Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nora to naprawdę przyjemna bohaterka. Dzięki jej narracji książka wciąga i bawi. Niestety największym minusem tej historii jest dla mnie Leo - co jest niefortunne, skoro to romans o Norze i Leo.
Może będę tu w mniejszości, ale od początku do końca nie lubiłam tego bohatera. Gdzieś tam w środku byt pewien moment, kiedy myślałam, że się do Leo przekonam, ale ostatecznie nie zyskał mojej sympatii.
Sama Nora zasługuje na więcej gwiazdek... i choć jednego racjonalnego faceta :)

Nora to naprawdę przyjemna bohaterka. Dzięki jej narracji książka wciąga i bawi. Niestety największym minusem tej historii jest dla mnie Leo - co jest niefortunne, skoro to romans o Norze i Leo.
Może będę tu w mniejszości, ale od początku do końca nie lubiłam tego bohatera. Gdzieś tam w środku byt pewien moment, kiedy myślałam, że się do Leo przekonam, ale ostatecznie nie...

Pierwsze opowiadanie "Telefon pana Harrigana" bardzo mnie wciągnęło i wolałabym, żeby King rozwinął je i napisał jako całą książkę. Reszta opowiadań w "Jest krew..." już nie zrobiła na mnie takiego wrażenia. Może jeszcze historię z Holly Gibney czytało mi się bardzo dobrze, ale pozostałe opowiadania nie wzbudziły we mnie żadnych emocji. Podsumowałabym je słowami "to już było".
5/10 wydaje się być odpowiednią oceną, skoro pół książki mi się podobało, a drugie pół mnie znudziło.

Pierwsze opowiadanie "Telefon pana Harrigana" bardzo mnie wciągnęło i wolałabym, żeby King rozwinął je i napisał jako całą książkę. Reszta opowiadań w "Jest krew..." już nie zrobiła na mnie takiego wrażenia. Może jeszcze historię z Holly Gibney czytało mi się bardzo dobrze, ale pozostałe opowiadania nie wzbudziły we mnie żadnych emocji. Podsumowałabym je słowami "to...

Nie wiem, czy jestem jedyna, ale postać Nassun strasznie mnie irytuje. Czułam wewnętrzne zdenerwowanie za każdym razem, gdy to z jej perspektywy opowiadane były wydarzenia, przez co coraz gorzej czytało mi się tę trylogię - w miarę jak coraz więcej Nassun pojawiało się w kolejnych książkach.

Pierwsza część całkowicie mnie pochłonęła i zachwyciła, druga nie była najgorsza, choć nie przebiła pierwszej i nie poszła mi tak sprawnie, natomiast ta ostatnia, gdzie Nassun było najwięcej..

Moja irytacja tą bohaterką nie pozwalała mi na czytanie więcej niż kilkunastu/kilkudziesięciu stron dziennie. Jest ona jednak drugą główną postacią w tej książce, także było jej sporo. Jej sposób myślenia o niektórych sprawach i większość działań, które podejmowała, sprawiały, że miałam ochotę krzyczeć.
Nawet sposób prowadzenia narracji, który wiele osób w komentarzach oceniło krytycznie, nie przeszkadzał mi aż tak jak Nassun.

Jest to jedynie moje subiektywne odczucie, ale postanowiłam napisać właśnie o tym, skoro z całej trylogii to właśnie irytacja Nassun została mi w głowie. Poczułam ulgę po zakończeniu lektury na myśl, że już nie muszę czytać o niej nigdy więcej.

Nie wiem, czy jestem jedyna, ale postać Nassun strasznie mnie irytuje. Czułam wewnętrzne zdenerwowanie za każdym razem, gdy to z jej perspektywy opowiadane były wydarzenia, przez co coraz gorzej czytało mi się tę trylogię - w miarę jak coraz więcej Nassun pojawiało się w kolejnych książkach.

Pierwsza część całkowicie mnie pochłonęła i zachwyciła, druga nie była najgorsza,...