Pierwsza osoba liczby pojedynczej

To książka dla lubiących styl, język Murakamiego. Jeżeli ma być to Twoja pierwsza książka Japończyka przeczytaj Norwegian Wood lub Po zmierzchu.

To książka dla lubiących styl, język Murakamiego. Jeżeli ma być to Twoja pierwsza książka Japończyka przeczytaj Norwegian Wood lub Po zmierzchu.

Pokaż mimo to

To co zwyczajne i codzienne u Autora staje się nadzwyczajne i nietuzinkowe. Żyć tu i teraz i uczyć się dziękować za każdy dzień.

To co zwyczajne i codzienne u Autora staje się nadzwyczajne i nietuzinkowe. Żyć tu i teraz i uczyć się dziękować za każdy dzień.

Pokaż mimo to

Haruki Murakami, dla niektórych to już marka sama w sobie. Inni coś słyszeli, próbują się zmobilizować do bliższego poznania, ale jakoś odwlekają. Ja już pierwsze wrażenie mam za sobą i było na tyle pozytywne, że chęć przeczytania kolejnej pozycji była naturalną koleją rzeczy. Zdaję sobie sprawę, że autor ma swój specyficzny styl, który może nie trafić w gust każdego czytelnika. Zatem jaki będzie mój odbiór tym razem? Otworzymy kolejne drzwi do dalszej wspólnej czytelniczej wędrówki, czy nasze drogi rozejdą się wraz z tą lekturą?

Pierwsza osoba liczby pojedynczej, ja – Haruki Murakami. Oto główny bohater, tytułowa postać, motyw przewodni całej książki. Tym razem autor w ręce czytelnika oddaje dzieło będące zbiorem opowiadań, historii, które miały miejsce w jego życiu. Zdarzenia, które były jednorazowymi sytuacjami lub wieloletnimi praktykami. W mniejszym lub większym stopniu poruszyły go od razu, lub niczym wulkan wypluwający lawę nagle i gwałtownie wybuchły po latach. Jakie by nie były, prawdziwe, wyolbrzymione, zbagatelizowane czy powstałe w wyniku bujnej wyobraźni sprawiły, że z jakiegoś powodu Murakami wrócił do nich myślami i postanowił przelać je na papier.

Autor niczym w szczerej rozmowie z przyjacielem opowiada o swoim życiu. Od lat młodzieńczych po okres, kiedy jest już dojrzałym mężczyzną. Trochę jak podsumowanie życia, ale bez użalania się nad sytuacjami, które się przegapiło. Raczej bliżej przedstawienia faktów i pozostawienia ich do przemyślenia. Co istotne, Murakami w typowym dla siebie stylu potrafi je ubarwić detalami. Element ubrania, intensywny aromat kawy, czy dziwna cisza pozbawiona radosnego śpiewu ptaków. Te wszystkie subtelności, z których nie zdajemy sobie sprawy, a które w ciągu jednej chwili potrafią w głowie przywrócić cały obraz. A dodatkowo sprawiają, że odbiorca całym sobą czuję tę opowieść. Niczym niemy i niewidoczny obserwator.

Czytaj więcej: https://nalogowyksiazkoholik.pl/pierwsza-osoba-liczby-pojedynczej-haruki-murakami-rozne-oblicza-ja/?fbclid=IwAR14CubUpx78-eA3lCvTwocKXfu8MMoV2TBPFf6JWU57a0ZMzfKst3w2en8

Haruki Murakami, dla niektórych to już marka sama w sobie. Inni coś słyszeli, próbują się zmobilizować do bliższego poznania, ale jakoś odwlekają. Ja już pierwsze wrażenie mam za sobą i było na tyle pozytywne, że chęć przeczytania kolejnej pozycji była naturalną koleją rzeczy. Zdaję sobie sprawę, że autor ma swój specyficzny styl, który może nie trafić w gust każdego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Śmierć marzeń jest w pewnym sensie smutniejsza niż śmierć żywej istoty".

