Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku zaznaczę, że to nie jest mój ulubiony typ literatury. Autorce należy oddać hołd za to, jaką pracę wykonała nad tą książką. Każdy może wymyślić historię, ale tutaj jest to bazowanie na faktach, ubrane w odpowiednie słowa i wczucie się w kulturę XIX wieku. Miałam wrażenie, jakbym czytała pamiętnik prowadzony przez Elizabeth Gould. W tej książce jest zobrazowanie roli kobiety w społeczeństwie, jej życiu przy mężu i dzieciach, o radościach i smutkach, o kolejnych porodach, a wreszcie, co osobiście dla mnie było najważniejsze w tej książce, bo sama maluję: sposoby, w jakich wykonywało się rysunki, linoryty i obrazy, ile czasu, miejsca i skupienia to wymagało. Rola kobiety w malarstwie też nie była jakaś znacząca - Elizabeth wykonywała te prace, ale jej mąż poczuwał się jako współautor, a gdy inny malarz sportretował bohaterkę z paletą i pędzlem spotkało się to z brakiem uznania jej męża, który obawiał się opinii publicznej. Niby byli udanym i zgodnym małżeństwem, ale, że żyję w XXI wieku to widzę pewne nieścisłości w cenieniu jej jako malarki. Ponadto książka zawiera wybrane ilustracje - w większości od Elizabeth. Szanuję tę książkę, bo autorka wykonała kawał badawczej roboty i wykazała się warsztatem pisarskim. Pani Melisa wczuła się w Elizabeth i opisała życie od momentu poznania Johna Goulda aż do jej śmierci - a nie żyła długo.