Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po książkę Parafil chciałam sięgnąć świeżo po premierze, ponieważ zaciekawił mnie opis. Po zamieszaniu, którego chyba nie do końca rozumiem, postanowiłam przeczytać tę książkę nieco później.
W Bytomiu w jednym z mieszkań znaleziono zamordowaną kobietę i jej męża, którego ciało zwisało od pasa w dół, z zaciśniętą pętla na szyi. Policja nie do końca wie, czy było to morderstwo w afekcie, perwersyjne samobójstwo czy działanie osoby trzeciej. Podkomisarz Helga Sawicka przydzielona do tej sprawy prosi o pomoc Witka Weinera, eksperta od dewiacji seksualnych, który wie, że to dopiero początek serii. Kiedy okazuje się, że dziewczyna, która oskarżyła Weinera o molestowanie nagle znika, śledztwo zmienia tor. Czy uda się że na czas znaleźć mordercę?
Jak już wspominałam wyżej, nie rozumiem szumu wokół tej książki, ponieważ nie jest to najbrutalniejszy kryminał jaki czytałam. Możliwe, że tyle tego przeczytałam, że uodporniłam się w tej sferze. Uważam, że jest to kawał dobrego kryminału, dla którego warto poświęcić swój książkowy, jakże cenny czas. Ode mnie 8/10.

Po książkę Parafil chciałam sięgnąć świeżo po premierze, ponieważ zaciekawił mnie opis. Po zamieszaniu, którego chyba nie do końca rozumiem, postanowiłam przeczytać tę książkę nieco później.
W Bytomiu w jednym z mieszkań znaleziono zamordowaną kobietę i jej męża, którego ciało zwisało od p...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszy raz „Światło między oceanami” przeczytałam 11.10.2017 roku, a moja opina na temat tej książki, brzmiała tak: ,, To miała być kolejna książka z serii — jak tylko ją przeczytam, wystawię na sprzedaż. Stało się jednak inaczej. Nie wyobrażam sobie rozstania z tą powieścią, bo choć już ją przeczytałam, jej widok na regale połowicznie wypełni mi pustkę, jaka powstała wraz z ostatnim rozdziałem, stroną, kartką. Wydawało mi się, że to, co znajdę w tej książce wyda mi się banalne, w jakimś stopniu przesłodzone, lub nierealne, tak się jednak nie stało. Na co dzień czytam kryminały, więc odejście na chwilę do tzw. obyczajówki sprawia mi trochę trudności, jednak ,,Światło...'' w całości wynagrodziło mi to wszystko. Jest to książka godna polecenia i tak naprawdę pierwszy raz nie jestem zaskoczona, że stała się ona bestsellerem’’. Nietrudno się domyślić, że powieść ta zrobiła na mnie ogromne wrażenie. 19 kwietnia 2019, tj. dwa lata po przeczytaniu książki, sięgnęłam do ekranizacji, która również pozytywnie mnie zaskoczyła, ale zrobiła odrobinę mniejsze wrażenie. Po latach postanowiłam wrócić do książki, by „zbadać” swoją wrażliwość i przypomnieć sobie, co wyjątkowego było w tej opowieści i czy nadal ta wyjątkowość na mnie działa. Jest rok 1920. Tom Sherbourne jest bohaterem wojennym, który nie potrafi uporać się ze wspomnieniami z wojny. Postanawia przyjąć posadę latarnika na bezludnej wyspie u wybrzeży Australii. Wkrótce zakochuje się w miejscowej dziewczynie Isabel Graysmark, biorą ślub i żyją szczęśliwie na wysepce o nazwie Janus Rock. Do pełni szczęścia brakuje im jedynie potomstwa. Po poronieniach Isabel traci nadzieję i popada w depresję. I wtedy zdarza się cud. Do wybrzeży wyspy dobija łódź z martwym mężczyzną oraz żywym niemowlęciem. Pod namową żony Tom decyduje się zaopiekować dzieckiem. Szczęście rodziców nie trwa długo, ponieważ okazuje się w mieście mieszka zrozpaczona kobieta szukająca zaginionego męża oraz maleńkiego dziecka. Jak postąpią Tom i Isabel? Będą żyć w kłamstwie, kosztem innej osoby? A może przyznają się do winy i sami doświadczą smutku i rozpaczy po stracie dziecka. Po przeczytaniu tej książki odetchnęłam z ulgą. Moja wrażliwość, ukryta gdzieś głęboko działa, ale ujawnia się przy okazji tak pięknych historii. To bicie serca, łzy zbierające się w kącikach oczu, smutek, wachlarz skrajnych emocji towarzyszył mi zarówno wtedy, jak i teraz. Całym sercem byłam za Tomem, bo zarówno wtedy, jak i dzisiaj podobnie czujemy, myślimy i działamy. Ode mnie 10/10.

