Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczerze? Naprawdę nie pamiętam, żeby jakakolwiek książka wzbudziła we mnie takie emocje. Zbiór reportaży Justyny Kopińskiej „Polska odwraca oczy” to lektura, od której paradoksalnie oczu odwrócić się nie da. Obraz Polski, jaki wyłania się z tej lektury dosłownie jeży włos na głowie. Ludzka bezsilność wobec skorumpowanego systemu. Niewygodne sprawy każdego dnia zamiatane pod dywan. Patologie w więziennictwie, klątwa statystyk w policji, przemoc i korupcja w instytucjach publicznych. Ja pier*@le. Nabawiłem się książkowego kaca przed Świętami. Z tych historii długo się nie otrząsnę. Cholernie mocna lektura. 16 reportaży, które brzmią tak nierealnie, że… A zresztą co się będę rozpisywał. Sami przeczytajcie. Koniecznie. Refleksja, jaka naszła mnie po lekturze, przypomina mi zakończenie filmu „Sucker Punch”. Kto oglądał, ten zrozumie: „Kto decyduje o tym, jak żyjemy i przed czym się bronimy? Kto nas więzi? I kto trzyma klucz, który nas uwalnia? To ty”. W czasach panującej znieczulicy nie możemy odwracać oczu.

Szczerze? Naprawdę nie pamiętam, żeby jakakolwiek książka wzbudziła we mnie takie emocje. Zbiór reportaży Justyny Kopińskiej „Polska odwraca oczy” to lektura, od której paradoksalnie oczu odwrócić się nie da. Obraz Polski, jaki wyłania się z tej lektury dosłownie jeży włos na głowie. Ludzka bezsilność wobec skorumpowanego systemu. Niewygodne sprawy każdego dnia zamiatane...

„Przeklęte Dziecko” nie jest pełnoprawną kontynuacją przygód Harry’ego Pottera. Mimo to cudownie było znów powrócić do tego świata i poczuć, choć w małym stopniu, tę magię. Fabuła książki jest naprawdę świetna. Zwłaszcza family drama. Nie obyło się jednak bez kilku wątpliwych kwestii, o których parę zdań niżej. Aż serce się kraje, że Rowling nie postanowiła stworzyć z tego oficjalnej kontynuacji, wzbogaconej o opisy scenerii i emocji bohaterów. Rozumiem jednak, że był to celowy zabieg, który dodatkowo zachęca do wybrania się na spektakl. Po cichu liczę, że kiedyś doczekamy się rozbudowanej powieści. Przedstawiona historia w pełni na to zasługuje. Dla każdego fana przygód Harry’ego pozycja obowiązkowa.

[UWAGA PONIŻEJ SPOILERY – nie czytaj przed lekturą książki]

Family drama i podróże w czasie? Nie mogło być lepiej. Wszelkie zabawy z czasem to moje ulubione wątki w literaturze i kinematografii. Ubolewam jednak, że tutaj nie zostały zrobione równie konsekwentnie, jak w Więźniu Azkabanu. Przedstawiona w trzeciej powieści koncepcja czasu była spójna i mówiła jasno „wszystko już się wydarzyło, historii nie można zmienić”. Tutaj mamy odejście od tej koncepcji, co razi, ale można przymknąć na to oko. Dzięki temu oglądamy konsekwencje podróży w czasie, co pozwoliło spotkać starych znajomych. Niestety nie brakuje rażących błędów z tym związanych. Najbardziej rzuca się w oczy Delphi, która świadoma jest dokonanych w czasie zmian, pomimo faktu, że nie cofnęła się razem z Albusem i Scorpionem. Brak szczegółowych opisów dodatkowo spłyca niektórych bohaterów, co zaburza ich wizerunek z książek. Mam tu na myśli Cedrika, który w alternatywnej rzeczywistości zostaje śmierciożercą.

„Przeklęte Dziecko” nie jest pełnoprawną kontynuacją przygód Harry’ego Pottera. Mimo to cudownie było znów powrócić do tego świata i poczuć, choć w małym stopniu, tę magię. Fabuła książki jest naprawdę świetna. Zwłaszcza family drama. Nie obyło się jednak bez kilku wątpliwych kwestii, o których parę zdań niżej. Aż serce się kraje, że Rowling nie postanowiła stworzyć z tego...

"Dzieci Lisicy" to drugie podejście Paula Tobina i Joe Querio do postaci Wiedźmina. Po niezłym „Domie ze Szkła” panowie po raz kolejny zapraszają nas do tego mrocznego świata. Tym razem nie serwują nam jednak autorskiej historii, ale adaptację fragmentu powieści Andrzeja Sapkowskiego „Sezon Burz”. Epizod o lisicy i zagubionym we mgle okręcie stanowił bez wątpienia jeden z najciekawszych wątków w książkowym pierwowzorze. Jak sprawdził się w formie komiksu? W mojej opinii nie mniej ciekawie.

Przy raptem kilku kosmetycznych zmianach udało się przenieść do komiksu wszystko to, co zachwycało w książce. Mamy ciekawych i wiarygodnych bohaterów, stale rosnące napięcie i niecierpliwe oczekiwanie na finalną konfrontację z Aguarą. „Dzieci Lisicy” to komiks pod każdym względem lepszy od poprzedniego. Począwszy od okładki i kreski, a skończywszy na fabule i dialogach. Co prawda nadal irytuje mnie sposób, w jaki rysowany jest dalszy plan, ale przymykam na to oko. Całość jest zdecydowanie bardziej "wiedźmińska", co zresztą nie powinno dziwić, skoro to naprawdę wierna adaptacja Sapkowskiego.

Z niecierpliwością oczekuję trzeciego komiksu obu panów i po cichu liczę, że doczekamy się w Polsce wydania 50 stronicowego komiksu „Killing Monsters” również autorstwa Paula Tobina. Za granicą dołączany był bezpłatnie do gry Wiedźmin 3.

„Dzieci Lisicy” to pozycja obowiązkowa dla fanów Geralta, a i niezły wstęp dla osób, które jeszcze z Wiedźminem nie miały do czynienia. Historia o Aguarze to opowieść, która wciąga od pierwszych stron, czy to w wersji pisanej, czy rysowanej.

"Dzieci Lisicy" to drugie podejście Paula Tobina i Joe Querio do postaci Wiedźmina. Po niezłym „Domie ze Szkła” panowie po raz kolejny zapraszają nas do tego mrocznego świata. Tym razem nie serwują nam jednak autorskiej historii, ale adaptację fragmentu powieści Andrzeja Sapkowskiego „Sezon Burz”. Epizod o lisicy i zagubionym we mgle okręcie stanowił bez wątpienia jeden z...