Pierwsza osoba liczby pojedynczej

Opowiadania Autora zawsze są takie same, ale nigdy (przynajmniej mnie) nie nużą. Wspaniałe obserwacje świata, zdarzenia na granicy jawy i snu, wspaniała muzyka w tle, którą zdajemy się słyszeć - Charlie Parker, The Beatles, Schumann - autor porusza się pomiędzy gatunkami muzycznymi uroczo i z pewna taką... dezynwolturą? Na koniec po przygodzie z opowiadaniami zdajemy sobie sprawę, że każdy z nas spotkał w życiu swoją małpę z Shinagawy, przenocował dziewczynę, która nie chciała jechać w nocy do Koganei, a niektórzy poznali nawet panią F*. Polecam z czystym sumieniem.

Opowiadania Autora zawsze są takie same, ale nigdy (przynajmniej mnie) nie nużą. Wspaniałe obserwacje świata, zdarzenia na granicy jawy i snu, wspaniała muzyka w tle, którą zdajemy się słyszeć - Charlie Parker, The Beatles, Schumann - autor porusza się pomiędzy gatunkami muzycznymi uroczo i z pewna taką... dezynwolturą? Na koniec po przygodzie z opowiadaniami zdajemy sobie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Malutka, ale wspaniała książka. Opowiadania Murakamiego zabierają w różne obce przestrzenie pamięci. Wspaniała jest ta wycieczka po pamięci autora.

Malutka, ale wspaniała książka. Opowiadania Murakamiego zabierają w różne obce przestrzenie pamięci. Wspaniała jest ta wycieczka po pamięci autora.

Pokaż mimo to

Życie składa się z epizodów, zapamiętanych chwil i anegdot. I tak właśnie potraktowałam zbiór opowiadań Murakamiego. To moje pierwsze spotkanie z autorem, trochę liczyłam na to, że w opowiadaniach będę mogła w szybki sposób poznać jego twórczość. Czy tak się stało? I tak i nie.

Autor pisze w sposób dostojny, a jednocześnie gawędziarski. Opowiada nam historie, które go spotkały w ciągu życia, od dzieciństwa aż do teraz. Podobał mi się styl, sposób przedstwienia wydarzeń. Ale mam wrażenie, że nie zrozumiałam o co tam chodzi. Nie wiem, czy mam się doszukiwać drugiego dna, próbować dojrzeć coś więcej czy brać całość jako pewniak. Mam wrażenie, że w żaden sposób nie udało mi się poznać autora, przekonać się do jego stylu i do tego w jaki sposób widzi świat. Nie będę ukrywać, że czasami miałam mętlik w głowie. Realne historie przeplatały się z tymi niewiarygodnymi, błahe rzeczy urastały do wysokiej rangi, a te ważne niknęły gdzieś pośród innych. Myślę że fanom ten zbiór bardziej przypadnie do gustu i odnajdą w nim sens, bo wydaje mi się, że to nie jest idealna lektura dla początkujących - takich jak ja.

Życie składa się z epizodów, zapamiętanych chwil i anegdot. I tak właśnie potraktowałam zbiór opowiadań Murakamiego. To moje pierwsze spotkanie z autorem, trochę liczyłam na to, że w opowiadaniach będę mogła w szybki sposób poznać jego twórczość. Czy tak się stało? I tak i nie.

Autor pisze w sposób dostojny, a jednocześnie gawędziarski. Opowiada nam historie, które go...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem czy jest to kwestia tego, że w krótkich formach Haruki Murakami mniej mnie przekonuje (w zbiorze „Wszystkie boże dzieci tańczą” też się nie zakochałam), czy po prostu tym razem zabrakło mi czegoś, co by mnie mocniej poruszyło. Nie przeszkadzało mi, że niektóre historie pozostawały nie do końca wyjaśnione, bo nie pierwszy raz miałam u tego pisarza do czynienia z takim zabiegiem i nie byłam nim zaskoczona. Pozostawia on często pole do własnych interpretacji i otwarte zakończenia są w jego przypadku dosyć typowe. Problemem było to, że większość opowiadań nie wywołała we mnie żadnych szczególnych emocji i wiem (bo już to się dzieje), że szybko o nich zapomnę. Była we mnie ciekawość, były drobniutkie momenty, kiedy jakieś słowa trafiły mi do serca, ale to jednak za mało, żebym myślała o „Pierwszej osobie liczby pojedynczej” z satysfakcją.