Cieszę się, że wkroczyłam w etap życia, w którym decydującą rolę odgrywa teraźniejszość, to nie niej skupiam uwagę, podporządkowuję codzienność, ciesząc się z każdej chwili. Nie wybiegam planami w daleką przyszłość, tylko najbliższą, pomagającą organizować jakość realizacji marzeń i spełnienia w pasji. Pojawiło się też coś nowego, co dotąd nie zaglądało często na pierwszy plan, przywoływanie wspomnień o różnym zabarwieniu i formie. Niekiedy wpadam w melancholijny i tęskny nastrój, kiedy indziej ożywiam się radośnie na myśl o tym, co udało mi się przeżyć. Opowiadania Haruki Murakamiego, koncentrujące się na pierwszej osobie liczby pojedynczej, wyciągające zapiski pamięci z przeszłości, odpowiadają mi tematycznie. Doceniam przekazy, wyłaniam cenne refleksje, chwytam głos zachwytu życiem.

"Do kamiennej poduszki" pokazuje, jak zadziwiające jest to, że osoby, z którymi kiedyś byliśmy bardzo blisko, spędziliśmy wiele wspólnych chwil, odchodzą w zapomnienie. A nagle z pamięci przywołujemy osoby, których towarzystwem mogliśmy cieszyć się zaledwie kilka razy, niekiedy tylko raz. Okruch dawnych czasów niespodziewanie dochodzi do głosu, na chwilę odświeża wyobraźnię, przywołuje skojarzenia, lecz w niewielkim stopniu uwzględnia czynnik nadpisywania i wypaczania wspomnień. "Śmietanka" na granicy mistyczności zgłębia tajemnicę życia, wyławia istotę mijających dni, dowodzi, że nieuchwytność i niesprecyzowanie są tym, co nas najbardziej pociąga. Wszystko, co ma wielką wartość, wyzwala siły na pokonanie trudów osiągania, jednak trzeba potrafić zatrzymać się na chwilę i docenić doniosłość chwil. "Charlie Parker Plays Bossa Nova" porusza się po alternatywnej rzeczywistości, przedłuża scenariusz zdarzeń, nadaje mu innego kształtu, wypełnia tym, co mogłoby się stać przy określonych okolicznościach.

Muzyczne skojarzenie "Witch the Beatles" wywołuje zadumę nad przebrzmiałymi marzeniami i wydarzeniami. Życie jawi się jako ładnie opakowane nietrwałe dobro. Migawka pamięci zatrzymuje się na konkretnym obrazie, później wielokrotnie do niego powraca, lecz nie bierze pod uwagę nieuniknionych zmian podmiotów. "Wiersze zebrane o drużynie Yakult Swallows" wchodzą w wyjaśnienia relacji z rodzicem, wskazują źródło przyszłych zainteresowań w odniesieniu do atmosfery dzieciństwa, wyciągają aspekt rywalizacji pokoleń, choćby poprzez sportową wymowę. Dotykają aspektu małej wagi czegoś, co z czasem nabiera cech wyjątkowości, albo odwrotnie, jak w "Karnawale", coś istotnego zamienia się w niewiele znaczący epizod. Różny kąt spojrzenia na ten sam fragment świata, przyjaźń poprzez fascynację muzyką, odkrywanie prawdziwych i zamaskowanych obliczy. "Wyznanie Małpy z Shinagawy" fantastycznie wpisuje się w rozważania o człowieczeństwie i miłości. I na koniec, opowiadanie "Pierwsza osoba liczby pojedynczej" mówi o wyborach życiowych ścieżek, lewym i prawym wariancie, podążaniu za głosem intuicji lub za oczekiwaniami innych.

bookendorfina.pl

"Śmierć marzeń jest w pewnym sensie smutniejsza niż śmierć żywej istoty".

Cieszę się, że wkroczyłam w etap życia, w którym decydującą rolę odgrywa teraźniejszość, to nie niej skupiam uwagę, podporządkowuję codzienność, ciesząc się z każdej chwili. Nie wybiegam planami w daleką przyszłość, tylko najbliższą, pomagającą organizować jakość realizacji marzeń i spełnienia w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę pogotowane i popieczone, teraz chwila relaksu przy książce Haruki Murakami "Pierwsza osoba liczby pojedynczej" od @wydawnictwomuza . Jest to zbiór opowiadań z czasów młodości autora, jego wspomnień, uczuć, zainteresowań i przemyśleń. Każde mówi o czymś innym a motywem przewodnim są jego spotkania z kobietami oraz z muzyką. Autor daje się nam tutaj poznać również jego miłośnik i znawca baseballu. Ja wcześniej nie znałam tego autora i jak przy zbiorach opowiadań bywa, jedne mi się podobały bardziej a drugie mniej. Haruki Murakami pokazuje nam swój sposób patrzenia na świat: surowy, słodko-gorzki i zdystansowany. Bawi się naszymi emocjami na wszystkie możliwe sposoby. Po przeczytaniu opinii osób, które znają jego książki wiem, że ta jest trochę słabsza od poprzednich, ale ja postaram się przeczytać jeszcze inną by móc wyrobić sobie własne zdanie. Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz.

