mimo to do końca walczyła z niesprawiedliwościami tego świata. Nie dała sobie zgody na powiedzenie dość, stop, było to sprzeczne z jej głębokimi przekonaniami. Za jej głowę wyznaczono cenę. Jakie szanse miała 73 letnia kobieta z uzbrojonymi bandytami? To heroiczne przedsięwzięcie. Złożenie siebie w ofierze. Wątpię jednak, czy w tym wszystkim zawarta była pokora i rozsądek. I pewnego rodzaju pozytywny lęk, który potrafi postawić granicę. Jej postawa nie wiem czy jest godna pochwały. Natomiast jej misje już zdecydowanie tak. Jednocześnie w książce poznajemy dzieciństwo Siostry Dorothy, jej początki życia zakonnego oraz misyjnego. Ochoczo wypowiadają się osoby, które miały z nią przyjemność obcować, rzecz jasna w samych superlatywach. I dla mnie były to najlepsze momenty. Nie dlatego, że Dorothy jest wychwalana, lecz dlatego, że przez przytaczane przez nich wspominki przewija się autentyczność. Binka le Breton nie popisała się. Być może chciała bardzo obrazowo przedstawić postać Siostry Dotothy Stang, jednak wyszło jej dzieło toporne i udziwacznione. To była dla mnie droga przez mękę i nie ukrywam, że tą drogę musiałam sobie skracać.