Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Polecam.
To ciąg dalszy historii opisanej w "Tyberiuszu", autorstwa tego samego pisarza.
Kaligula pokazany z innej strony niż zazwyczaj. Niby ma wszystko to, co znamy z historii, a jednak jakiś taki bardziej ludzki. Bohater nie jest czarno-biały. W tej książce nic zresztą takie nie jest.Czy Kaligula był potworem. Muszę przyznać, że nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Tak złożona osobowość zmusza do myślenia.
Choć postać Kaliguli przedstawiona w książce odbiega od ugruntowanych wyobrażeń na temat tego cesarza, jest równocześnie bardzo wiarygodna i przekonująca.
Bardzo udane jest połączenie w książce prawdy historycznej z fikcją. Dzięki temu akcja naprawdę wciąga i trudno się od niej oderwać.
Warto sięgnąć po tę pozycję.

Polecam.
To ciąg dalszy historii opisanej w "Tyberiuszu", autorstwa tego samego pisarza.
Kaligula pokazany z innej strony niż zazwyczaj. Niby ma wszystko to, co znamy z historii, a jednak jakiś taki bardziej ludzki. Bohater nie jest czarno-biały. W tej książce nic zresztą takie nie jest.Czy Kaligula był potworem. Muszę przyznać, że nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie....

Na temat cesarza Nerona napisano już bardzo wiele książek. Ta z pewnością należy do jednej z przystępniejszych. Powinna zainteresować zarówno wyrobionego czytelnika, posiadającego już solidną wiedzę na temat epoki, w jakiej żył piąty rzymski cesarz, jak o tych, którzy pragną dopiero poznać jego barwną postać.
Książka daleka jest od opisywania Nerona jako potwora, ale równocześnie jej autor nie stara się w żaden sposób wybielać sylwetki cesarza. Na chłodno tłumaczy okoliczności, w jakich matka uczyniła go panem Rzymu, oraz powolną ewolucję jego rządów - od rządów "władcy oświeconego", przez coraz większe ekstrawagancje, po tyranię. Z książki wyłania się przede wszystkim postać człowieka, którego otrzymana funkcja przerosła. Który całkowicie zagubił się w swej wszechwładzy i nieograniczonych zasobach materialnych, jakie postawiono do jego dyspozycji. Po lekturze przyszło mi do głowy, że Neron był przykładem kogoś, kto o nic nie musiał walczyć, bo wszystko dostał podane przez innych na złotej tacy. Był nic nieznaczącym półsierotą bez majątku, lecz Agrypina sprawiła, że został następcą tronu z pierwszeństwem przez biologicznym synem cesarza Klaudiusza - Brytanikiem. Przemówienia pisał dla niego wielki filozof Seneka, o bezpieczeństwo dbał prefekt pretorianów Burrus. Nie musząc władzy wywalczyć, Neron nie cenił jej tak jak powinien. I nie potrafił jej utrzymać, gdy zaczęła mu się wyślizgiwać z rąk.
Nie wszystkie detale zawarte w książce są przekonujące. Na przykład informacje na temat Domus Transitoria - pierwszego pałacu Nerona w Rzymie, zdają się nie oddawać aktualnego stanu wiedzy i poglądów historyków i archeologów w tej materii. Lecz to są stosunkowo drobne nieścisłości wynikające w dużej mierze z faktu, że od napisania tej książki minęło już prawie pół wieku. Książkę zdecydowanie polecam.

Na temat cesarza Nerona napisano już bardzo wiele książek. Ta z pewnością należy do jednej z przystępniejszych. Powinna zainteresować zarówno wyrobionego czytelnika, posiadającego już solidną wiedzę na temat epoki, w jakiej żył piąty rzymski cesarz, jak o tych, którzy pragną dopiero poznać jego barwną postać.
Książka daleka jest od opisywania Nerona jako potwora, ale...

Książka niewątpliwie ciekawa, choć trzeba pamiętać, że niestety od jej napisania upłynęło już sporo czasu, więc nie wszystkie informacje w niej zawarte, są jeszcze aktualne. Na przykład najnowsze rekonstrukcje przebiegu katastrofy w Pompejach i w Herkulanum nieco odbiegają od opisu przedstawionego przez M. Granta.
Ogromnym plusem książki są rozdziały poświęcone sztuce Pompejów i Herkulanum. Jest to element, którego moim zdaniem brakuje w innych, niedawno wydawanych pozycjach z tego zakresu. Plusem jest także umiejscowienie najdawniejszej historii Pompejów i Herkulanum (oczywiście na dużym poziomie ogólności) w szerszym kontekście regionu. Tego również nie znajdziecie w popularnych książkach autorstwa chociażby A.Angela czy M. Beard.

Książka niewątpliwie ciekawa, choć trzeba pamiętać, że niestety od jej napisania upłynęło już sporo czasu, więc nie wszystkie informacje w niej zawarte, są jeszcze aktualne. Na przykład najnowsze rekonstrukcje przebiegu katastrofy w Pompejach i w Herkulanum nieco odbiegają od opisu przedstawionego przez M. Granta.
Ogromnym plusem książki są rozdziały poświęcone sztuce...