Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Polesie. Kraina tyleż piękna, mająca swój osobliwy urok, pełna niejednoznaczności wynikających z faktu, że mieści się na styku kultur zachodniej i wschodniej, co biedna, pełna nędzy, trudna w gospodarowaniu i- choć wzdychanie do Kresów weszło Polakom w krew już dawno- traktowana jako Rzeczpospolita drugiej kategorii. Mackiewicz zabiera nas w podróż po Polesiu okresu międzywojnia i pokazuje jego prawdziwe oblicze; jednocześnie piękne i brzydkie. Przedstawia swój punkt widzenia na to, dlaczego jest piękne i co czyni je brzydkim. Tutaj, jak i w innych zbiorach reportaży J.M., dostrzec można wyraźne i jednoznaczne ukazanie patologii II Rzeczypospolitej, tak (niestety) podobnych do tych z naszych czasów... Warto "Bunt Rojstów" przeczytać. Powodów jest wiele: przede wszystkim punkt widzenia Józefa Mackiewicza (na własny użytek określam go radykalnie reakcjonistyczno-liberalnym) jest niezwykle oryginalny dla czasów międzywojennych, w których dominowały stronnictwa bądź to romantyczno-etatystyczne, narodowo-katolickie, bądź rewolucjonistyczne. Młodszy z Mackiewiczów ma poglądy odosobnione, mam wrażenie, nawet względem Żubrów Kresowych, do których niejako należał, współtworząc wileńskie "Słowo". Kolejnym powodem dla którego warto tę książkę przeczytać (i który podaję przy każdej opinii wystawianej książkom tegoż autora) jest ten wspaniały, jednocześnie hiperrealistyczny, jak i malowniczy język opisujący rzeczywistość, którą pisarz chce nam, czytelnikom, ukazać. Nikt tak pięknie, a jednocześnie tak brutalnie prawdziwie nie potrafi przedstawiać świata, jak Józef Mackiewicz. Warto przybliżyć sobie sytuację Kresów w II RP, aby zrzucić klapki z oczu i zobaczyć, jak naprawdę wyglądała sytuacja polityczno-gospodarcza i dlaczego nie powinniśmy iść tą drogą, a także czy aby na pewno historia nie zatacza kręgu.