Francuzki nie tyją. Książka kucharska

Absolutnie wyśmienita książka kucharka, wyglądającą jak książka naszych babć, pięknie napisana, bez zbędnych, krzykliwych zdjęć, ale wypełniona ślicznymi ilustracjami i cudownymi przepisami.

Absolutnie wyśmienita książka kucharka, wyglądającą jak książka naszych babć, pięknie napisana, bez zbędnych, krzykliwych zdjęć, ale wypełniona ślicznymi ilustracjami i cudownymi przepisami.

Zastanawiam się czasem, po co ja kupuję te wszystkie książki kucharskie skoro nawet nie lubię gotować i właściwie wcale nie korzystam z tych przepisów...
Chyba po prostu jestem estetką, która lubi popatrzeć sobie na piękne zdjęcia, podotykać cudnych albumowych wydań, by nacieszyć oczy i pomarzyć o kulinarnych podbojach...

W przypadku książki Mireille Guiliano nie do końca tak jest, bo nie uświadczymy tutaj ani jednego zdjęcia, aczkolwiek wizualnie książka jest po prostu przepiękna. Konsekwentnie utrzymana w stylu 2 swoich poprzedniczek – miękka, matowa okładka, w środku kremowy, matowy papier i mnóstwo ślicznych rysuneczków. Dla mnie ideał, ale nie jest to album. Bardziej przypomina książki kucharskie naszych mam i babć i może właśnie to mnie tak urzekło?

W każdym razie, gdy tylko zobaczyłam tę książkę na półce w księgarni, wiedziałam, że musi być moja. 2 poprzednie tomy „Francuzki nie tyją” i „Francuzki na każdy sezon” przeczytałam jednym tchem i wciąż należą one do moich ulubionych – zresztą często do nich wracam, bo czytając je, przenoszę się w inny, chyba lepszy świat, gdzie wszystko było prostsze, a babciny drożdżowiec z jabłkami rozwiązywał wszystkie problemy.

Może to wynika z mojej sympatii dla Autorki, ale uważam, że i tym razem dała radę. Obawiałam się, że znajdę w tej książce same przepisy, ale na szczęście mile się rozczarowałam, bo p. Guiliano znów zabiera nas w podróż do czasów swojego dzieciństwa i młodości, okrasza wszystkie dania anegdotami, które dodają smaczku i kolorytu każdej potrawie.

Książka podzielona jest na części dotyczące poszczególnych posiłków: śniadania, brunchu, obiadu, kolacji. Jest też część poświęcona organizowaniu przyjęć, deserom i garść informacji na przeróżne okołokulinarne tematy (diety, żywność ekologiczna, nawyki żywieniowe, itp. itd.). Treści jest naprawdę sporo, ale czyta się błyskawicznie.

Do tego bije z niej tak pozytywna energia, że nie sposób się nie uśmiechnąć – autorka znów przypomina nam o delektowaniu się najdrobniejszymi przyjemnościami, a jej francuska „joie de vivre” („radość życia”) emanuje z każdej kolejnej strony. Przy tym nie jest ani moralizatorką ani mentorką, która pozjadała wszystkie rozumy – przeciwnie – w dowcipny, radosny i zupełnie nienarzucający się sposób udowadnia, że nie musimy wcale wyrzekać się prawdziwego jedzenia (w tym deserów – oh oui!) i niekoniecznie zaprowadzi nas to do otyłości.

Swego czasu pisałam recenzję książki kucharskiej p. Julity Bator, która jest kontynuacją jej poradnika nt. zdrowego odżywiania. Byłam wtedy bardzo rozczarowana i powiem tak, od Mireille Guiliano można by spokojnie nauczyć się, jak pisać kontynuacje, by były ciekawe, wartościowe, nieprzegadane, wnosiły coś nowego i świeżego, przy jednoczesnym zachowaniu konsekwencji i nawet pewnych powtórzeniach z poprzednich książek (np. magiczna zupa z porów – ale to już klasyk).

I choć nie wiem, jak mi pójdzie gotowanie z tą książką (a muszę przyznać, że przepisy są naprawdę proste i aż zachęcają do kulinarnych prób), lektura jej była czystą hedonistyczną przyjemnością dla zmysłów i wprawiła mnie w naprawdę smakowity nastrój. Polecam!

Zastanawiam się czasem, po co ja kupuję te wszystkie książki kucharskie skoro nawet nie lubię gotować i właściwie wcale nie korzystam z tych przepisów...
Chyba po prostu jestem estetką, która lubi popatrzeć sobie na piękne zdjęcia, podotykać cudnych albumowych wydań, by nacieszyć oczy i pomarzyć o kulinarnych podbojach...

W przypadku książki Mireille Guiliano nie do końca...