Pierwsza osoba liczby pojedynczej

Jest to bardzo krótki zbiór opowiadań, pisany pierwszoosobowo. Czasem niewprost, a czasem wprost autobiograficzny, jednak jak zwykle nie sposób odróżnić gdzie kończą się fakty a gdzie zaczyna fabuła. Niektóre opowiadania są mało zajmującymi ciekawostkami (wiersze o Yakult Swallows), inne na długo pozostają w pamięci i świdrują logikę jak koany zen ("Śmietanka"). Fani i tak przeczytają, bo Murakamiego jak się zna i lubi to zawsze dobrze się czyta.

Jest to bardzo krótki zbiór opowiadań, pisany pierwszoosobowo. Czasem niewprost, a czasem wprost autobiograficzny, jednak jak zwykle nie sposób odróżnić gdzie kończą się fakty a gdzie zaczyna fabuła. Niektóre opowiadania są mało zajmującymi ciekawostkami (wiersze o Yakult Swallows), inne na długo pozostają w pamięci i świdrują logikę jak koany zen ("Śmietanka"). Fani i...

Przyjemna lektura. Tym razem Murakamiego czyta się jak gdyby siedział obok przy stoliku w barze z przygaszonym światłem i smętnie snującą się muzyką. Popijając przyzwoite wino zabawia czytelnika przypadkowymi historiami ze swojego życia, tak nieoczywistymi i zadziwiającymi jak to tylko możliwe.

Przyjemna lektura. Tym razem Murakamiego czyta się jak gdyby siedział obok przy stoliku w barze z przygaszonym światłem i smętnie snującą się muzyką. Popijając przyzwoite wino zabawia czytelnika przypadkowymi historiami ze swojego życia, tak nieoczywistymi i zadziwiającymi jak to tylko możliwe.

"Pierwsza osoba..." to zbiór opowiadań / wspomnień autora. Pisane z jego punktu widzenia, przedstawione w pierwszej osobie liczby pojedynczej.

O czym są te utwory? O życiu, emocjach, relacjach międzyludzkich. Murakami opowiada w prosty, a jednocześnie nieoczywisty sposób. Tutaj jawa miesza się ze snem, prawda z kłamstwem. W tym wszystkim znajdujemy szczyptę filozofii.

A po przeczytaniu zastanawiasz się, Czytelniku, czy aby na pewno tak było?

"Pierwsza osoba..." to zbiór opowiadań / wspomnień autora. Pisane z jego punktu widzenia, przedstawione w pierwszej osobie liczby pojedynczej.

O czym są te utwory? O życiu, emocjach, relacjach międzyludzkich. Murakami opowiada w prosty, a jednocześnie nieoczywisty sposób. Tutaj jawa miesza się ze snem, prawda z kłamstwem. W tym wszystkim znajdujemy szczyptę filozofii.

A...

Czy tylko mi się wydaje, że w tych opowiadaniach najważniejszy jest humor i poniekąd robienie sobie żartów z ludzi poważnie podchodzących do życia? Chociażby wiersze, które są karykaturami. Wygląda jakby żartował (nie pierwszy raz w opowiadaniu/powieści) sobie z poetów odnoszących się z miłością do świata.
Małpa! Mamy kolejną część opowiadani o małpie kradnącej nazwiska :) (liczę na ciąg dalszy). Widać też, że nasz ulubiony autor pokazuje nam swój wiek, jest starszy i takie są też jego opowiadania.

Czy tylko mi się wydaje, że w tych opowiadaniach najważniejszy jest humor i poniekąd robienie sobie żartów z ludzi poważnie podchodzących do życia? Chociażby wiersze, które są karykaturami. Wygląda jakby żartował (nie pierwszy raz w opowiadaniu/powieści) sobie z poetów odnoszących się z miłością do świata.
Małpa! Mamy kolejną część opowiadani o małpie kradnącej nazwiska :)...