Pełna opinia: https://www.k-czyta.pl/2020/11/haruki-murakami-pierwsza-osoba-liczby.html

Nie wiem czy jest to kwestia tego, że w krótkich formach Haruki Murakami mniej mnie przekonuje (w zbiorze „Wszystkie boże dzieci tańczą” też się nie zakochałam), czy po prostu tym razem zabrakło mi czegoś, co by mnie mocniej poruszyło. Nie przeszkadzało mi, że niektóre historie pozostawały nie do końca wyjaśnione, bo nie pierwszy raz miałam u tego pisarza do czynienia z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Haruki Murakami to podobno najpopularniejszy w Polsce pisarz z Kraju Kwitnącej Wiśni. Jakiś czas temu spotkałem się z poglądem, że należy on do najwybitniejszych pisarzy na całym świecie. Czy rzeczywiście tak jest tego nie wiem. Każdy z nas ma przecież swoje określone gusta czytelnicze, a jak wiadomo o gustach się nie dyskutuje.
12 listopada nakładem wydawnictwa Muza ukazało się w Polsce najnowsze dzieło Murakamiego pt ”Pierwsza osoba liczby pojedynczej”. Dzięki ww wydawnictwu miałem okazję zapoznać się z tym zbiorem opowiadań przedpremierowo. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością japońskiego autora i przyznaję, że zaliczam je do udanych.
W tej stosunkowo krótkiej, niebieskiej książce ze skromną okładką czytelnicy znajdą osiem krótkich historii głównie z życia samego pisarza. Niektóre z nich uzupełnione są fikcyjnymi zdarzeniami, a nawet poezją.
Wszystkie z nich skłaniają do przemyśleń i refleksji, a opowiadają m.in. o muzyce, kobietach, sporcie czy młodości Harukiego. Moje ulubione to zdecydowanie „Wyznanie Małpy z Shinagawy” ze względu na fikcyjnośc i pewien rodzaj oryginalności i absurdu.
Czy jestem zachwycony tą książką? Niekoniecznie. Nie porwała mnie w takim stopniu abym mógł potwierdzić opinię o wybitności autora. Czy był to stracony czas? Zdecydowanie nie bo odkładam ją na półkę z napisem „POLECAM”.
„Pierwsza osoba liczby pojedynczej” to zupełnie nowa jakość pisania z jakim miałem do czynienia w ostatnim czasie. Dzięki tej książce mam ochotę sięgnąc po inne wydania Murakamiego głównie po to by przekonać się czy ten oryginalny styl towarzyszył dziełom autora już wcześniej.
Myślę, że nie tylko fani Japonii będą usatysfakcjonowani tym zbiorem, także ci, którzy szukają niecodziennej lektury.

Haruki Murakami to podobno najpopularniejszy w Polsce pisarz z Kraju Kwitnącej Wiśni. Jakiś czas temu spotkałem się z poglądem, że należy on do najwybitniejszych pisarzy na całym świecie. Czy rzeczywiście tak jest tego nie wiem. Każdy z nas ma przecież swoje określone gusta czytelnicze, a jak wiadomo o gustach się nie dyskutuje.
12 listopada nakładem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziś zabiorę Was na egzotyczną wycieczkę do Japonii, a ten zbiór opowiadań, to swoista podróż, od banału, do głębokiej refleksji.

Po przeczytaniu tych 9 opowiadań mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony na łamach tej książki znalazłem kilka naprawdę ciekawych, głębokich i życiowych refleksji oraz cytatów. Ponadto Murakami natchnął mnie także do napisania felietonu. Mam nadzieję, że Japończyk nie będzie żywił urazy, że podkradnę mu temat tekstu ;)

Jednak z drugiej stony, albo mam wyrzuty wobec siebie, albo... coś mi w tej książce nie pasuje. Być może niepotrzebnie zbyt ambitnie doszukiwałem się artyzmu w grafomańskich (jak to sam autor nazywa) „niby wierszach” o baseballu? A być może jestem zbyt głupi, żeby doszukać się głębi w tej sztuce? ;> Co więcej, pasjonuję się sportem, ale opowiadanie o japońskim baseballu było dla mnie niczym abstrakcja.

