Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznę od tego, że nie jestem aikidoką, choć senseja Piotra znam pobieżnie z widzenia i z opowieści trenujących u niego synów. I chyba dlatego sięgnąłem po książkę. Nie żałuję. To (niby tylko) opowieść o życiu, w zasadzie głęboko sięgająca autobiografia, ale jednocześnie obraz pasji, która staje się całym wszechświatem. Dla mnie to fascynująca, choć niezbyt bezpieczna lektura - po jej zakończeniu coraz bardziej przemyśliwuję o tym, by coś zmienić i od przyszłego sezonu samemu zacząć ćwiczyć - wbrew swoim słabościom i nawykom. Dodatkowo książkę - napisaną bardzo żywym językiem - świetnie się czyta. Może tylko przydałaby się jeszcze jedna korekta, by wyeliminować (co prawda nieliczne, ale jednak) potknięcia językowe.