Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna książka. Biografia króla Ludwika II Bawarskiego. Autor w interesujący sposób opisuje dzieje jego życia, od dzieciństwa, lata panowania, aż do niewyjaśnionej śmierci Ludwika II.
Wielbiciel Wagnera, którego wspierał finansowo i to dzięki niemu kompozytor mógł się utrzymać i dalej tworzyć. Zainteresowania króla budownictwem (podobnie jak jego dziadka) spowodowało, iż zaczął budować zamki, które wyglądały jak w bajce, ale były rujnujące dla finansów Bawarii. Obecnie zamki Ludwika Bawarskiego przyciągają każdego roku miliony turystów! "Upadek Bawarii stał się jej fortuną".
Biografię króla Szalonego czyta się jednym tchem. Trudno się od niej oderwać. Pochłania czytelnika i jest lekturą super, nie tylko na jesienne wieczory, ale też na słoneczne dni. Polecam!

Świetna książka. Biografia króla Ludwika II Bawarskiego. Autor w interesujący sposób opisuje dzieje jego życia, od dzieciństwa, lata panowania, aż do niewyjaśnionej śmierci Ludwika II.
Wielbiciel Wagnera, którego wspierał finansowo i to dzięki niemu kompozytor mógł się utrzymać i dalej tworzyć. Zainteresowania króla budownictwem (podobnie jak jego dziadka) spowodowało, iż...

Świetne wierszyki. Nie wyobrażam sobie dzieciństwa bez tych wierszy. Super.

Świetne wierszyki. Nie wyobrażam sobie dzieciństwa bez tych wierszy. Super.

Czytałam wielokrotnie. Na pewno jest to najlepszy podręcznik historii filozofii. Napisany prostym, zrozumiałym językiem. Pomaga usystematyzować wiedzę, rozszerza horyzonty i daje wskazówki, co jest ważne i na co dokładniej zwrócić uwagę. Bez dzieła Władysława Tatarkiewicza trudno sobie wyobrazić naukę historii filozofii.
Każdy humanista powinien mieć ją w zasięgu ręki!

Czytałam wielokrotnie. Na pewno jest to najlepszy podręcznik historii filozofii. Napisany prostym, zrozumiałym językiem. Pomaga usystematyzować wiedzę, rozszerza horyzonty i daje wskazówki, co jest ważne i na co dokładniej zwrócić uwagę. Bez dzieła Władysława Tatarkiewicza trudno sobie wyobrazić naukę historii filozofii.
Każdy humanista powinien mieć ją w zasięgu ręki!

"Biesy" to książka, w którą można przeczytać tylko po to, aby przekonać się o doskonałości warsztatu pisarskiego Dostojewskiego. Również fabuła jest niezwykle interesująca.
Narracja wciąż się zmienia, zdarza się, że przypomina dziennik, a następnie przechodzi do obiektywnego opisu wydarzeń. Czasami prowadzona jest w czasie teraźniejszym, a już w następnym rozdziale zmienia się na czas przeszły. Dzięki bogactwu narracyjnemu czytelnik nie może się nudzić. "Biesy" zmuszają czytelnika do umysłowego wysiłku. Dostojewski zastosował technikę retardacji, czyli opóźniania akcji... Kolejny sposób, aby powieść trzymała w napięciu...
Narracja w "Biesach" to witraż, przez który oglądamy rzeczywistość. Tematyka powieści, jak to u Dostojewskiego, porusza problemy religijne i moralne. Autor stara się zbadać, jak zbrodnia działa na jednostkę, jak wpływa na jej duszę... Dostojewski zapewnia, że mord nigdy nie popłaca, a ludzie nim skażeni prędzej czy później poniosą klęskę.
Pisarz w "Biesach" przedstawia podwaliny totalitaryzmu. Ilustruje, jak nieprzeciętna jednostka jest w stanie przewodniczyć grupie, jak potrafi zawładnąć umysłami ludzi, którzy chętnie przejmują jej motywy działania. "Biesy" to kawałek życia zawsze aktualny, w miarę upływu czasu nie traci nic ze swoich wartości. Dostojewski porusza w swoich powieściach wartości uniwersalne, które są wartościami zawsze i wszędzie...
Lektura do wielokrotnego czytania.

