Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie jest historia narodu Żydowskiego, ani Izraela, ani też Judaizmu. Dodatkowo jest to historia ograniczona schyłkiem średniowiecza. Należy dzieło rozumieć jako historia pewnych Żydów, w określonych czasach. Zwykle są to jednostki wybitne, definiujące w jakis spsób epokę w której żyli – wodzowie, filozofowie, wielcy rabini; lecz miejscami autor skuppia się na postaciach pobocznych, zwykłych ludziach, którzy do historii przesłi dzięki temu, że zachwały się jakies strzępy dokumentów, prywatne listy, rachunki kupieckie, sądowe protokuły. Dzieło, jak i sposób narracji przypomina pisarstwo historyczne Pawła Jasienicy. Podobny rozmach, podobny język, podobny sposób naswietlanie faktów. Jasinica podobnie jak Schama lubi archeologie, i podobnie jak on, potrafią wyciągać zaskakujące wnioski z wykopalisk. Róznicą jest, że historia Żydów sięga daleko wstecz. Także to że żródła pisane na temat polskiego średniowiecza są bardzo ubogie. Historyk Zydów ma do dyspozycji setki tysiecy, lub nawet milony orgianalych zapisków. By wpełni odebrać to dzieło dobrze jest coś wiedzieć na temat historii Starożytności i średniowiecza, jak i Judaizmu.