Jesteśmy społecznością, która kocha książki

✨Od pierwszych zdań wsiąkłam w tę historię. Bohaterowie i świat wykreowani są na najwyższym poziomie.
Przy tej książce nudzić się nie można, to Wam zaręczam. Jest napisana w taki sposób że odłożyć jest ją bardzo ciężko, za każdym razem jak kończy się rozdział to chce się czytać dalej. Łakniemy wiedzieć o tym świecie wiedzieć więcej i więcej, i ta ciekawość trwa aż do końca, aż do ostatniego zdania.
A potem pozostaje już tylko czekanie na kolejny tom tej wspaniałej serii.

✨Doceniam, że autorka pokazała bogów, jako okrutnych i bezwzględnych. To dodało tej książce nuty zaniepokojenia i oczekiwania bo nie było wiadome co też ci bogowie jeszcze wymyślą!

✨Co do głównej bohaterki to miałam z nią lekki problem, nie polubiłam jej, momentami mnie irytowała, ale jej upór doceniam bardzo i trzeba przyznać że jest autentyczną bohaterka, nie jakąś wyidealizowaną, której wszystko wychodzi a jej życie jest usłane płatkami róż.

✨Pan C, co do Pana C, to jest mroczna, intrygująca postać, zawsze trochę w cieniu, ale moim to właśnie on nadaje całego uroku tej książce. A fragmenty gdzie się pojawia są moimi ulubionymi.

✨Od pierwszych zdań wsiąkłam w tę historię. Bohaterowie i świat wykreowani są na najwyższym poziomie.
Przy tej książce nudzić się nie można, to Wam zaręczam. Jest napisana w taki sposób że odłożyć jest ją bardzo ciężko, za każdym razem jak kończy się rozdział to chce się czytać dalej. Łakniemy wiedzieć o tym świecie wiedzieć więcej i więcej, i ta ciekawość trwa aż do...

Myślam że będzie to historia tylko osadzona w 10 minutach i 38 sekundach a jest tu zawarte znaczenie więcej opowieści. Z jednej strony zszokowała, zadziwiła a z drugiej czegoś brakło, ale warto po nią sięgnąć. I nie ukrywam ale najbardziej podobały mi te rozdziały, w których Leila wracała myślami do wydarzeń ze swojej przeszłości. Ta książka też pokazuję jak ważna w życiu jest przyjaźń.

Myślam że będzie to historia tylko osadzona w 10 minutach i 38 sekundach a jest tu zawarte znaczenie więcej opowieści. Z jednej strony zszokowała, zadziwiła a z drugiej czegoś brakło, ale warto po nią sięgnąć. I nie ukrywam ale najbardziej podobały mi te rozdziały, w których Leila wracała myślami do wydarzeń ze swojej przeszłości. Ta książka też pokazuję jak ważna w życiu...

Była... okej. Nic nadzwyczajnego. Jak dla mnie momentów z przeszłości powinno być mniej. Fragmenty z teraz były dość fajne i gdyby na tym się skupiła autorka była by to o wiele ciekawsza historia.

Była... okej. Nic nadzwyczajnego. Jak dla mnie momentów z przeszłości powinno być mniej. Fragmenty z teraz były dość fajne i gdyby na tym się skupiła autorka była by to o wiele ciekawsza historia.

Króciutka opowieść, wstęp do kolejnych części serii. Bardzo fajnie przedstawiona mitologia słowiańska. Podoba mi się główna bohaterka a i język jest przyjemny.

Króciutka opowieść, wstęp do kolejnych części serii. Bardzo fajnie przedstawiona mitologia słowiańska. Podoba mi się główna bohaterka a i język jest przyjemny.

*Zaczyna się niewinnie, lecz aby na pewno? Ale później na bank zmiecie Cię z nóg! Wszystkie zwroty akcji, po których myślisz - nie, to nie możliwe i uważasz, że nic już Cię nie zaskoczy, tylko poczekaj, bo Mimi Noxa naprawdę zaszalała*

Nie ukrywam, że po zakończeniu pierwszego tomu na ten czekałam z niecierpliwością, a jak dostałam możliwość czytania jej przedpremierowo, byłam prze szczęśliwa!

Jest to świetna kontynuacja bardzo dobrego zresztą „Sekretu bóstwa ptaków”. Wciąga praktycznie od pierwszych stron. I, mimo że Wendy bardzo chce, żeby wszystko się udało i dobrze skończyło, to popełnia błąd i to dość brzemienny w skutkach. Jednak po tej jakby nie patrzeć porażce nie poddaje się i nadal chce, żeby to jak najlepiej się skończyło. Czy jej się udało? To wiecie – czytajcie!