PS. Ekranizację przypomnę sobie szybciej niż za 2 lata 

Pierwszy raz „Światło między oceanami” przeczytałam 11.10.2017 roku, a moja opina na temat tej książki, brzmiała tak: ,, To miała być kolejna książka z serii — jak tylko ją przeczytam, wystawię na sprzedaż. Stało się jednak inaczej. Nie wyobrażam sobie rozstania z tą powieścią, bo choć już...

Rozwiń

Zwiń

Nie wiem jak to się stało, że fenomen Ucha Prezesa mnie ominął. Znalazłam się w gronie 10 osób, które obejrzało pierwszy odcinek na YouTubie, ale jakoś dalej nie pociągnęłam tematu. Chyba dlatego, że wtedy polityczne klimaty to nie było to. Nawet w formie satyrycznej. Wróciłam niedawno do tego serialu, obejrzałam 4 odcinki i stwierdziłam, że teraz jest dobra okazja, aby przeczytać książkę. Teraz wiem, że to był dobry ruch, bo ta publikacja wzbudziła we mnie coś, czego do tej pory mi brakowało. Mam tu na myśli ciekawość. Wcześniej nie interesując się tą produkcją przegapiłam tak ważny aspekt jak obsada. Obok większości nazwisk, które zdecydowały się na udział w tym projekcie, nie można przejść obojętnie.
Co do samej książki, sama nie wiem, co myśleć. Bo z jednej strony jako jeszcze nie fanka tego projektu jestem zadowolona z pytań i odpowiedzi. Ale myślę, że gdybym jednak była fanką tej produkcji, czułabym niedosyt. Ode mnie 7/10.

Nie wiem jak to się stało, że fenomen Ucha Prezesa mnie ominął. Znalazłam się w gronie 10 osób, które obejrzało pierwszy odcinek na YouTubie, ale jakoś dalej nie pociągnęłam tematu. Chyba dlatego, że wtedy polityczne klimaty to nie było to. Nawet w formie satyrycznej. Wróciłam niedawno do ...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo lubię seriale medyczne, co powoduje, że od dawna mam na oku serial Szpital New Amsterdam. Oglądam jednak seriale, które są definitywnie zakończone i niebawem się za niego zabiorę. Pomyślałam jednak, że najpierw sięgnę po książkę, która być może pomoże mi zrozumieć fenomen tej produkcji.
Eric Manheimer jest pierwowzorem serialowego Maxa, w którego wciela się Ryan Eggold. Doctor Eric w dwunastu historiach przedstawił losy pacjentów, których spotkał na swojej drodze będąc dyrektorem szpitala Bellevue w Nowym Jorku. Szpital jest dość specyficznym miejscem, ponieważ tylko w nim w jednej chwili mogą znaleźć się dyplomaci z ONZ, skazani z więzienia Rikers Island czy nielegalni imigranci. Doktor Eric poza medycznymi przypadkami przybliża nam nieco bliżej życiorysy pacjentów, opowiadając o ich rodzinach, strachu przed śmiercią, nadziei na lepsze jutro. Sam autor jest jednym z bohaterów. Dzieli się swoją historią walki z chorobą nowotworową.
Początkowe historie bohaterów książki bardzo mnie zainteresowały. Jednak gdzieś pod sam koniec może nie tyle straciłam zainteresowanie tą książką, ile zaczęłam dostrzegać, że szpital Belleuve nie jest aż tak wyjątkowym miejscem, za jakie je uważałam. Jest placówką wyróżniającą się pod kątem braku segregacji pacjentów, ale tak poza tym to szpital jakich wiele. Gdyby nie usytuowanie możliwe, że nie byłby pod tym kątem wyjątkowy. Nie umniejszam umiejętności lekarzom tam pracującym, nie odbieram im oddania, chęci walki o pacjenta. Ale chyba nie do końca rozumiem fenomenu tego miejsca. Może to dobór historii i sposób opowiedzenia ma na to wpływ. Mam nadzieję, że serial bardziej mi się spodoba. Ode mnie 6/10.

Bardzo lubię seriale medyczne, co powoduje, że od dawna mam na oku serial Szpital New Amsterdam. Oglądam jednak seriale, które są definitywnie zakończone i niebawem się za niego zabiorę. Pomyślałam jednak, że najpierw sięgnę po książkę, która być może pomoże mi zrozumieć fenomen tej produk...

