Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tę niedługą książkę ujmuję w dwóch aspektach. Po pierwsze jako interpretację ówczesnych czasów.
Po drugie to męska literatura. Pełna reperowanych aut, grupy mechaników i mądrości, jakimi młodzi mężczyźni powinni się kierować by być mężczyznami. Tymi prawdziwymi.

Młody chłopak, nazwany studentem, stara się dopasować do nowej pracy i ludzi. Ogólna brzydota, tyra, przeplatane sympatiami i antypatiami bohaterów. Przez jednych opowieść ta może być odebrana jako czarnowidztwo, przez innych- przykry realizm, inni jeszcze mogą widzieć tam perły: etosu pracy, honoru, niezłomnego ducha; wszystko zależy od punktu widzenia. I siedzenia. Tak, przede wszystkim doświadczeń.

Polak to pisał i to nie w takich nowych czasach. Można poczuć klimat zeszłych lat w tych wszystkich "innych", archaicznych słowach i zwrotach.

Polecam jako ciekawostkę, może coś więcej...

Tę niedługą książkę ujmuję w dwóch aspektach. Po pierwsze jako interpretację ówczesnych czasów.
Po drugie to męska literatura. Pełna reperowanych aut, grupy mechaników i mądrości, jakimi młodzi mężczyźni powinni się kierować by być mężczyznami. Tymi prawdziwymi.

Młody chłopak, nazwany studentem, stara się dopasować do nowej pracy i ludzi. Ogólna brzydota, tyra, przeplatane...

Kawałek dobrej fap-prozy. Czyli pisania dla przyjemności, stymulowania się własnymi słowami. Zachwytu językiem i jego giętkością. Dobry tytuł dla sympatyków ojczystego, studiujących zwłaszcza- wiele odwoływań do prawid i łowości języka. Łowionych zresztą w zmyślny sposób z akwenów wen.

Styl powtarzania wątków przywiódł mi na myśl sposób pisania Palahniuka w Fight Clubie.

Ignacy Karpowicz to twórca ciekawy i specyficzny. Warto się zapoznać z jego twórczością i stylem.

Kawałek dobrej fap-prozy. Czyli pisania dla przyjemności, stymulowania się własnymi słowami. Zachwytu językiem i jego giętkością. Dobry tytuł dla sympatyków ojczystego, studiujących zwłaszcza- wiele odwoływań do prawid i łowości języka. Łowionych zresztą w zmyślny sposób z akwenów wen.

Styl powtarzania wątków przywiódł mi na myśl sposób pisania Palahniuka w Fight Clubie....

To książka dość... stereotypowa. Nie chodzi o temat. Chodzi o podejście do tematu. Pedofilia jest zawsze "na czasie". Mężczyzna, który "zawsze dostaje to czego chce", mała naiwna dziewczynka. W moim odczuciu sztuczność, czy przewidywalność zachowań spowodowane pisaniem emocjami, bez wcześniejszego zagłębienia się w temat. Autorka sama przyznaje, że gdy pisała tę książkę nie zdawała sobie sprawy z tego, że pedofilia może skupiać się również na małych chłopcach. Oraz że ma aż taki zasięg. Dopiero gdy sama zasięgnęła informacji po tym jak po premierze książki zaczęła dostawać listy od utożsamiających się z historią dziewczynki, czytelników, zdała sobie sprawę że jest to dopiero początek, szczyt góry milczenia, wstydu, upokorzenia, współwiny, niezrozumienia...

Ta króciutka książka może być wprowadzeniem w temat jakim jest pedofilia. Może poruszyć co wrażliwszego czytelnika swoim "gmyraniem wszędobylskim". Autorka oddziałuje na emocje czytelnika i to jest jej głównym celem, który sprawniej bądź mniej, ale osiąga.

Proza młodzieżowa.

To książka dość... stereotypowa. Nie chodzi o temat. Chodzi o podejście do tematu. Pedofilia jest zawsze "na czasie". Mężczyzna, który "zawsze dostaje to czego chce", mała naiwna dziewczynka. W moim odczuciu sztuczność, czy przewidywalność zachowań spowodowane pisaniem emocjami, bez wcześniejszego zagłębienia się w temat. Autorka sama przyznaje, że gdy pisała tę książkę nie...