Ta książka mnie nie zawiodła, praktycznie w żadnym momencie. Oczywiście myślałam – „Wendy, coś ty zrobiła?!”, ale w żadnym wypadku nie umniejsza to historii, a nawet dodaje jej smaczku. I znowu ulubione części książki to filiżanki herbaty <3.
I muszę przyznać, miałam nadzieje na jeszcze jeden tom i trochę mi przykro, że to już koniec historii z Wendy i Victorem oraz resztą ferajny.

Po prostu:
Polecam, czytajcie!

*Zaczyna się niewinnie, lecz aby na pewno? Ale później na bank zmiecie Cię z nóg! Wszystkie zwroty akcji, po których myślisz - nie, to nie możliwe i uważasz, że nic już Cię nie zaskoczy, tylko poczekaj, bo Mimi Noxa naprawdę zaszalała*

Nie ukrywam, że po zakończeniu pierwszego tomu na ten czekałam z niecierpliwością, a jak dostałam możliwość czytania jej przedpremierowo,...

Początek naprawdę udany, akcja dość dynamiczna, później było nieco gorzej, wszystko lekko zwolniło i nie mogłam się zabrać za porządne czytanie jej... Ale jak już przebrnie się przez tę wolniejszą część to później znów się płynie! Jest tyle akcji, tak dużo się dzieje, nie mogłam się oderwać a sama końcówka - szok!

Co do postaci to były bardzo dobrze wykreowane, Victor jak dla mnie - lekko irytujący ale samo bóstwo to było coś! To jak potrafiła zapanować nad ptakami, to co potrafiła z nich zrobić - wow!

Początek naprawdę udany, akcja dość dynamiczna, później było nieco gorzej, wszystko lekko zwolniło i nie mogłam się zabrać za porządne czytanie jej... Ale jak już przebrnie się przez tę wolniejszą część to później znów się płynie! Jest tyle akcji, tak dużo się dzieje, nie mogłam się oderwać a sama końcówka - szok!

Co do postaci to były bardzo dobrze wykreowane, Victor jak...

Jedyne za co daje 5 gwiazdek to niektóre teksty głównej bohaterki, humor i lektora, która czytała "Mala M.".

Jedyne za co daje 5 gwiazdek to niektóre teksty głównej bohaterki, humor i lektora, która czytała "Mala M.".

Tak, była rewelacyjna!

Jak cykl Grisza zniechęcił mnie do twórczości Bardugo tak Szóstka wszystko naprawiła, to jest po prostu kawał dobrej fantastyki.

Styl, klimat, misterny plan, magia, zwroty akcji i końcówka, genialna końcówka - wszystko było i to na najwyższym poziome!

Bohaterowie nie jacyś wyidealizowani, którym wszystko przychodzi z łatwością, ale tacy z przeszłością i popełniający błędy. Nie było bohatera, który by mnie irytował – Kaz, Inej, Nina, Jesper, Wylan i Matthias – wszyscy świetnie wykreowani.

Ale końcówka, końcówka to była coś, naprawdę to było coś... i wiem, ze dużo czasu nie minie nim przeczytam kolejną część.

„-Żadnych żałobników
-Żadnych pogrzebów”.

Polecam serdecznie!

Tak, była rewelacyjna!

Jak cykl Grisza zniechęcił mnie do twórczości Bardugo tak Szóstka wszystko naprawiła, to jest po prostu kawał dobrej fantastyki.

Styl, klimat, misterny plan, magia, zwroty akcji i końcówka, genialna końcówka - wszystko było i to na najwyższym poziome!

Bohaterowie nie jacyś wyidealizowani, którym wszystko przychodzi z łatwością, ale tacy z...

„Ślady” to zbiór opowiadań o ludziach tak różnych od siebie jak to możliwe a jednak są ze sobą w jakiś sposób powiązani.
Najbardziej urzekło mnie jak zwyczajne rzeczy są tu pokazane, jak łatwo w swoim otoczeniu znaleźć podobnych ludzi do opisanych tutaj.

Coś pięknego i niesamowitego po prostu.

Myślę, że Małecki skłania nas do refleksji nad życiem, nad ważnymi sprawami, na śladzie jaki po nas pozostanie.

Ale jednocześnie uświadamia nam, że zostanie po nas niewiele. Jest to smutne, ale jakże prawdziwe.

Warto ją przeczytać, poczuć te emocje i samemu zastanowić się nad ważnymi sprawami.

„Ślady” to zbiór opowiadań o ludziach tak różnych od siebie jak to możliwe a jednak są ze sobą w jakiś sposób powiązani.
Najbardziej urzekło mnie jak zwyczajne rzeczy są tu pokazane, jak łatwo w swoim otoczeniu znaleźć podobnych ludzi do opisanych tutaj.