Przegapiłem, bo na LC ma już 6.67 (709 ocen i 193 opinie), więc przechodzę szybko do notek na temat ośmiu opowiadań zawartych w tym zbiorku. Jeszcze dodam, że recenzowałem ponad 10 jego książek, a najwyższą ocenę obok genialnej „Kroniki ptaka nakrętacza”, dałem 2 innym, a czterem - 9.
„Do kamiennej poduszki” - „– Zakochanie się w kimś przypomina chorobę psychiczną, której nie pokrywa ubezpieczenie”. Szczęśliwie nie było ‘zakochania’, a gorąca noc z koleżanką z pracy uwieńczona lekturą jej poezji, której tomik otrzymał po jakimś czasie. Czy pamiętałby po latach dziewczynę i upojną noc, bez tego tomiku? Chyba nie, bo to poezja nadała tej nocy sens i nadzwyczajność. Wybiórczość wspomnień.
„Śmietanka” - „…osiągnięcie czegoś trudnego przy dużym nakładzie czasu i wysiłku to właśnie śmietanka życia… …..– Czasami mają miejsce takie niewyjaśnione, nielogiczne wydarzenia, którymi jesteśmy głęboko poruszeni. Wtedy chyba najlepiej o niczym nie myśleć, niczego nie rozważać, tylko po prostu zamknąć oczy i przeczekać. Tak jak kiedy przepływa się pod wielką falą…. …Po to masz rozum, żeby zastanawiać się nad trudnymi kwestiami. Żeby jakoś pojąć to, co niezrozumiałe. Oto właśnie śmietanka życia. Cała reszta jest nudna i do niczego…”. Przykro mnie, lecz nie potrafię zachwycać się domorosłymi truizmami.
„Charlie Parker Plays Bossa Nova” - Wikipedia: „..Charles Christopher Parker Jr., ps. Bird (ur. 29 sierpnia 1920 w Kansas City, zm. 12 marca 1955 w Nowym Jorku) – amerykański saksofonista i kompozytor jazzowy, który wywarł znaczący wpływ na jazz. Uważany za ojca bebopu…”. Piękne i mądre. „..Bo miewamy często głupie sny, ale potem się budzimy i...” - śpiewał Wojtek Młynarski. A sen pozostaje intymną tajemnicą, bo i tak nikt w niego nie uwierzy.
„With the Beatles” - „..W procesie starzenia dziwny wydaje mi się nie fakt, że sam się starzeję. Dziwi mnie raczej to, że moi rówieśnicy tak się zestarzeli… A szczególnie, że dziewczyny z mego otoczenia, które były takie piękne i pełne życia, są teraz starszymi paniami i mają po dwoje albo troje wnucząt. Za każdym razem mnie to zaskakuje, a czasem nawet ogarnia mnie smutek. Choć nigdy nie smuci mnie fakt, że sam się zestarzałem. Myśl, że dawne dziewczyny zrobiły się stare, wprawia mnie w przygnębienie, bo uzmysławia mi, że moje marzenia z młodych lat straciły już moc. Śmierć marzeń jest w pewnym sensie smutniejsza niż śmierć żywej istoty. Czasami nawet wydaje mi się to bardzo niesprawiedliwe…”. TO STRASZNA PRAWDA, PRZETO UNIKAJMY ZNAJOMYCH KOBIET W MŁODOŚCI I KONFRONTACJI WŁASNYCH WSPOMNIEŃ.
„Wiersze zebrane o drużynie Yakult Swallows” - wspomnienia autora z kibicowania słabej drużynie baseballowej ozdobione wierszami na jej temat. Nie trafia do mnie ani proza, ani te wierszyki. SŁABIUTKIE
„Karnawał” - „. Każda piękna kobieta ukrywa gdzieś coś brzydkiego, a każda brzydka kobieta ma gdzieś coś pięknego..” Dywagacje na temat urody kobiet z „Karnawałem” Schumanna w tle. Ciekawe, lecz jak na Murakami ’ego nie satysfakcjonujące.
„Wyznanie Małpy z Shinagawy” - urocze, młodzieńcze.
„Pierwsza osoba liczby pojedynczej” - odejście od powszedniości przywołuje demony. Nic rewelacyjnego.
Reasumując: najciekawsze wydaje mnie się „With the Beatles”, lecz całość przypomina casus Martna Edena, który po osiągnięciu sławy pozwalał na publikację wszystkich swoich utworów, które uprzednio nie budziły zainteresowania. Inaczej mówiąc całość sprawia wrażenie odzysku z remanentu. Komuś innemu dałbym pewnie więcej, lecz mojemu ulubionemu Murakami tylko 5/10

Przegapiłem, bo na LC ma już 6.67 (709 ocen i 193 opinie), więc przechodzę szybko do notek na temat ośmiu opowiadań zawartych w tym zbiorku. Jeszcze dodam, że recenzowałem ponad 10 jego książek, a najwyższą ocenę obok genialnej „Kroniki ptaka nakrętacza”, dałem 2 innym, a czterem - 9.
„Do kamiennej poduszki” - „– Zakochanie...