Trochę pogotowane i popieczone, teraz chwila relaksu przy książce Haruki Murakami "Pierwsza osoba liczby pojedynczej" od @wydawnictwomuza . Jest to zbiór opowiadań z czasów młodości autora, jego wspomnień, uczuć, zainteresowań i przemyśleń. Każde mówi o czymś innym a motywem przewodnim są jego spotkania z kobietami oraz z muzyką. Autor daje się nam tutaj poznać również jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdarza mi się ostatnio testować ulubionych pisarzy w dziedzinie opowiadań. Mam wielki problem z czytaniem opowiadań w ogóle, bo z jednej strony potrafią one bezlitośnie obnażyć niedostatki warsztatu w ogóle, a z drugiej – gdy dobre – wkurza mnie niewykorzystanie tematu do napisania równie dobrej powieści!
Jak jest z Murakamim (a czytałem już przecież jedną książkę biograficzną autora, która bardzo przypadłą mi do gustu)? Otóż w materii opowiadań autor powściąga nieco swą wyobraźnię i z całego jego pisarstwa zostaje tu głównie styl. Ci więc, którzy są jego zwolennikami i miłośnikami będą usatysfakcjonowani. A o czymże to jest? O niczym. Małe jak mgnienie oka impresje z życia samego pisarza (za mało znam jego biografię, by ocenić, na ile osadzone w faktach), a wiele z nich – jak ta o Charliem Parkerze – błyskotliwe i lśniące. Albo to o małpie - wprowadzające nas w niemal typowy "przekrzywiony" świat typowy dla autora - dość niespodziewanie, swobodnie i całkiem bez cudzysłowu...

Zdarza mi się ostatnio testować ulubionych pisarzy w dziedzinie opowiadań. Mam wielki problem z czytaniem opowiadań w ogóle, bo z jednej strony potrafią one bezlitośnie obnażyć niedostatki warsztatu w ogóle, a z drugiej – gdy dobre – wkurza mnie niewykorzystanie tematu do napisania równie dobrej powieści!
Jak jest z Murakamim (a czytałem już przecież jedną książkę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słaba. Gdyby nie ostatnie opowiadanie, byłoby jeszcze gorzej.

Słaba. Gdyby nie ostatnie opowiadanie, byłoby jeszcze gorzej.

Pokaż mimo to

Co tu dużo mówić? Niestety rozczarowanie. Nie jest źle - trudno, aby było w przypadku tego autora - a jednak, aż smutno mówić, to nic szczególnego. Dobry warsztat, kilka nieco ciekawych pomysłów, lekkie, drobne wzruszenie. Ciut cudownego impresjonizmu. A wszystko już takie ograne, jakby bez polotu. Najsłabsza z jego książek, które dotąd czytałam.

Co tu dużo mówić? Niestety rozczarowanie. Nie jest źle - trudno, aby było w przypadku tego autora - a jednak, aż smutno mówić, to nic szczególnego. Dobry warsztat, kilka nieco ciekawych pomysłów, lekkie, drobne wzruszenie. Ciut cudownego impresjonizmu. A wszystko już takie ograne, jakby bez polotu. Najsłabsza z jego książek, które dotąd czytałam.

Pokaż mimo to

Haruki Murakami to bardzo popularny pisarz japoński, sławny na cały świat. Choć napisał już wiele dzieł, to "Pierwsza osoba liczby pojedynczej" jest pierwszą, do której sięgnęłam. Słyszałam wiele opinii na temat tego autora, jego specyficznego stylu pisania. Wśród moich znajomych jest też wielu jego entuzjastów, którzy pochłaniają każdą nowość jak ciepłą bułeczkę. Czy Murakami jest rzeczywiście takim zjawiskowym pisarzem?