Coś pięknego i niesamowitego po prostu.

Myślę, że Małecki skłania nas do refleksji nad życiem, nad ważnymi sprawami,...

Początek bardzo mnie zainteresował, ale im bliżej połowy byłam tym jakoś co raz gorzej mi się czytało. Ale jak przebrnęłam przez te kilka stron, to aż byłam na siebie zła, że ją odłożyłam na dłuższy czas. I mimo że nie lubię książek pisanych w czasie przeszyłam i teraźniejszym, tak w tym wypadku wcale mi to nie przeszkadzało. Pokazanie tego co działo się w przeszłości głównej bohaterki pozwalało bardziej zagłębić się w całą historię. Dodatkowo niektóre informacje zostały wywleczone na światło dzienne. A samo zakończenie Żałobnicy to było coś czego kompletnie się nie spodziewałam.

Początek bardzo mnie zainteresował, ale im bliżej połowy byłam tym jakoś co raz gorzej mi się czytało. Ale jak przebrnęłam przez te kilka stron, to aż byłam na siebie zła, że ją odłożyłam na dłuższy czas. I mimo że nie lubię książek pisanych w czasie przeszyłam i teraźniejszym, tak w tym wypadku wcale mi to nie przeszkadzało. Pokazanie tego co działo się w przeszłości...

Po prostu przyjemna książka. Były gorsze i lepsze momenty ale ogólnie była dobra.

A tak w ogóle kaszanka + szpinak - fuuuu ;)

Po prostu przyjemna książka. Były gorsze i lepsze momenty ale ogólnie była dobra.

A tak w ogóle kaszanka + szpinak - fuuuu ;)

Czytając „Daisy Jones & The Six” można się poczuć jakby ten zespół istniał, jakby to był faktycznie wywiad, a nie fikcja i to według mnie największy plus tej historii.

Książkę czyta się szybko i jest napisana w taki sposób, z którym spotkałam się pierwszy raz – wywiadu. Ale nie jest to historia, którą pokochałam. Początkowo nie była bardzo interesująca, była w porządku. Potem było lepiej, ale dla mnie to nie było coś wow, coś co bym czytała z zapartym tchem.
Plusem jest także rozdzielenie poszczególnych etapów z życia zespołu. Jestem na nie jeśli chodzi o stosunek lidera zespołu do reszty jego członków, w tym także do Daisy. Rozumiem, że jak się ma zespół, który osiąga sukcesy, jest się jej frontmenem i pisze się teksty to może się „w głowie poprzewracać”. Ale nie do takiego stopnia, że reszta zespołu jest zbędna, że ich zadnie w żadnym stopniu się nie liczy. Odnosiłam wrażenie, że tylko on wie jak wszystko ma wyglądać. A tak to nie powinno wyglądać, bo muzyka jest bardzo ważna. Ale za to doskonale rozumiem jednego z gitarzystów, ktoś mógłby powiedzieć, że był zazdrosny, być może, ale czytając moje doczucia były bardzo podobne do jego.
A co do Daisy to była to dziewczyna, która chciała śpiewać i wiedziała co chce śpiewać.
Ale jak dla mnie była też zagubiona.

Rozpad zespołu nie był niczym dziwnym.

Czytając „Daisy Jones & The Six” można się poczuć jakby ten zespół istniał, jakby to był faktycznie wywiad, a nie fikcja i to według mnie największy plus tej historii.

Książkę czyta się szybko i jest napisana w taki sposób, z którym spotkałam się pierwszy raz – wywiadu. Ale nie jest to historia, którą pokochałam. Początkowo nie była bardzo interesująca, była w porządku....

"Kłamczucha" jest książką, którą można określić właśnie - może być. Nie jest to pozycja niezbędna do przeczytania.

Czyta się szybko i to jest chyba jedyny plus tej książki i może ostatni rozdział można określić jako interesujący.

Niby szybko się czyta a jednak nie jest to najprzyjemniejsza lektura. Z każdym kolejnym rozdziałem cofamy się z akcją. Nie podobało mi się to w żadnym stopniu, jak pierwszy rozdział, oznaczony numerem 18 był nawet ciekawy tak z każdym kolejnym było gorzej, prócz ostatniego.

Dziwna książka, po prostu dziwna.

"Kłamczucha" jest książką, którą można określić właśnie - może być. Nie jest to pozycja niezbędna do przeczytania.

Czyta się szybko i to jest chyba jedyny plus tej książki i może ostatni rozdział można określić jako interesujący.

