Polesie. Kraina tyleż piękna, mająca swój osobliwy urok, pełna niejednoznaczności wynikających z faktu, że mieści się na styku kultur zachodniej i wschodniej, co biedna, pełna nędzy, trudna w gospodarowaniu i- choć wzdychanie do Kresów weszło Polakom w krew już dawno- traktowana jako Rzeczpospolita drugiej kategorii.

Mackiewicz zabiera nas w podróż po Polesiu okresu międzywojnia i pokazuje jego prawdziwe oblicze; jednocześnie piękne i brzydkie. Przedstawia swój punkt widzenia na to, dlaczego jest piękne i co czyni je brzydkim. Tutaj, jak i w innych zbiorach reportaży J.M., dostrzec można wyraźne i jednoznaczne ukazanie patologii II Rzeczypospolitej, tak (niestety) podobnych do tych z naszych czasów...

Warto "Bunt Rojstów" przeczytać. Powodów jest wiele: przede wszystkim punkt widzenia Józefa Mackiewicza (na własny użytek określam go radykalnie reakcjonistyczno-liberalnym) jest niezwykle oryginalny dla czasów międzywojennych, w których dominowały stronnictwa bądź to romantyczno-etatystyczne, narodowo-katolickie, bądź rewolucjonistyczne. Młodszy z Mackiewiczów ma poglądy odosobnione, mam wrażenie, nawet względem Żubrów Kresowych, do których niejako należał, współtworząc wileńskie "Słowo". Kolejnym powodem dla którego warto tę książkę przeczytać (i który podaję przy każdej opinii wystawianej książkom tegoż autora) jest ten wspaniały, jednocześnie hiperrealistyczny, jak i malowniczy język opisujący rzeczywistość, którą pisarz chce nam, czytelnikom, ukazać. Nikt tak pięknie, a jednocześnie tak brutalnie prawdziwie nie potrafi przedstawiać świata, jak Józef Mackiewicz.

Warto przybliżyć sobie sytuację Kresów w II RP, aby zrzucić klapki z oczu i zobaczyć, jak naprawdę wyglądała sytuacja polityczno-gospodarcza i dlaczego nie powinniśmy iść tą drogą, a także czy aby na pewno historia nie zatacza kręgu.

Polesie. Kraina tyleż piękna, mająca swój osobliwy urok, pełna niejednoznaczności wynikających z faktu, że mieści się na styku kultur zachodniej i wschodniej, co biedna, pełna nędzy, trudna w gospodarowaniu i- choć wzdychanie do Kresów weszło Polakom w krew już dawno- traktowana jako Rzeczpospolita drugiej kategorii.

Mackiewicz zabiera nas w podróż po Polesiu okresu...

Rojst - błotniste zarośla, trzęsawisko.

To książka, która cofa nas w czasie o prawie wiek i zabiera, razem z autorem, w wędrówkę po Kresach Wschodnich II RP -jednak nie tych z prasy sanacyjnej: zasobnych, pięknych i kwitnących...Przed naszymi oczami pojawia się bowiem przeważnie obraz smutny i przygnębiający, dzięki użyciu przez autora czasu teraźniejszego, niesamowicie realistyczny. Przepiękne, mistrzowskie opisy przyrody (m.in.Puszczy Rudnickiej) i polujących prezydentów, a w to, wpleciony, obraz marnotrawstwa i niegospodarności oraz bezmyślnego niszczenia cudów przyrody. Przy tej okazji pisarz przypomina sylwetkę Włodzimierza Korsaka - polskiego przyrodnika, dziś zupełnie zapomnianego (niedawno została, po wielu latach, ponownie wydana jego cudowna książka pt. "Piękno w lesie"- polecam miłośnikom nie tylko przyrody, ale również fotografii i piękna w ogóle). Opisy straszliwej nędzy Polesia i Wileńszczyzny, kompletnego chaosu prawnego, rabunkowej polityki państwa, idiotycznych ustaw i nikomu niepotrzebnych inwestycji (przy opisie budowy rynsztoka za 45tys zł nie można oprzeć się wrażeniu déjà vu, bo natychmiast przed oczami stają, ciągnące się obecnie kilometrami wśród pól i wiejskich dróg, ohydne, żółte, psujące każdy krajobraz barierki),niszczenia ludzi na podstawie urojonych przewin, nepotyzmu, żałosnego wyglądu miast i miasteczek oraz całego, jak mówi autor, "zgangrenowanego życia prowincjonalnego", czynią książkę bolesną odtrutką na, nie wiadomo dlaczego, ciągle trwający w naszym kraju kult Sanacji. Najgorsze, że w tych oparach absurdu , odnaleźć można wiele analogii z procesami, które i dziś w Polsce mają miejsce - smutna to konstatacja...

