Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jestem miłośniczką poradników, bo wychodzę z założenia, że sama sobie potrafię ze sobą poradzić. Nigdy nie mogłabym też zadręczać się morderczymi głodówkami, bo za bardzo kocham jeść i gotować. A jednak "Francuzki nie tyją" przeczytałam z przyjemnością. Dlaczego? Zawsze wydawało mi się, że jedyna dieta, jaką stosuję, to zdrowy rozsądek. Niczego sobie nie odmawiam, ale też, mówiąc dosadnie, nie żrę jak prosię. I nie płaczę nad każdym dodatkowym gramem na wadze, bez przesady. I to zdaje egzamin. Po przeczytaniu książki dowiedziałam się, że, nawet o tym nie wiedząc, stosuję dietę francuską. Ten tytuł nie jest typowym poradnikiem, instrukcją obsługi, jakich tysiące na rynku: "zrób to, nie rób tamtego, a będziesz taka". Wręcz przeciwnie, pokazuje raczej, że można się od takiego schematu uwolnić i cieszyć życiem. To lubię. Trochę tu opowieści autobiograficznej, autorka opowiada, jak sama (no, z lekką pomocą kilku mądrych osób) sobie ze sobą poradziła. Ponadto ma dla czytelnika wiele anegdotek, uroczych, rodzinnych opowiastek, w które płynnie wplecione są przepisy na różne smakołyki (i to wcale niekoniecznie te dietetyczne!),stanowiące niemal element składowy fabuły. Czasem narracja bywa nieco nużąca, czasem trąci naiwnością; nieraz z pobłażliwością kiwałam głową i "przeskakiwałam" stronę czy dwie słodkich głupotek. Motywem przewodnim książki mogłoby zostać hasło "nie dajmy się zwariować!". A z takim sposobem myślenia jest mi bardzo po drodze.