Paweł Dunin-Wąsowicz – warszawiak, dziennikarz, publicysta, krytyk literacki, varsavianista, redaktor naczelny miesięcznika „Lampa”, założyciel wydawnictwa Lampa i Iskra Boża, autor kilkunastu książek. Pasjonat tworzący wysokiej jakości dzieła literackie czy artystyczne (śpiewa i gra na gitarze w zespole Meble). Twórczo łączy odwołania do kanonu literatury z odniesieniami do książek niszowych, pisarzy zapomnianych lub współczesnych o jeszcze niewyrobionej marce. W 2017 r. ukazało się I i II wydanie Żoliborskiego przewodnika literackiego Pawła Dunin-Wąsowicza – na łamach którego autor wskazał ok. 300 źródeł literackich odwołujących się do rozlicznych miejsc na Żoliborzu.
Żoliborz... Piękny brzeg. Żoliborz, mimo naprawdę olbrzymie rozbudowanego rynku deweloperskiego gdzieś pomiędzy Wisłą, a Placem Wilsona zachował swój urok. Jest taki, jaki był wiele lat temu. Oczywiście, że teraz po ulicy Dziennikarskiej śmigają terenowe Beemy, a dzieciaki wpatrzone w telefony biegają w poszukiwaniu pokemonów, to jednak zabudowa żyje własnym, starym życiem. Jest schludnie, luksusowo, trawniki są pięknie przycięte, a autorzy książek szczególnie polubili umieszczać akcję na tym terenie. Książka Pana Dunina-Wąsowicza pozwoliła poznać mi jeszcze głębiej sąsiednią dzielnicę, odkryłam książki, których akcja się tu rozgrywa i dowiedziałam się wielu ciekawostek.
Tekst otwierający, czyli tekst Krzysztofa Środy to wisienka na torcie, który wyglądem obiecywał wiele. Wspaniale napisany, to jest petarda. Z polotem, na temat. Dla niego warto było. Podobał mi się również tekst Marii Poprzęckiej o osiedlowych śmietniskach. Te dwa teksty zapamiętam na dłużej, reszta niestety nie porwała mnie, nieraz walczyłam ze znużeniem lub irytacją.