"Biesy" to książka, w którą można przeczytać tylko po to, aby przekonać się o doskonałości warsztatu pisarskiego Dostojewskiego. Również fabuła jest niezwykle interesująca.
Narracja wciąż się zmienia, zdarza się, że przypomina dziennik, a następnie przechodzi do obiektywnego opisu wydarzeń. Czasami prowadzona jest w czasie teraźniejszym, a już w następnym rozdziale zmienia...

"Zbrodnia i kara" jest przede wszystkim powieścią psychologiczną, jednak filozofowie na pewno znajdą w niej coś dla siebie. Warto zwrócić uwagę na obecne w książce elementy filozofii egzystencjalnej, kształtującej się właśnie za czasów Dostojewskiego.
Główny bohater Rodion Raskolnikow jest zwykłym człowiekiem, lecz uważa się za kogoś więcej, za – jak by to określił Fryderyk Nietzsche – nadczłowieka, któremu przysługuje prawo do tworzenia nowych wartości, bez względu na ogólnie pojmowaną moralność. To przeświadczenie oraz chęć sprawdzenia się doprowadziło do zbrodni. Raskolnikow jest przykładem człowieka, który w momencie podjęcia decyzji zabicia lichwiarki sam zdeterminował dalsze swoje życie. Ale Rodion nie jest postacią do końca złą. Mówiąc za Kierkegaardem zawieszona etyka nie ginie. Rodion jest człowiekiem wrażliwym, chociaż opanowany przez szaleństwo. Jednakże ta pozytywna strona jego osobowości pozwoliła mu na wydostanie się z obsesji, doprowadziła do przyznania się do winy i poniesienia kary. Świadomość stała się dla niego zarówno przekleństwem, jak i uwolnieniem.
Dzieło Fiodora Dostojewskiego czytałam wielokrotnie i za każdym razem znajdowałam w nim coś innego i ważnego. Na pewno zmusza do głębokiego zastanowienia się i refleksji nad prawdami uniwersalnymi,
Polecam, polecam, polecam... mimo że lektura "Zbrodni i kary" nie poprawia nastroju czytającego i nie należy do książek lekkich, łatwych i przyjemnych.

"Zbrodnia i kara" jest przede wszystkim powieścią psychologiczną, jednak filozofowie na pewno znajdą w niej coś dla siebie. Warto zwrócić uwagę na obecne w książce elementy filozofii egzystencjalnej, kształtującej się właśnie za czasów Dostojewskiego.
Główny bohater Rodion Raskolnikow jest zwykłym człowiekiem, lecz uważa się za kogoś więcej, za – jak by to określił...

Kolejna świetna i ostatnia powieść Fiodora Dostojewskiego. Jak napisać recenzję o tak wielkim dziele, jak „Bracia Karamazow”? Jest to zadanie niełatwe. Trudno jest wyrazić słowami wszystkie uczucia, emocje oraz wrażenia, jakie niesie ze sobą powieść.
Po przeczytaniu czułam jaki jest smak prawdziwej wielkiej literatury! Piękno słowa pisanego.
„Braci Karamazow” uważa się (moim zdaniem słusznie) za syntezę twórczości Dostojewskiego. Odnajdziemy w nich niemalże wszystko: prawdę i kłamstwo, dobro ze złem, uczciwość i wyrachowanie, miłość z nienawiścią. Dostojewski jest niekwestionowanym mistrzem psychoanalizy. Zakrada się w najciemniejsze zakamarki umysłu swoich bohaterów, wydobywa z nich to, co jest najgłębiej ukryte: stłumione lęki i pragnienia. Analizuje ludzką naturę, wdziera się w duszę...
Bohaterów dręczą liczne pytania: czy Bóg istnieje? Jeżeli nie, to czy wszystko jest dozwolone? Czy istnieje diabeł?
„Przeklęte problemy” Dostojewskiego nie dotyczą tylko wiary i religii. Dotyczą przede wszystkim natury człowieka. Czym jest wolność? Czy ludzie naprawdę pragną wolności? Czy można kochać ludzkość, nie kochając każdego człowieka z osobna? Czy można być szlachetną jednostką i łajdakiem jednocześnie? I tak bez końca…
„Bracia Karamazow” to doskonałe studium psychologiczne, także traktat filozoficzny i moralny. Dostojewski opowiadał się po stronie dobra i wartości chrześcijańskich. Szukał czynników, które popychają człowieka ku złu. Jego książki skłaniają do refleksji, poruszają i długo zostają w pamięci. Pozostawiają trwały ślad w psychice czytelnika. A jego bohaterowie stają się symbolami. Jestem przekonana, że po lekturze prozy Dostojewskiego czytelnik już nigdy nie będzie taki sam jak przedtem. Przekonajcie się sami i na własnej skórze doświadczcie czym są owe „przeklęte problemy”.