Niby szybko się czyta a jednak nie jest to najprzyjemniejsza lektura. Z każdym kolejnym rozdziałem cofamy się z akcją. Nie podobało mi się to...

Zaczynając ją w życiu nie spodziewałam się takiej treści.
Myślałam że to będzie romans z interesującym wątkiem proroczego snu.
A to co dostajemy w tej książce, aż ciężko powiedzieć...
Przyjaźń, piękna przyjaźń.
Ale też samotność, chociaż ona nie jest do końca oczywista.
Tej książki nie da się odłożyć, jak już się zacznie to trzeba ją skończyć.
Możliwe że się domyślisz zakończenia, ale i tak warto przeczytać środek.
Dla mnie ta książka jest po prostu piękna i bardzo ważna.
Uważam że każdy powinien ją przeczytać, jest wartościową książką.

Zaczynając ją w życiu nie spodziewałam się takiej treści.
Myślałam że to będzie romans z interesującym wątkiem proroczego snu.
A to co dostajemy w tej książce, aż ciężko powiedzieć...
Przyjaźń, piękna przyjaźń.
Ale też samotność, chociaż ona nie jest do końca oczywista.
Tej książki nie da się odłożyć, jak już się zacznie to trzeba ją skończyć.
Możliwe że się domyślisz...

Według mnie tej pozycji nie można sklasyfikować pod względem lubię / nie lubię.

O czym jest książka? O emigracji. O krótkim powrocie do ojczyzny.

I w tej książce bardziej chodzi o uczucia jakie ona w nas wywołuje. Inaczej będzie ją odbierała osoba która mieszka cały czas w swojej ojczyźnie inaczej ten kto wyjechał bo chciał a jeszcze inaczej ten kto był zmuszony do emigracji. Ale myślę że dla każdego będzie z tego tekstu wyzierał smutek.
Nie potrafię ubrać w słowa tego co chciałbym powiedzieć o tej pozycji.
To jak Kundera potrafił zawrzeć w tej książce smutek jest dla mnie niesamowite.

Bardzo trafia do mnie to zdanie:

"Niewiedza to seria dramatycznych scen, których ostateczna wymowa pozostaje jednak w zawieszeniu"
napisane przez The New Republic.

I myślę że to zdanie oddaje wszystko.

Według mnie tej pozycji nie można sklasyfikować pod względem lubię / nie lubię.

O czym jest książka? O emigracji. O krótkim powrocie do ojczyzny.

I w tej książce bardziej chodzi o uczucia jakie ona w nas wywołuje. Inaczej będzie ją odbierała osoba która mieszka cały czas w swojej ojczyźnie inaczej ten kto wyjechał bo chciał a jeszcze inaczej ten kto był zmuszony do...

Jak dla mnie, mogę się oczywiście mylić, cała książka to próba odnalezienia Ciri.
Wiadomo, dużo się dzieje, naprawdę dużo, rozdziały są długie, ale i treściwe. A ostatni rozdział a zwłaszcza jego koniec sprawia, że ma się momentalnie ochotę na kolejny tom.

I „Chrzest ognia” będzie mi się kojarzył z frazą: „To długa historia”.

Jak dla mnie, mogę się oczywiście mylić, cała książka to próba odnalezienia Ciri.
Wiadomo, dużo się dzieje, naprawdę dużo, rozdziały są długie, ale i treściwe. A ostatni rozdział a zwłaszcza jego koniec sprawia, że ma się momentalnie ochotę na kolejny tom.

I „Chrzest ognia” będzie mi się kojarzył z frazą: „To długa historia”.

Chyba mogę powiedzieć że jest to najlepsza część! -jak na razie oczywiście!
Ile ja przeżywałam emocji podczas lektury "Wysłannika"?! Na początku lekkie znudzenie ale też podekscytowanie co tam pani Paulina znowu wymyśliła, co znowu spotka Huberta i jego znajomych?
Później był strach, zdenerwowanie, zdziwienie, niedowierzanie, szok i w końcu osłupienie czytając ostatnie kilka stron!
Ale trzeba przyznać jedno, w mojej ocenie, Hubert nadal jest lekkomyślny, działa pod wpływem impulsu, wykazuje się także brawurą i najważniejsze - jest w stanie zrobić wszystko dla swoich bliskich!

Chyba mogę powiedzieć że jest to najlepsza część! -jak na razie oczywiście!
Ile ja przeżywałam emocji podczas lektury "Wysłannika"?! Na początku lekkie znudzenie ale też podekscytowanie co tam pani Paulina znowu wymyśliła, co znowu spotka Huberta i jego znajomych?
Później był strach, zdenerwowanie, zdziwienie, niedowierzanie, szok i w końcu osłupienie czytając ostatnie...