Trzymana przeze mnie w ręku książka jest zbiorem opowiadań, w których (jak wskazuje tytuł antologii) autor opowiada sam o sobie. Są tu różnego rodzaju historie, w których przewija się mnóstwo kobiet, muzyki, ciekawych osobistości i dużo mądrości. Historia, która najbardziej przykuła moją uwagę nosi nazwę "Charlie Parker Plays Bossa Nova". Autor opowiada w nim o tym, jak udało mu się napisać artykuł o dalszej działalności muzycznej nieżyjącego już muzyka. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że sama dałam się nabrać. To opowiadanie jest skonstruowane w sposób wręcz dla mnie niesamowity. Czytało się je jednym tchem, a wprowadzone przez autora pewne elementy fikcyjne dodały mu tylko lepszego smaku.

Styl pisania Murakamiego bezsprzecznie przywodzi mi na myśl twórczość Paulo Coelho. Tego autora wręcz uwielbiam i no nie potrafię czytać go bez rozsmakowywania się w tym co napisał. W przypadku autora japońskiego było podobnie. Biorąc pod uwagę w jak specyficznej kulturze się wychował, jest niezwykle interesującym czytanie o wydarzeniach, które mają miejsce w realiach całkiem innych od tych, które są znane standardowemu człowiekowi.

Po przeczytaniu tych opowiadań wiem, że na pewno będę sięgać po inne dzieła tego autora. Nie wiem czy będą one podobne, czy inne, ale ten moment spotkania z jego twórczością był wystarczającym do tego, by zainteresować i rozbudzić moją ciekawość do dalszego kosztowania jego dzieł. Myślę, że ktoś kto jeszcze nie miał styczności z Murakamim, a lubi czytać to co stworzył Paulo Coelho, powinien sięgnąć też i do japońskiego autora. Jest on inny, ale w pewien sposób podobny. Ciekawy, niecodzienny i bardzo intrygujący. Wchodząc w tak niekonwencjonalny dialog z autorem, można również wiele dowiedzieć się o samym sobie. Prawdy i uniwersalne mądrości jakie są zawarte w jego słowach, pozostają na długo w umyśle czytającego.

Haruki Murakami to bardzo popularny pisarz japoński, sławny na cały świat. Choć napisał już wiele dzieł, to "Pierwsza osoba liczby pojedynczej" jest pierwszą, do której sięgnęłam. Słyszałam wiele opinii na temat tego autora, jego specyficznego stylu pisania. Wśród moich znajomych jest też wielu jego entuzjastów, którzy pochłaniają każdą nowość jak ciepłą bułeczkę. Czy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

POWRÓT DO PRZESZŁOŚCI

"Może to truizm, ale świat, w którym żyjemy, często potrafi wyglądać zupełnie inaczej w zależności od sposobu patrzenia. Zmienia się kąt padania promieni i cień staje się światłem, światło zamienia się w cień, prawda staje się fałszem, a fałsz prawdą".

To było niewiarygodne i dziwne spotkanie, zupełnie inne niż sobie, wyobrażałam. Pisarz, nazywany mistrzem, bardzo mnie zaciekawił, ale chyba nie do końca zrozumiałam, co chciał przekazać.

Osiem opowiadań, w których Haruki Murakami zabiera nas w przeszłość. Autor wspomina czasy studenckie, dawne miłości, osoby, które spotkał w swoim życiu. Pisze też o swoich pasjach, czyli o baseballu i muzyce. Niektóre z opowiadań, to nostalgiczne spojrzenie na przeszłość, inne osadzone są w wieku dorosłym. Jak sugeruje tytuł, każda historia jest opowieścią z perspektywy pierwszej osoby, ale też nie do końca, co w posłowiu próbuje wyjaśnić tłumaczka tekstu Anna Zielińska-Elliott. Japończycy używają innych zaimków osobowych, oznaczających „ja”, albo „ty” i Haruki używa ich w różnej formie w zależności od opowiadania. W języku polskim jest tylko jedno „ja”.

