Lekka i szybka lektura przygodowa. Film mnie nie przekonał swą pretensjonalnością; książka nakreśliła znacznie wiarygodniejszą opowieść. Metamorfoza głównego bohatera budzi we mnie pewne wątpliwości, ale całość budzi wrażenie w większości pozytywne.

Lekka i szybka lektura przygodowa. Film mnie nie przekonał swą pretensjonalnością; książka nakreśliła znacznie wiarygodniejszą opowieść. Metamorfoza głównego bohatera budzi we mnie pewne wątpliwości, ale całość budzi wrażenie w większości pozytywne.

Książka koniecznie do przeczytania przed obejrzeniem filmu. Skupiona na bohaterach, nie na pięknych krajobrazach. Wciąga dość powoli, budząc w czytelniku jakąś niecierpliwość, jednak czyta się przyjemnie.

Książka koniecznie do przeczytania przed obejrzeniem filmu. Skupiona na bohaterach, nie na pięknych krajobrazach. Wciąga dość powoli, budząc w czytelniku jakąś niecierpliwość, jednak czyta się przyjemnie.

Bardzo słabiutka rzecz napisana przez dzieciaka dla dzieciaków. W dodatku w wersji audio przeczytana przez bardzo słabego Jacka Kissa. Nie porzuciłam tej książki tylko dlatego, że mam zamiar obejrzeć ponownie adaptację filmową i dlatego, że niezmiernie rzadko porzucam zaczęte lektury, oraz dlatego, że należy mi się odpoczynek po całej serii Twardocha. Ciekawe, że w tym samym czasie odświeżyłam sobie film "Czas Apokalipsy" i jakoś mi się to nakładało, nie wiedzieć czemu. Ale ten Wietnam, obłęd, The Doors, musiało się też chyba nałożyć Alexowi. Tak tylko myślę, niezobowiązująco.
Poprawiam się.
I to jest bardzo miły moment, kiedy przeczyta się rzecz do końca, sięgnie się po jakąś przyzwoitą recenzję, a tę zawsze można znaleźć w dziale Książki w Guardianie ( bez snobizmu, po prostu tak zrobiłam) i potem nagle wszystko wskakuje na swoje miejsce, jak w kostce Rubika. Nie, to nie jest słaba książka. To jest książka napisana przez młodego człowieka "swoich czasów", który poznaje świat nie poprzez podboje czy misje wojenne, jak młodzi ludzie kilka pokoleń wcześniej, a poprzez filmy, seriale i gry wideo, stąd te odniesienia do Wietnamu, muzyki The Doors, której przecież u schyłku lat '90 już się nie słuchało tak powszechnie, bo królował pop.
Cytat z tej recenzji - "Jednak dla pokolenia X w 1996 roku nie było wojen do toczenia. Tylko wojna z nudą.I ostatecznie Richard się nudzi. Jest znudzony, że całe jego doświadczenie przeszło przez ekran. W końcu nudzi go piękno plaży, wędkarstwo, rolnictwo i stolarstwo. Gdy jego psychoza pogłębia się podczas samotnych patroli w dżungli, a zakrwawiony Daffy zaczyna pojawiać się przed nim zarówno w godzinach czuwania, jak i snu, chce, aby coś się wydarzyło. Chce konfrontacji, która nastąpi, gdy przybędą Amerykanie i ich przyjaciele. Chce zostać odkryty przez strażników marihuany. Richard chce kontaktu z wrogiem, chce trochę akcji. Chce, żeby włączyła się ścieżka dźwiękowa Doors, a ogień smugowy zaczął rozdzierać baldachim dżungli."

Bardzo słabiutka rzecz napisana przez dzieciaka dla dzieciaków. W dodatku w wersji audio przeczytana przez bardzo słabego Jacka Kissa. Nie porzuciłam tej książki tylko dlatego, że mam zamiar obejrzeć ponownie adaptację filmową i dlatego, że niezmiernie rzadko porzucam zaczęte lektury, oraz dlatego, że należy mi się odpoczynek po całej serii Twardocha. Ciekawe, że w tym...

