Jesteśmy społecznością, która kocha książki

300 stron pitu pitu i przechwałek szanownej pani autorki jaka to ona jest genialna. Wielka szkoda, że w dzisiejszych czasach każdy może nazwać się specjalistą od czegokolwiek i wydać sobie książkę. Gdyby pani była: pedagogiem, psychologiem, lekarzem, pielęgniarką, położna itp. i miała wiedzę na temat fizjologii wszystko byłoby inaczej. Niestety tak nie jest. I oczywiście w tej książce jest kilka w sumie cennych rad. Jednak jest okraszone nieaktualnymi bzdurami, potwierdzeniem braku wiedzy i edukacji. Takie smaczki jak karaj dziecko jak zrobi przypadkiem kupę na dywan i zabierz mu natychmiast zabawkę, bo to sprawi magicznie , że nie będzie złośliwe, a zwieracze zaczną być przyjacielem rodziców. Albo to, że pisze, że w jej odczuciu mleko matki, to nie sama woda: wprost genialne i jakie odkrywcze.... Dodatkowym minusem tej publikacji jest fakt, że jest głęboko zakorzeniona w amerykańskiej rzeczywistości, przez co nie do końca wpisuje się w naszą rzeczywistrość. Autorka podaje przykłady rodziców, którzy w czasie odpieluchowywania nie są w stanie wytrzymać siedzenia w domu z dzieckiem przez 2 dni. To bardzo przykre. Miło, że poleca zwolnić szalone tempo życia. Szczególnie dziś, w czasie pandemii cenna uwaga. Żeby jednak wytłumaczyć się z gwiazdek przyznam, że kilka cennych uwag znalazłam. I choć moje dziecko samo zrezygnowało z pieluch zanim książka dotarła do mnie z księgarni do końca, to jednak nie porzuciłam lektury szukając inspiracji jak porzucić pieluchy w nocy. Nie zgadzam się z pomysłem wybudzania dzieci w nocy celem posadzenia na nocnik, jednak może to u niektórych działa. Nierobienie wielkiego halo z defekacji: wielki plus. Stopniowe zmienianie przyzwyczajeń malucha: ekstra: szczególnie, że kroki są sensownie wymyślone i opisane. Poza tym oczywiście litery duże, kartki grube i wszytko powtórzone 10 razy, jednak czemu się ty dziwić: w końcu nikt nie chce kupować dziś broszurek.