To już druga książka autorki, z którą się przemęczyłam. Po kolejne sięgać nie będą. Ile można czytać o ponurym dzieciństwie w komunistycznej Polsce. Może gdyby te wspomnienia nie były takie sztuczne, lektura byłaby przyjemniejsza. Cały czas miałam wrażenie, że autorka wkłada swojej małej bohaterce w usta słowa dorosłej kobiety. Chce czytelnika do swoich racji przekonać, coś mu udowodnić. I pewnie by jej się to ze mną udało, gdyby nie to, że jesteśmy prawie rówieśnicami. Po wprowadzeniu religii do szkół żaden nauczyciel nie zaczynał lekcji od modlitwy, oprócz księdza, oczywiście. Tak samo jak wcześniej nie było gimnastyki, oprócz wuefu, rzecz jasna. To tylko jeden z przykładów, a wymieniać można długo. Ot, choćby to, że nie żułam kitu z okien, nie wymienialiśmy się jedną przeżutą przez kilka osób gumą. Komiks mnie zirytował. A najbardziej to, że jest objęty patronatem Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Czyżby w ten sposób traktowano go jako prawdę historyczną. Ech…

To już druga książka autorki, z którą się przemęczyłam. Po kolejne sięgać nie będą. Ile można czytać o ponurym dzieciństwie w komunistycznej Polsce. Może gdyby te wspomnienia nie były takie sztuczne, lektura byłaby przyjemniejsza. Cały czas miałam wrażenie, że autorka wkłada swojej małej bohaterce w usta słowa dorosłej kobiety. Chce czytelnika do swoich racji przekonać, coś...

Czy dzieciństwo w czasach PRL-u różniło się znacząco od tego dziś? Przecież tak samo dzieci walczą o uwagę dorosłych czy nowej osoby w klasie, boją się pająków czy kochają szczeniaczki. Tak samo po lekcjach biorą udział w dodatkowych zajęciach jak balet i identycznie ciągle chciały nowe zabawki, na które nie stać rodziców. Dzieci wszystkich czasów bały się szczepień i pluły podczas fluoryzacji zębów niedobrym płynem. I zupełnie jak samo jak wtedy nie mówiło się przy dzieciach o strajkach, ZOMO czy pałowaniu robotników przez milicję, tak teraz nie mówi się o uchodźcach, ACTA czy atakach terrorystycznych.
Więcej na http://www.monime.pl/marzi-halasy-duzych-miast-tom-2/

Czy dzieciństwo w czasach PRL-u różniło się znacząco od tego dziś? Przecież tak samo dzieci walczą o uwagę dorosłych czy nowej osoby w klasie, boją się pająków czy kochają szczeniaczki. Tak samo po lekcjach biorą udział w dodatkowych zajęciach jak balet i identycznie ciągle chciały nowe zabawki, na które nie stać rodziców. Dzieci wszystkich czasów bały się szczepień i pluły...

Zakończenie serii. Zbliża się czas transformacji ustrojowej – upragniona wolność została wreszcie zdobyta, a Marzi zaczyna dorastać.

W tym tomie dorosłość zaczyna powoli wkraczać w życiu Marzi – nie jest już małym dzieckiem, zaczyna być bardziej odpowiedzialna zostając harcerką czy świadomie podejmując naukę francuskiego. Pojawiają się pierwsze ostre spięcia z rodzicami, a także gorzkie rozczarowania jeżeli chodzi o przyjaźń. Bohaterka dostrzega tu też bardziej smutne aspekty rzeczywistość – niemożność pomocy dzieciom żyjącym w ubóstwie czy powszechna niechęć do homoseksualistów i ludzi chorych na AIDS.

Ten tom pokazuje też pewne zmiany w myśleniu polskiego społeczeństwa – dawniej upragnione dobra stały się małowartościowe w świecie, gdzie wszystko jest dostępne. Doszło też do zmian na tle pop kulturalnym - „Niewolnicę Izaurę” zastępuje „Miasteczko Twin Peaks” – plus dla autorki za pamiętanie głównego antagonisty tej serii.

Po raz pierwszy zaczęły mi tu przeszkadzać rysunki Sylvaina Savoia. Wiele rzeczy, o których opowiada narracja bohaterki wcale nie zostaje odzwierciedlona w rysunkach – brakuje tu szczegółów czy bardziej zróżnicowanej palety kolorów.

Ten tom czytało mi się chyba z największą przyjemnością. Pojawiają się już elementy rzeczywistości, której miałem okazję doświadczyć chociaż byłem wówczas o wiele młodszy od głównej bohaterki.

Zakończenie serii. Zbliża się czas transformacji ustrojowej – upragniona wolność została wreszcie zdobyta, a Marzi zaczyna dorastać.

W tym tomie dorosłość zaczyna powoli wkraczać w życiu Marzi – nie jest już małym dzieckiem, zaczyna być bardziej odpowiedzialna zostając harcerką czy świadomie podejmując naukę francuskiego. Pojawiają się pierwsze ostre spięcia z rodzicami, a...

Cykl "Marzi" pochłonąłem w niecałe dwa tygodnie. Wraz z kolejnymi historiami z życia autorki, czułem się coraz bardziej związany z bohaterami. Komiks w przyjazny dla oka sposób przybliżył mi pewne realia PRL-u.

Cykl "Marzi" pochłonąłem w niecałe dwa tygodnie. Wraz z kolejnymi historiami z życia autorki, czułem się coraz bardziej związany z bohaterami. Komiks w przyjazny dla oka sposób przybliżył mi pewne realia PRL-u.

Świetny komiks, podobnie, jak 2 poprzednie części. Marzi już jest starsza, czasy się zmieniły, już nie ma komuny. Jest demokracja i kapitalizm. Marzi przeżywa tragedie, ale i chwile szczęścia.
Świetne to!!! POLECAM!

Świetny komiks, podobnie, jak 2 poprzednie części. Marzi już jest starsza, czasy się zmieniły, już nie ma komuny. Jest demokracja i kapitalizm. Marzi przeżywa tragedie, ale i chwile szczęścia.
Świetne to!!! POLECAM!