Rojst - błotniste zarośla, trzęsawisko.

To książka, która cofa nas w czasie o prawie wiek i zabiera, razem z autorem, w wędrówkę po Kresach Wschodnich II RP -jednak nie tych z prasy sanacyjnej: zasobnych, pięknych i kwitnących...Przed naszymi oczami pojawia się bowiem przeważnie obraz smutny i przygnębiający, dzięki użyciu przez autora czasu teraźniejszego, niesamowicie...

Józef Mackiewicz to klasa sama w sobie. Przedwojenne życie na Polesiu, problemy mieszkańców, cwaniactwo niektórych - to wszystko tylko utwierdza, ze świat tak naprawdę niewiele się zmienia. Bardzo dobry reportaż - duży plus, że zawiera zdjęcia z tamtego okresu.

Józef Mackiewicz to klasa sama w sobie. Przedwojenne życie na Polesiu, problemy mieszkańców, cwaniactwo niektórych - to wszystko tylko utwierdza, ze świat tak naprawdę niewiele się zmienia. Bardzo dobry reportaż - duży plus, że zawiera zdjęcia z tamtego okresu.

Bardzo dobra książka dotycząca Polesia. W książce tej autor opisuję absurdy II RP a także piszę jak byli traktowani mieszkańcy Polesia przez władzę II RP.

Bardzo dobra książka dotycząca Polesia. W książce tej autor opisuję absurdy II RP a także piszę jak byli traktowani mieszkańcy Polesia przez władzę II RP.

Malownicze opowiadanie słowem o poleskich kresach napisane w czasach, gdy nikt nie wiedział, że kiedyś będzie trzeba mówić o nich z sentymentem lub wcale, bo ich więcej nie będzie. Plus arcyciekawa gwara tutejszych, zaprezentowana w ich - mam nadzieję - oryginalnych wypowiedziach. A patologie ówczesnej Rzeczypospolitej brzmią zadziwiająco podobnie do tych, z którymi mierzymy się i dzisiaj. Dla upartych poszukiwaczy tego nieistniejącego już kraju, który był jakże jedyny w swoim rodzaju, jest to pozycja obowiązkowa.

Malownicze opowiadanie słowem o poleskich kresach napisane w czasach, gdy nikt nie wiedział, że kiedyś będzie trzeba mówić o nich z sentymentem lub wcale, bo ich więcej nie będzie. Plus arcyciekawa gwara tutejszych, zaprezentowana w ich - mam nadzieję - oryginalnych wypowiedziach. A patologie ówczesnej Rzeczypospolitej brzmią zadziwiająco podobnie do tych, z którymi...

Bunt rojstów to zbior reportaży z Kresów II RP głównie z Polesia. Mackiewicz przemierza te tereny wzdłuż i wszerz, podróżuje pociągim, statkiem, autobusem wreszcie furmanka i pieszo. Jesteśmy z nim w Pinsku, Druji, Dawidogrodku i małych zagubionych wśród bagien i lasów Polesia wioskach. Z kazdego zdania przebija wielka miłość autora do tych iem, przyrody, ludzi. Przebija też prawda bo Mackiewicz nie koloryzuje, nie ma tu taniego sentymentalizmu nie ma uroczych dworkow, sielskiej wsi. Jest za to biedny chłop, który na przednówku nie ma czym karmić bydla, ale i własnej rodziny. Są miasteczka gdzie handel upadl,albo powoli zamiera i ludzie którzy nie mają zajęcia. Doskonale pokazuje to powrót żołnierza po dwóch latach sluzby na Pomorzu do nędzy i biedy poleskiej chalupy,który na koncu mowi" Ot i do domu. Ale co teraz robić.?" Mackiewicz nie ma litości dla władz państwowych i ich polityki względem tych ziem. Przedstawia tępote urzędników, wszechobecna biurokracje, idiotyczne ustawy które utrudniaja zycie zwykłym ludziom. Ale oprócz tego są przepiekne opisy przyrody. Tylko Mackiewicz potrafi tak pisać. Czasem wystarczy jedno zdanie by poczuc zapach wiosny, albo usłyszec śnieg skrzypiacy pod butami. Ludzie ktorzy pojawiają się na kartach tej książki są tak prawdziwi z krwi i kości.chociaż pojawiają się tylko na chwilę jakoś zapadają w pamięci. Książka warta przeczytania jak wszystkie dzieła Mackiewicza. Polecam