Haruki Murakami krąży po labiryncie własnych wspomnień i uczuć. Pozornie nic nieznaczących i nieważnych zdarzeń, które jednak po latach wracają i skłaniają autora do przemyśleń nad swoim postępowaniem. Historie przedstawione przez autora są wspomnieniami z przeszłości, krótkie epizody, które jak sam autor pisze, niewiele dla niego znaczyły, ale jednak o nich wspomina i tworzy opowiadania. Nie mogę stwierdzić, że po ich przeczytaniu, nagle stałam się wielbicielką prozy Murakami. Odniosłam wrażenie, że są to luźne notatki osobiste autora znalezione po latach w szufladzie, uzupełnione kilkoma zdaniami, napisanymi współcześnie, zebranymi w jedną książkę. Nic mnie w tym niewielkim tomiku, który czytałam ponad tydzień, bez pośpiechu, nie oczarowało i moim zdaniem, to chyba nie była najlepsza pozycja na poznanie autora. Liczyłam na więcej i te małe formy literackie zupełnie mnie nie porwały. Po tak znanym i wychwalanym autorze, o znanym nazwisku spodziewałam się niesamowitej przygody literackiej, a niestety zbiorek, przeczytałam do końca bardziej z szacunku, niż przekonania.

Nie znam twórczości Haruki Murakami i trudno mi się jakoś obiektywnie ustosunkować do tej antologii. Nie potrafiłam znaleźć w nich tego, czym zachwycają się inni czytelnicy. Wydaje mi się, że jest to pozycja dla znawców i wielbicieli pisarza, którzy odnajdą tu pewne smaczki, znane im z innych jego powieści, ja natomiast czułam się trochę zdezorientowana. Czytałam sporo pochwalnych opinii i pozytywnych recenzji czytelników i podobno ta antologia, to dobry początek na zaprzyjaźnienie się z mistrzem pióra. Podobno.

Opowiadania wydają się być proste, niezbyt długie, chwilami wręcz leniwe. Nie znalazłam w nich puenty czy morału, które miałyby coś do przekazania. Mnogość metafor, do tego stopnia mnie przytłoczyła, że w końcu przestałam się zastanawiać, co autor miał na myśli. Opisywane wydarzenia wydają się również trudne do zrozumienia nawet dla samego pisarza. Można je na swój sposób wytłumaczyć, zinterpretować, albo nie. Brakuje w nich podsumowania, wniosków. Opowieści na pograniczu jawy i snu. Trudno mi po tej antologii stwierdzić, na czym polega fenomen tego autora. Teraz żałuję, bo być może powinnam była zacząć przygodę z Murakami od powieści, a tak po przeczytaniu tych opowiadań czuję niedosyt.

Muszę koniecznie przeczytać inne książki autora, może wtedy uda mi się, dostrzec istotę twórczości Murakami i może wówczas zrozumiem, co tak naprawdę chciał przekazać w „Pierwszej osobie liczby pojedynczej”
Dla mnie nie był to dobry początek na zapoznanie się z twórczością japońskiego pisarza, ale do kilku osobistych przemyśleń lektura antologii mnie jednak skłoniła, więc spędzony z nią czas nie jest czasem straconym.

Każdy z nas nosi maskę i nigdy do końca nie jesteśmy w stanie poznać drugiego człowieka. Każda osoba, którą spotykamy na swojej drodze, ma wpływ mniejszy lub większy na nasze postępowanie, nawet, jeżeli nie zdajemy sobie z tego sprawy. Czasem nie pasujemy ani do swojego stada, ani do tego, w którym chcielibyśmy żyć.

„Powinniśmy cieszyć się chwilą, niezależnie od tego czy wygrasz, czy przegrasz”.

Książkę przeczytałam dzięki Wydawnictwu Muza

POWRÓT DO PRZESZŁOŚCI

"Może to truizm, ale świat, w którym żyjemy, często potrafi wyglądać zupełnie inaczej w zależności od sposobu patrzenia. Zmienia się kąt padania promieni i cień staje się światłem, światło zamienia się w cień, prawda staje się fałszem, a fałsz prawdą".

To było niewiarygodne i dziwne spotkanie, zupełnie inne niż sobie, wyobrażałam. Pisarz, nazywany...

więcej

mniej

Pokaż mimo to