Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę nostalgii zmieszanej z ważkim tematem. Łezka w oku zakręci się wielu millenialsom. Kreska, mimo żywej kolorystyki, mającej zapewne oddać nieco dziecięcej frywolności, w tym nie przeszkodzi z uwagi na rekwizyty z epoki i zadziwiającą przy nich dokładność. To buduje klimat. Co do meritum sprawy. Dzieci to najbardziej wykluczona część społeczeństwa. Bardziej niż seniorzy. Na tych drugich patrzymy jeszcze z pietyzmem, wspominając ich dawną świetność, co pozwala ugryźć się w język w sytuacji gdy stykamy się z coraz bardziej postępującą bezradnością i niedostosowaniem. Na tych pierwszych machamy ręka, nie chcąc już pamiętać jak to jest bać się rzeczy, które już dziś nas nie straszą, bawić się tak beztrosko jak za poacholęcia, czy równie bezwiednie oddawać się fantazji. PRL jest tu może tłem dość istotnym, ale nie do końca z punktu widzenia głównej bohaterki. Marzi może przypomni tym zgorzkniałym, ociosanym z grubej prozy ciodzienności dorosłym kim kiedyś byli i kim mogą stać się ich dzieci stojące w rodzicielskim cieniu. Rozdawałbym to na zebraniach rodziców w szkołach z nadzieją, że choć część z wyżej wymienionych dorosłych rozgryzie wyraźnie nakreślony morał.