Świetne opowiadanka, ten pisarz nic słabego nie napisał, nawet opowiadanie o japońskim baseballu jest ciekawe.

Najlepsze opowiadanie o brzydkiej kobiecie w ktorym autor zastanawia sie nad odwiecznym pytniem "dlaczego atrakcyjny w miare mężczyzna miałby byc z brzydka kobieta?" i daje na to kilka odpowiedzi.

W opowiadaniu smietanka widziałem tego japonczyka ktory wygrał drugie miejsce na konkursie chopinowskim ktory własnie sie odbywał jak czytałem, serio idealnie pasuje i tez pianista :)

creme de la creme

Świetne opowiadanka, ten pisarz nic słabego nie napisał, nawet opowiadanie o japońskim baseballu jest ciekawe.

Najlepsze opowiadanie o brzydkiej kobiecie w ktorym autor zastanawia sie nad odwiecznym pytniem "dlaczego atrakcyjny w miare mężczyzna miałby byc z brzydka kobieta?" i daje na to kilka odpowiedzi.

W opowiadaniu smietanka widziałem tego japonczyka ktory wygrał...

Opowiadanie "Confessions of a Shinagawa Monkey" jest wspaniałe.

Opowiadanie "Confessions of a Shinagawa Monkey" jest wspaniałe.

Moje pierwsze spotkanie z Murakamim. Raczej nie będzie kolejnych.

Moje pierwsze spotkanie z Murakamim. Raczej nie będzie kolejnych.

Kiedy czytam opowiadania, jak za dotykiem magicznej różdżki przenoszę się do czasów, kiedy byłam studentką. Sukces prozy Murakamiego polega właśnie na tym, że odnosi się ona do tego, co wspólne, jednakowe w życiu ludzi na całym świecie, czyli do uniwersalności. Fenomenem jest to, że za pomocą niewielu słów udaje mu się osiągnąć ten czarodziejski efekt, że nagle jestem w Warszawie pod koniec lat 90-tych, wolna, młoda, piękna, anonimowa. Murakami jest jak fotograf, bo zatrzymuje chwilę w wieczności. Jak w japońskiej poezji i na japońskim sztychu zachowana ekonomia wyrazu, kontrast, barwa, głęboka myśl, smak życia. Podobało mi się.

Kiedy czytam opowiadania, jak za dotykiem magicznej różdżki przenoszę się do czasów, kiedy byłam studentką. Sukces prozy Murakamiego polega właśnie na tym, że odnosi się ona do tego, co wspólne, jednakowe w życiu ludzi na całym świecie, czyli do uniwersalności. Fenomenem jest to, że za pomocą niewielu słów udaje mu się osiągnąć ten czarodziejski efekt, że nagle jestem w...

Zaskakująco miła lektura, biorąc pod uwagę, że tak właściwie to tylko zbiorek krótkich, dziwnych, niezobowiązujących opowiadań.
Parę z nich o dość specyficznej tematyce, bardzo skupionych na jednym temacie (czytaj muzyka klasyczna, jazz czy baseball) i myślę, że jeśli nie jest się dobrze zorientowanym w akurat omawianej dziedzinie, to mogą być trochę abstrakcyjne i nie tak silne w odbiorze. Ale mimo wszystko przyjemnie się je czyta, widząc, z jaką pasją autor opowiada.
Kilka opowiadań było znowu o... trudno stwierdzić, o czym. O wszystkim i o niczym. Niby przyziemne, zwyczajne opowieści o życiu, ale jednocześnie takie wręcz magiczne, przedziwne.
Trudno mi stwierdzić, o czym tak właściwie była ta książka i co dla mnie znaczyła, ale bez zastanowienia mogę powiedzieć, że naprawdę mi się podobała.

Zaskakująco miła lektura, biorąc pod uwagę, że tak właściwie to tylko zbiorek krótkich, dziwnych, niezobowiązujących opowiadań.
Parę z nich o dość specyficznej tematyce, bardzo skupionych na jednym temacie (czytaj muzyka klasyczna, jazz czy baseball) i myślę, że jeśli nie jest się dobrze zorientowanym w akurat omawianej dziedzinie, to mogą być trochę abstrakcyjne i nie tak...