Muszę też oddać japońskiemu pisarzowi, iż podziwiam go za to, w jaki sposób potrafi pisać o muzyce. Jego opisy sprawiają, że niemal się ją słyszy. Aczkolwiek znów pojawia się druga strona medalu. Niby Murakamiego czyta się łatwo i przyjemnie, ale jego szczegółowe opisy mnie przytłaczają. Coś w stylu „w tle szczekał pies. Duży pies. Chyba był niegroźny”. Spekuluję, że dla niektórych to tworzenie klimatu, ale dla mnie te zabiegi są zbędne? Mam teorię, że bez tych wszystkich szczegółów, teksty Murakamiego mogłyby być zbyt lakoniczne.

Wydaję mi się, że moim największym problemem w tej książce są różnice kulturowe. Brak dostatecznej znajomości kultury Kraju Kwitnącej Wiśni prawdopodobnie generuje u mnie problem ze zrozumieniem pewnych kwestii. Te opowiadania to strzał w 10 dla ludzi fascynujących się Japonią. Jednak ja, zważając na mój lęk wysokości, zrobię sobie przerwę od podróży w tamtym kierunku.

PS. Drogie Panie, uważajcie na małpy, które kradną imiona i nazwiska! (o tym było jedno z opowiadań ;) )

Dziś zabiorę Was na egzotyczną wycieczkę do Japonii, a ten zbiór opowiadań, to swoista podróż, od banału, do głębokiej refleksji.

Po przeczytaniu tych 9 opowiadań mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony na łamach tej książki znalazłem kilka naprawdę ciekawych, głębokich i życiowych refleksji oraz cytatów. Ponadto Murakami natchnął mnie także do napisania felietonu....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lektura "Pierwszej osoby liczby pojedynczej" Haruki Murakamiego jest jak spotkanie z dawno niewidzianym znajomym. W tle sączy się do ucha jazz, a my popijając gorąca herbatę wysłuchujemy wspomnień autora sprzed lat, z jego czasów studenckich, szalonych lat sześćdziesiątych. Murakami w swoich autobiograficznych opowiadaniach powraca do czasów młodości, snuje opowieści o swoich pasjach: baseballu i muzyce, o kobietach, które kiedyś spotkał, o przyjaźniach i zauroczeniach. Wkracza też do krainy zawieszonej między jawą a snem ( w świetnym opowiadaniu "Wyznanie Małpy z Shinagawy"), w którym zastanawia się, czy masującą jego plecy, gadającą małpę spotkał naprawdę, czy jest tylko wytworem tylko wyobraźni. To spotkanie pełne nostalgii, uświadamiające nam upływ czasu i że coraz bardziej zbliżamy się do tego co nieuchronne.

Czytając "Pierwszą osobę liczby pojedynczej" warto zwrócić uwagę na słowo od Anny Zielińskiej- Elliot, która przełożyła opowiadania Murakamiego na język polski. Zwraca ona uwagę, że Japończycy używają wielu zaimków osobowych oznaczających "ja", w zależności od wieku, pozycji społecznej, sytuacji. W języku polskim mając tylko jedno "ja" nie jesteśmy w stanie dostrzec różnicy, gdy Murakami opowiada o okresie swojej młodości, albo gdy snuje opowieść z czasów gdy jest już dojrzałym i doświadczonym człowiekiem i opowiada o sobie zupełnie inaczej.

To co charakterystyczne dla tego zbioru, jak i całej twórczości Murakamiego to wyjątkowy styl. Chłodny, zdystansowany, bardzo oszczędny, spokojny rytm, skupienie się na detalach, opisy codzienności i zwyczajnych zdarzeń podane w niepowtarzalny dla pisarza sposób. Tu humor miesza się ze smutkiem, realizm z magią, znajdziemy również sporo przemyśleń dotyczących życia.

Czy warto przeczytać "Pierwszą osobę liczbę pojedynczej"? Tak, ale niekoniecznie jest to idealna pozycja, żeby rozpocząć swoją przygodę z twórczością Murakamiego. Lepiej sięgnąć po którąś z jego wcześniejszych powieści, a kiedy już zakochacie się w jego piórze, wtedy zanurzcie się w "Pierwszej osobie liczby pojedynczej". Niewielkiej, niespiesznej, dopracowanej i zdecydowanie za krótkiej.

