Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No i mam problem. Z jednej strony książka o Scypionie Afrykańskim bardzo mi się podobała, z drugiej jednak mam wobec niej wiele zastrzeżeń. Co mi się podobało : przede wszystkim autor przybliżył stosunkowo rzadko poruszany fragment rzymskiej historii. Szczegółów wojen Rzymu z Kartaginą nigdy nie zgłębiałem aż tak wnikliwie, więc było to ciekawe doświadczenie. Z uwagi na rolę Scypiona w pobiciu Hannibala to właśnie na kolejach wojen punickich położony jest w książce główny akcent. Jednak nie winię za to autora – przeciwnie, było to bardzo interesujące. Co mi się nie podoba? Niestety wiele rzeczy: 1) Układ książki jest trudny w odbiorze, nie zawsze wywód prowadzony jest chronologicznie. Niekiedy autor porządkuje układ książki według osi czasu, a niekiedy robi przekrojową analizę jakiegoś zagadnienia, porzucając chronologię, by potem nagle powrócić do pierwotnej osi czasu. 2) Główna teza książki prezentowana jest dosyć nachalnie – Scypion Afrykański jest wedle autora najwybitniejszym rzymskim (o ile nie światowym!) wodzem, i basta! Kłopot polega na tym, że wywód przeprowadzony na kartach książki nie jest dla czytelnika aż tak jednoznaczny. Niejednokrotnie sam autor zwraca uwagę, że Scypion popełnił błędy w dowodzeniu. Zwłaszcza najbardziej znane zwycięstwo Scypiona nad Hannibalem pod Zamą okazuje się koniec końców (jeśli wierzyć autorowi) bardziej dziełem przypadku aniżeli kunsztu strategiczno-taktycznego Scypiona. Jak na największego wodza, to jednak rozczarowujące... 3) Nie wiem, czy to wynik niestarannego tłumaczenia czy redakcji, ale w książce jest też sporo błędów (np. odesłania do niewłaściwych mapek…). Są też nielogiczności, których nie jestem w stanie zrozumieć. Przykład: na stronie 117 widnieje informacja, że „rzymska armia mogła z łatwością pokonać 130 km dziennie i nadal miała czas, aby przeznaczyć cztery godziny na budowę ufortyfikowanego obozu. Podczas forsownego marszu legion mógł przejść od 40 do 50 km dziennie. Eksperyment (…) wykazał, że w sytuacji ekstremalnej żołnierz rzymski mógł przejść nawet 160 km dziennie.” Nie wiem, jaki eksperyment mógł wykazać możliwość przejścia (z łatwością!) 130 km dziennie i jeszcze zbudowanie obozu warownego… Chętnie zobaczę, jak autor tej książki idzie nieprzerwanie 130 km i jeszcze przez 4 godziny macha łopatą i siekierą, i to wszystko w ramach 24 godzin. Lecz jakby tego było mało, na tej samej stronie autor pisze: „(…) średnie tempo marszu sięgało od 29 do 32 km dziennie. Wymagało to marszu trwającego od 9 do 10 godzin, ponieważ oddziały poruszające się po niewybrukowanych drogach nie były w stanie iść szybciej niż 3 km na godzinę”. Jak pogodzić tę informację z tą o łatwym pokonywaniu 130-160 km dziennie? Doprawdy nie wiem. Ktoś powie, że jestem nieuważny, bo te wspomniane 130-160 km dzienne dotyczy zapewne marszu po rzymskiej kamiennej drodze, a 3 km na godzinę – po wiejskim dukcie, ale to niestety nie rozwiązuje problemu. Na stronie 125 autor pisze bowiem: „W czasach cesarstwa poruszający się po brukowanej drodze legion rzymski, złożony z zawodowych żołnierzy, podczas forsownego marszu był w stanie pokonać od 40 do 50 km dziennie, jeśli nie zatrzymywał się każdego wieczora, aby zbudować ufortyfikowany obóz.” Może jestem głupi, ale nic z tego nie rozumiem... Podobnych „kwiatków” w książce jest niestety więcej, co niestety istotnie zaniża moją ocenę.