Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka z gatunku tych, których po tygodniu od przeczytania nie pamiętasz. Miałam wrażenie, że bardzo powierzchowna - taka o wszystkim i o niczym - trochę o warsztacie muzycznym, trochę o imprezowym stylu życia, a w tle gdzieś życie prywatne. Może, gdyby obaj panowie się zdecydowali na jeden temat, to czytelnik coś by z lektury wyniósł. A tak odnoszę wrażenie, że najlepiej to się udała promocja tej książki.

Książka z gatunku tych, których po tygodniu od przeczytania nie pamiętasz. Miałam wrażenie, że bardzo powierzchowna - taka o wszystkim i o niczym - trochę o warsztacie muzycznym, trochę o imprezowym stylu życia, a w tle gdzieś życie prywatne. Może, gdyby obaj panowie się zdecydowali na jeden temat, to czytelnik coś by z lektury wyniósł. A tak odnoszę wrażenie, że najlepiej...

Nie ma nic bardziej denerwującego niż autor biografii bezgranicznie i bezkrytycznie zakochany w osobie, o której pisze. I ta postawa autorki bardzo mi przeszkadzała w odbiorze opowieści o Gertrude Bell. Wymęczyłam tą książkę. Notka w wikipedii jest napisana ciekawiej niź ta książka. Strasznie się męczyłam czytając i zamiast oczekiwać tego co dalej, jak ułożyło się życie niezwykle inspirującej bohaterki, to czekała, aż dobiję to ostatniej strony.

Nie ma nic bardziej denerwującego niż autor biografii bezgranicznie i bezkrytycznie zakochany w osobie, o której pisze. I ta postawa autorki bardzo mi przeszkadzała w odbiorze opowieści o Gertrude Bell. Wymęczyłam tą książkę. Notka w wikipedii jest napisana ciekawiej niź ta książka. Strasznie się męczyłam czytając i zamiast oczekiwać tego co dalej, jak ułożyło się życie...

"Wspomnienia...." to dla mnie przede wszystkim wspaniałe wspomnienie wczesnego dzieciństwa. Książkę dostałam od babci gdzieś w okolicach moich ósmych urodzin z opowieścią, że jak była w moim wieku, to się tym zaczytywała. Przeczytałam i doskonale wiedziałam dlaczego jest to w mojej rodzinie książka niemalże kultowa (nie cierpię tego określenia, ale tutaj pasuje) - czytała ją moja babcia, potem mój ojciec i jego siostra, na koniec ja. Napisana pięknym językiem, może naiwna w treści i czasami zbyt ugrzeczniona w opisie głównych bohaterów, ale pisana z założeniem edukacyjnym i w określonym czasie, gdy taka była maniera pisarska. Z drugiej jednak strony na subtelnie kreślonym tle historycznym pokazuje, że w kwestii sztubackich figli, wymagań programów nauczania, świecie cudownych i miałkich nauczycieli niewiele się zmieniło.

"Wspomnienia...." to dla mnie przede wszystkim wspaniałe wspomnienie wczesnego dzieciństwa. Książkę dostałam od babci gdzieś w okolicach moich ósmych urodzin z opowieścią, że jak była w moim wieku, to się tym zaczytywała. Przeczytałam i doskonale wiedziałam dlaczego jest to w mojej rodzinie książka niemalże kultowa (nie cierpię tego określenia, ale tutaj pasuje) - czytała...