Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta. Książka. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak wciągnęłam się w lekturę. Z 200 stronami na jedno posiedzenie, z czytaniem do trzeciej nad ranem, poimo obowiązków kolejnego dnia. Pierwszy tom trylogii wypada przy "Dworze Mgieł i Furii" potwornie blado. W tej książce mamy wszystko, czego moglibyśmy oczekiwać. Wiarygodny, widoczny rozwój postaci. Silne kobiety. Wspaniałe przyjaźni. Ale przede wszystkim, w końcu mamy książkę, która nie ukrywa, że jeden z kochanków bohaterki jest po prostu dręczycielem. Autorka nie wmawia nam, że takie toksyczne zachowania to po prostu ~prawdziwa miłość~, i że tak wyglądają zdrowe związki. Zamiast tego, Feyra podejmuje decyzję, że nie wytrzyma w złotej klatce ani dnia dłużej i odchodzi, co daje nam możliwość zaobserwowania rozkwitu jej wspaniałej relacji z Rhysandem. W pewnym momencie sama bohaterka zauważa, jak straszny był jej porzedni związek, skoro wolność wyboru i decydowania o samej sobie, jaką dawał jej Rhys, była dla niej przywilejem i prezentem, a nie podstawowym prawem człowieka. Mogłabym się rozpisywać godzinami, jak to szczerzyłam się do papieru przez wygłupy tej dwójki, ale po prostu przeczytajacie książkę, a zobaczycie sami.

Ta. Książka. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak wciągnęłam się w lekturę. Z 200 stronami na jedno posiedzenie, z czytaniem do trzeciej nad ranem, poimo obowiązków kolejnego dnia. Pierwszy tom trylogii wypada przy "Dworze Mgieł i Furii" potwornie blado. W tej książce mamy wszystko, czego moglibyśmy oczekiwać. Wiarygodny, widoczny rozwój postaci. Silne kobiety. Wspaniałe...

Nie myśl. Po prostu przeczytaj tę książkę.
Na pewno nie zaszkodzi, a może uratuje.

Nie myśl. Po prostu przeczytaj tę książkę.
Na pewno nie zaszkodzi, a może uratuje.

Od tej książki nie można się oderwać. Przestałąm odrabać lekcje, nie mogłam spać, na lekcjach czytałam pod ławką... To wciąga jak najgorszy narkotyk i pokazuje brutalną wizję przyszłości. Najgorze jest to, że to mogłoby się zdarzyć...

Od tej książki nie można się oderwać. Przestałąm odrabać lekcje, nie mogłam spać, na lekcjach czytałam pod ławką... To wciąga jak najgorszy narkotyk i pokazuje brutalną wizję przyszłości. Najgorze jest to, że to mogłoby się zdarzyć...