Kolejna świetna i ostatnia powieść Fiodora Dostojewskiego. Jak napisać recenzję o tak wielkim dziele, jak „Bracia Karamazow”? Jest to zadanie niełatwe. Trudno jest wyrazić słowami wszystkie uczucia, emocje oraz wrażenia, jakie niesie ze sobą powieść.
Po przeczytaniu czułam jaki jest smak prawdziwej wielkiej literatury! Piękno słowa pisanego.
„Braci Karamazow” uważa się...

"Dzieje filozofii Zachodu" B. Russella warto przeczytać. Sam autor ostrzega we wstępie, że jest to jego prywatny, mocno naznaczony subiektywizmem, przegląd ważnych teorii i postaci. Warto go usłuchać. Nie należy traktować "Dziejów" jako podręcznika historii filozofii. Russell podaje własną interpretację i ocenę; stąd na opisy niektórych epok i prądów lepiej patrzeć z dystansem.
Bardzo polecam wszystkim zainteresowanym filozofią. Można się z Russellem nie zgadzać, ale nudzić się z nim na pewno nie można.

"Dzieje filozofii Zachodu" B. Russella warto przeczytać. Sam autor ostrzega we wstępie, że jest to jego prywatny, mocno naznaczony subiektywizmem, przegląd ważnych teorii i postaci. Warto go usłuchać. Nie należy traktować "Dziejów" jako podręcznika historii filozofii. Russell podaje własną interpretację i ocenę; stąd na opisy niektórych epok i prądów lepiej patrzeć z...

Ten zbiór szkiców z podróży po Włoszech i Francji udowadnia, że Zbigniew Herbert jest również wybornym eseistą. Zafascynowany kulturą zwiedzanych krajów poeta opisuje swoje wrażenia. Przybliża czytelnikowi fragmenty historii. Jak w barwnym kalejdoskopie mienią się nam przed oczyma miasta, kościoły, obrazy, rzeźby, ogrody, ruiny... Jest to książka, do której wracałam już nie jeden raz.

Ten zbiór szkiców z podróży po Włoszech i Francji udowadnia, że Zbigniew Herbert jest również wybornym eseistą. Zafascynowany kulturą zwiedzanych krajów poeta opisuje swoje wrażenia. Przybliża czytelnikowi fragmenty historii. Jak w barwnym kalejdoskopie mienią się nam przed oczyma miasta, kościoły, obrazy, rzeźby, ogrody, ruiny... Jest to książka, do której wracałam już nie...

Bardzo lubię i cenię twórczość Fiodora Dostojewskiego. "Idiotę" (podobnie i inne jego wielkie powieści) czytałam wielokrotnie. Powieść jest napisana pięknym, literackim językiem. W mojej ocenie to najlepsza książka Dostojewskiego. Pełno tu wnikliwych opisów emocji, przeżyć, przemyśleń bohaterów. Warto też wspomnieć o głębokiej analizie psychologicznej bohaterów. Powieść Dostojewskiego jest majstersztykiem w tworzeniu wyrazistych typów ludzkich: oryginałów, pijaczków z sercem na dłoni, istot skrzywdzonych przez los, przeciętniaków silących się na geniusz czy zwykłych zjadaczy chleba. Na tym tle książę Myszkin ze swoją filozofią życia wydaje się być istotą jakby z innej planety. Człowiek szlachetny, ale cichy i zagubiony, którego inni często uważają za... idiotę, nie doceniając jego szlachetności.
"Idiotę" warto przeczytać, nie da się jednak tego zrobić szybko. Trudność czytania nie zmienia jednak faktu, że wartości tutaj zawarte są wiecznie aktualne.