Rozwiń

Zwiń

O twórczości Jeffrey'a Deavera słyszałam już od dawna sporo dobrego i nawet chciałam sięgnąć po serię jego książek, której bohaterem jest Lincoln Rhyme, ale w oko wpadła mi inna seria, której bohaterem jest Colter Shaw i nie żałuję swojego wyboru.
W Mountain Wiew w Dolinie Krzemowej zaginęła 1 9-letnia Sophie Mulliner. Jej ojciec jest pewny, że córka została porwana, wobec bierności policji wyznacza nagrodę za jej odnalezienie. Zlecenia podejmuje się Colter Shaw łowca nagród, który specjalizuje się w poszukiwaniach osób zaginionych. Na pozór prosta sprawa komplikuje się, kiedy okazuje się, że kolejne osoby znikają, a porywaczem jest prawdopodobnie ten sam sprawca, który wzoruje się na grze komputerowej, w której uwięziony gracz musi odnaleźć drogę ucieczki, posługując się pięcioma przypadkowymi przedmiotami. Jeżeli osoba nie wyjdzie z opresji, czeka go śmierć z ręki Szeptacza. By odnaleźć sprawcę, Colter musi wejść w świat gier, którego zagrożeń nie do końca jest świadomy.
Do sięgnięcia po książkę skusił mnie opis, mimo iż ja i świat gier to przeszłość. Za dzieciaka jako introwertyk nie potrafiłam oderwać się od komputera, grając nałogowo w Simsy. Cieszę się, że ten etap już za mną, bo choć doceniam u innych tę pasję, szkoda mi czasu na tego typu rozrywkę. Początek fabuły zaczął się bardzo dobrze. Wczułam się w historię, co pomogło mi przebrnąć przez momenty ściśle zahaczające o gry.
Colter jako postać od razu zdobyła moją sympatię. Byłam strasznie ciekawa tego bohatera, bo dotychczas w sprawach kryminalnych miałam do czynienia z detektywami bądź policjantami. O łowcy nagród słyszałam, może nawet widziałam jednego w akcji w jakimś filmie, ale książkowo miałam do czynienia z kimś takim pierwszy raz i cieszę się, że padło właśnie na tę postać dość ciekawie scharakteryzowaną. Ode mnie 9/10.

O twórczości Jeffrey'a Deavera słyszałam już od dawna sporo dobrego i nawet chciałam sięgnąć po serię jego książek, której bohaterem jest Lincoln Rhyme, ale w oko wpadła mi inna seria, której bohaterem jest Colter Shaw i nie żałuję swojego wyboru.
W Mountain Wiew w Dolinie Krzemowej zaginę...

Rozwiń

Zwiń

Sidney daje się namówić swojej przyjaciółce na randkę w ciemno. Kiedy wchodzi do lokalu, dosiada się do nieznajomego i zaczyna z nim miłą pogawędkę. Po kilku minutach rozmowy przyjaciółka wyprowadza ją z błędu i zaprasza do właściwego stolika. Niestety druga randka nie toczy się po myśli Sidney, która dość szybko opuszcza restaurację. Na parkingu przed lokalem ponownie spotyka mężczyznę, z którym udaje się do jego domu. Po dość namiętnym pocałunku, który jest wstępem do namiętnej przygody nieznajomy się wycofuje. Mimo iż między obojgiem iskrzy, postanawiają, że każdy powinien pójść swoją drogą.
Następnego dnia okazuje się, że na uczelni na którą uczęszcza Sidney, dochodzi do zmiany nauczyciela, którego była jednocześnie studentką i asystentką. Nowym profesorem na uczelni okazuje się być Parker. I tak na wczorajsze nigdy więcej się nie zobaczymy, zmienia się, na dzisiejsze będziemy widywać się codziennie.
Jeżeli chodzi o moje książkowe wybory, trudno doszukać się w nich spontanicznego wyboru romansów, erotyków czy książek z gatunku new adult. Naprawdę muszę być pewna autora, albo musi mnie coś zainteresować w opisie, bym po daną pozycję sięgnęła. Po książkę Zranieni sięgnęłam, bo po pierwsze jest to pierwsza część serii, a po drugie pamiętam, jak bardzo na początku mojej przygody z romansami motyw związku nauczyciela z uczennicą mi się podobał i chciałam się przekonać, czy nadal działa na mnie w takim samym stopniu. I okazuje się, że tak.
Wiadome jest, że w takiej historii nie trafimy na nic odkrywczego. Ale też nie o to chyba w tym chodzi. Ja przy okazji takich historii zwracam uwagę na chemię między bohaterami, którą dało się wyczuć, rozwiązania fabularne, na które przymykam oko, bo czasami wkrada się scena, w której ewidentnie czuć naiwność i w przypadku serii jestem wrażliwa na zakończenie, które mnie w tym romansie usatysfakcjonowało. Ode mnie 8/10. Takie romanse to ja lubię.

Sidney daje się namówić swojej przyjaciółce na randkę w ciemno. Kiedy wchodzi do lokalu, dosiada się do nieznajomego i zaczyna z nim miłą pogawędkę. Po kilku minutach rozmowy przyjaciółka wyprowadza ją z błędu i zaprasza do właściwego stolika. Niestety druga randka nie toczy się po myśli S...

Rozwiń

Zwiń