Bunt rojstów to zbior reportaży z Kresów II RP głównie z Polesia. Mackiewicz przemierza te tereny wzdłuż i wszerz, podróżuje pociągim, statkiem, autobusem wreszcie furmanka i pieszo. Jesteśmy z nim w Pinsku, Druji, Dawidogrodku i małych zagubionych wśród bagien i lasów Polesia wioskach. Z kazdego zdania przebija wielka miłość autora do tych iem, przyrody, ludzi. Przebija...

Reportaże z północno wschodnich kresów II RP. Dużo biurokratycznej patologii znanej mi z życia w III RP. Autor chyba tęskni za caratem, ale jakoś nie wydaje mi się że wtedy było lepiej niż w II RP. Tak czy siak, szkoda, że tak ciężko tam się teraz dostać ale zawsze jest Mackiewicz, Piasecki, Ossendowski i Rąkowski...i rower, którym gdzieś te większe lub mniejsze kawałki centrum i wschodu RON czy wschodu monarchii KuK czy zachodu imperium Romanowów da się obczaić.

Reportaże z północno wschodnich kresów II RP. Dużo biurokratycznej patologii znanej mi z życia w III RP. Autor chyba tęskni za caratem, ale jakoś nie wydaje mi się że wtedy było lepiej niż w II RP. Tak czy siak, szkoda, że tak ciężko tam się teraz dostać ale zawsze jest Mackiewicz, Piasecki, Ossendowski i Rąkowski...i rower, którym gdzieś te większe lub mniejsze kawałki...

świetne opwiadania-reportarze,
problematyka kresowa , przyponinająca wańkowicza reportarze z miedzywojnia,
zostawiena kresów na uboczu , w biedzie
brak tu dżwięcznego słowa Haupta , ale mimo to ciekawe opisy przyrody, jezior, Polski kresowej , ludności dolnej, ich problemów,
Polska troszę na uboczu , odrzucona,
ale jak miła,
i te jeziora , natura ,
\szkoda ,że tylko dwieście -parę stron,

świetne opwiadania-reportarze,
problematyka kresowa , przyponinająca wańkowicza reportarze z miedzywojnia,
zostawiena kresów na uboczu , w biedzie
brak tu dżwięcznego słowa Haupta , ale mimo to ciekawe opisy przyrody, jezior, Polski kresowej , ludności dolnej, ich problemów,
Polska troszę na uboczu , odrzucona,
ale jak miła,
i te jeziora , natura ,
\szkoda ,że tylko...

Nie jest to łatwa lektura do przebrnięcia. Przynajmniej dla mnie. Ten "hiperrealizm", tak charakterystyczny dla Mackiewicza bywa chwilami męczący. Nie mniej jest to dosyć istotne dzieło ze względu na pewne odmitologizowanie polskich Kresów. Tych Kresów sielskich, bogatych, pełnych uroczych dworków, gawęd i polowań. Rzeczywistość była nieco inna i choćby za to Mackiewicza warto czytać. Zawsze po stronie prawdy.

Nie jest to łatwa lektura do przebrnięcia. Przynajmniej dla mnie. Ten "hiperrealizm", tak charakterystyczny dla Mackiewicza bywa chwilami męczący. Nie mniej jest to dosyć istotne dzieło ze względu na pewne odmitologizowanie polskich Kresów. Tych Kresów sielskich, bogatych, pełnych uroczych dworków, gawęd i polowań. Rzeczywistość była nieco inna i choćby za to Mackiewicza...