Bardzo lubię i cenię twórczość Fiodora Dostojewskiego. "Idiotę" (podobnie i inne jego wielkie powieści) czytałam wielokrotnie. Powieść jest napisana pięknym, literackim językiem. W mojej ocenie to najlepsza książka Dostojewskiego. Pełno tu wnikliwych opisów emocji, przeżyć, przemyśleń bohaterów. Warto też wspomnieć o głębokiej analizie psychologicznej bohaterów. Powieść...

"Folwark zwierzęcy" mnie zachwycił. Podziw i zachwyt to uczucia, które były nieodłącznym towarzyszem podczas lektury i po jej zakończeniu.
Na farmie wszystko toczy się codziennym rytmem aż do pewnej nocy, gdy jedna ze świń, która pragnie lepszego życia, postanawia urzeczywistnić swoje marzenia. Swoimi planami i marzeniami dzieli się z innymi zwierzętami w gospodarstwie. Wkrótce na farmie mają zapanować zupełnie inne warunki.
Gdy czytamy o świniach przejmujących władzę, bo rzekomo są do tego stworzone czy o owcach, które ślepo wykonują rozkazy "władzy" to porównanie z Związkiem Radzieckim nasuwa się samo. ZSRR jako niepozorny folwark, postacie Stalina i Lenina ukryte pod postacią zwierząt, to genialny pomysł autora.
Książkę warto przeczytać. Z gwarancją dobrej lektury mogę ją polecić każdemu.

"Folwark zwierzęcy" mnie zachwycił. Podziw i zachwyt to uczucia, które były nieodłącznym towarzyszem podczas lektury i po jej zakończeniu.
Na farmie wszystko toczy się codziennym rytmem aż do pewnej nocy, gdy jedna ze świń, która pragnie lepszego życia, postanawia urzeczywistnić swoje marzenia. Swoimi planami i marzeniami dzieli się z innymi zwierzętami w gospodarstwie....

Opowieści o imprezach u Gatsby'ego, romansach i miłostkach mogą się wydawać dość banalne i niewiele znaczące, ale tak naprawdę stanowią one jedynie tło, które może pomóc zrozumieć tragizm zakończenia. Sądzę, że tragizm tu chyba nie polega tylko na tym, jak te wszystkie miłosne "wielokąty" wpłynęły na życie bohaterów. Tragizm uwidacznia w kontraście wcześniejszych "imprez u Gatsby'ego", a sceną pogrzebu, na który przybyły trzy osoby i to nie te, których można by oczekiwać. Autor w taki sposób wyraża prostą i smutną prawdę - kiedy odnosimy sukcesy wokół nas kręci się mnóstwo "przyjaciół", jesteśmy wówczas potrzebni, rozchwytywani, adorowani, lecz gdy przydarzy się nam jakieś nieszczęście - zostajemy sami albo możemy liczyć na pomoc tych ludzi, od których wsparcia byśmy się nie spodziewali. Książka zmusza do myślenia i refleksji nad życiem.
Zdecydowanie warto przeczytać. Można powiedzieć, iż jest to lektura obowiązkowa.

Opowieści o imprezach u Gatsby'ego, romansach i miłostkach mogą się wydawać dość banalne i niewiele znaczące, ale tak naprawdę stanowią one jedynie tło, które może pomóc zrozumieć tragizm zakończenia. Sądzę, że tragizm tu chyba nie polega tylko na tym, jak te wszystkie miłosne "wielokąty" wpłynęły na życie bohaterów. Tragizm uwidacznia w kontraście wcześniejszych "imprez u...