Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli gościcie w średniowiecznym mieście po raz pierwszy, a o życiu w epoce wiecie niezbyt wiele to książka Pani Agnieszki będzie dla was wspaniałą podróżą i przygodą. Autorka przedstawia codzienność w niezbyt gościnnej epoce w sposób przystępny, zrozumiały, miejscami zabawny. Wraz ze średniowiecznymi krakowianami budzimy się o świcie, ruszamy do pracy w cechu, świętujemy Gody i Zapusty, tańczymy z Lajkonikiem, jemy średniowieczne potrawy, bierzemy ślub, rodzimy potomstwo, zwiedzamy miasto i podglądamy wszystkie warstwy społeczne a na końcu...umieramy. Nie są to bynajmniej wymyślone przez autorkę realia czy opis średniowiecza jako krainy zmyślonej (patrz: autorzy powieści historycznych). Pani Agnieszka przekopała całe sterty materiałów źródłowych, więc książkę czyta się jak bardzo profesjonalny i błyskotliwy podręcznik (Szkoda, że za moich czasów nie było w szkołach tego typu lektur :-( ) To co przeszkadzało mi w lekturze to: - zbyt częste powtórzenia (np. O cechach, majstrach i rzemiosłach czytamy na samym początku a później jeszcze raz w połowie książki) - miejscami zbyt duży chaos w konstrukcji książki, rozdziałach, pomysłach. Czasami myśli autorki przeskakują do zupełnie niepowiązanych ze sobą wątków, najczęściej zakończonych słowami: "a o tym przeczytacie dalej / w rozdziale nr...". - fakt, że przeczytałem wszystkie tomy genialnej sagi o Kacprze Ryxie, gdzie średniowieczny Kraków grał pierwsze skrzypce. I był to stradivarius przy którym "Jak przetrwać..." to, niestety, zaledwie skrzypki Janka Muzykanta...