Lektura "Pierwszej osoby liczby pojedynczej" Haruki Murakamiego jest jak spotkanie z dawno niewidzianym znajomym. W tle sączy się do ucha jazz, a my popijając gorąca herbatę wysłuchujemy wspomnień autora sprzed lat, z jego czasów studenckich, szalonych lat sześćdziesiątych. Murakami w swoich autobiograficznych opowiadaniach powraca do czasów młodości, snuje opowieści o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Murakami to pisarz o którym czytałam wiele dobrego. Mimo wszystko nie ciągnęło mnie, żeby poznać Jego twórczość.

Ale zawsze powtarzam, że jeśli chce się zapoznać ze stylem pisarza a wydał zbiory opowiadań to najlepiej zacząć od nich.

Pierwsza osoba liczby pojedynczej to zbiór opowiadań, które są lekkie, proste ale piękne.
Trochę są dla mnie jak powiew świeżego powietrza dla mojej głowy po czytaniu ostatnio głównie thrillerów.

Już na początku zachwycił mnie wiersz wpleciony w jedno z opowiadań, który tak dokładnie oddał moje własne uczucia.

I choć czasem się gubię w rozmyślaniach autora i mam wrażenie, że jest niby zwyczajnie a jednak nierealnie to podoba mi się, że nie wiem gdzie mnie zaprowadzi i jakie uczucia we mnie obudzi.

Zachęcam do przeczytania.
A przy okazji może polecicie inne książki autora?

Murakami to pisarz o którym czytałam wiele dobrego. Mimo wszystko nie ciągnęło mnie, żeby poznać Jego twórczość.

Ale zawsze powtarzam, że jeśli chce się zapoznać ze stylem pisarza a wydał zbiory opowiadań to najlepiej zacząć od nich.

Pierwsza osoba liczby pojedynczej to zbiór opowiadań, które są lekkie, proste ale piękne.
Trochę są dla mnie jak powiew świeżego powietrza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje pierwsze spotkanie z mistrzem Murakamim. Słyszałam o nim wiele dobrego, właściwie cały świat zachwyca się jego twórczością.

W książce "Pierwsza osoba liczby pojedynczej" nie odnalazłam szczególnego zachwytu i złotych myśli. To zbiór opowiadań z życia pisarza, niektórych nieco podkoloryzowanych. Ot, taka lekka książka na jeden wieczór.

To moje pierwsze spotkanie z mistrzem Murakamim. Słyszałam o nim wiele dobrego, właściwie cały świat zachwyca się jego twórczością.

W książce "Pierwsza osoba liczby pojedynczej" nie odnalazłam szczególnego zachwytu i złotych myśli. To zbiór opowiadań z życia pisarza, niektórych nieco podkoloryzowanych. Ot, taka lekka książka na jeden wieczór.

Pokaż mimo to

Szkoda, że już przeczytałam. Lubię opowiadania, a opowiadania Murakamiego to perełki. Trochę zwykłe, trochę niezwykłe, zawsze odrobinkę smutne, ale też piękne. Kto by potrafił tak pisać o muzyce, kobietach, brzydocie. Czytam, widzę i słyszę to, o czym autor pisze.
Dla mnie jedno mało ciekawe opowiadanie w tym zbiorze dotyczyło baseballa, ale może tylko dlatego, że ta tematyka wcale mnie nie interesuje.
Pozostałe były rewelacyjne. Moje ulubione - o bardzo brzydkiej dziewczynie, z którą autor słuchał "Karnawału" Schumanna.
Ale też to, w którym napisał recenzję płyty Charliego Parkera, która nigdy nie została nagrana.
No i oczywiście opowiadanie o małpie.
Wspaniałe.

Szkoda, że już przeczytałam. Lubię opowiadania, a opowiadania Murakamiego to perełki. Trochę zwykłe, trochę niezwykłe, zawsze odrobinkę smutne, ale też piękne. Kto by potrafił tak pisać o muzyce, kobietach, brzydocie. Czytam, widzę i słyszę to, o czym autor pisze.
Dla mnie jedno mało ciekawe opowiadanie w tym zbiorze dotyczyło baseballa, ale może tylko dlatego, że ta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to