Filmu jeszcze nie znam, ale jestem bardzo rozczarowana książką. Im dalej tym bardziej mnie męczyła 🤦‍♀️🙊🙄

Filmu jeszcze nie znam, ale jestem bardzo rozczarowana książką. Im dalej tym bardziej mnie męczyła 🤦‍♀️🙊🙄

Młodzi ludzie, których denerwuje blichtr, obłuda i próżność turystów odkrywają niedostępną wyspę na której odtwarzają realia, które ich denerwowały i przed którymi uciekali.
Dodatkowo irytowały mnie nieścisłości w fabule.
Z plaży do łodzi można dostać się tylko podwodnym tunelem, więc jak z łodzi dostarczono na plażę 7 mniej więcej pięćdziesięciokilogramowych worków ryżu?
Młodzi ludzie mieszkają na plaży lata całe, są wśród nich tylko dwie pary, reszta jest samotna i nie ma tam żadnego napięcia sexualnego?
Przez cały pobyt na wyspie jedzą tylko ryż i ryby a na sam koniec okazuje się, że hodowali kurczaki.
Bardzo to niespójna historia.

Młodzi ludzie, których denerwuje blichtr, obłuda i próżność turystów odkrywają niedostępną wyspę na której odtwarzają realia, które ich denerwowały i przed którymi uciekali.
Dodatkowo irytowały mnie nieścisłości w fabule.
Z plaży do łodzi można dostać się tylko podwodnym tunelem, więc jak z łodzi dostarczono na plażę 7 mniej więcej pięćdziesięciokilogramowych worków...

film lepszy niz ksiazka

film lepszy niz ksiazka

Film z Di Caprio widziałem stosunkowo niedawno, ale i tak przeczytałem z dużym zainteresowaniem. Ta historia pasuje w sam raz na wakacje. Młody podróżnik przyjeżdża do Tajlandii, od tajemniczego nieznajomego dostaje mapę z zaznaczoną ukrytą wyspą i razem z dwójką francuskich turystów postanawia się tam dostać. Okazuje się, że na wyspie jest plantacja marihuany i swoista komuna utworzona przez grupkę turystów. Dbają oni o to, żeby nikt niepożądany się nie pojawił. Fabuła przypominała mi nieco "Władcę much", były elementy sochologiczno-psychologiczne, oraz wątki podróżnicze. Można było uruchomić wyobraźnię i przenieść się na wyspę. Nie zapominajmy o tym, że książka była thrillerem, było to nieco z pogranicza snu i jawy. Ogólnie bardzo dobra robota pisarza, według mnie była tu spora dawka oryginalności. Nie oczekując wielkich fajerwerków można się pozytywnie zaskoczyć.

Film z Di Caprio widziałem stosunkowo niedawno, ale i tak przeczytałem z dużym zainteresowaniem. Ta historia pasuje w sam raz na wakacje. Młody podróżnik przyjeżdża do Tajlandii, od tajemniczego nieznajomego dostaje mapę z zaznaczoną ukrytą wyspą i razem z dwójką francuskich turystów postanawia się tam dostać. Okazuje się, że na wyspie jest plantacja marihuany i swoista...

Po „Niebiańską plażę” sięgnęłam z sentymentu do jej ekranizacji. Po 20 latach ponownie obejrzałam film i postanowiłam skonfrontować go z powieścią. Byłam zaskoczona wieloma zmianami, które wprowadzono w filmie i na początku nie mogłam w pełni wejść w świat opisany przez Garlanda. Jednak ze strony na stronę odrzucałam filmowe obrazy i wchłonęłam historię książki. Jest głęboka, porusza masę ważnych tematów historycznych, egzystencjalnych i moralnych. Jest pełna akcji i napięcia. Bardzo pozytywnie jestem nią zaskoczona i sądzę, że jeszcze po nią sięgnę, a to – moim zdaniem – najlepiej świadczy o książce.

Po „Niebiańską plażę” sięgnęłam z sentymentu do jej ekranizacji. Po 20 latach ponownie obejrzałam film i postanowiłam skonfrontować go z powieścią. Byłam zaskoczona wieloma zmianami, które wprowadzono w filmie i na początku nie mogłam w pełni wejść w świat opisany przez Garlanda. Jednak ze strony na stronę odrzucałam filmowe obrazy i wchłonęłam historię książki. Jest...

Nieoczekiwanie zaskoczyła mnie. Nie widziałam filmu. Nawet nie wiem czy chcę go zobaczyć, natomiast książki nie zapomnę.Cały czas, czytając czułam niepokój, czułam, napięcie, czułam, że coś się stanie. Nie mogłam się oderwać. Ta cała niebiańskość musiała mieć drugie dno...

Nieoczekiwanie zaskoczyła mnie. Nie widziałam filmu. Nawet nie wiem czy chcę go zobaczyć, natomiast książki nie zapomnę.Cały czas, czytając czułam niepokój, czułam, napięcie, czułam, że coś się stanie. Nie mogłam się oderwać. Ta cała niebiańskość musiała mieć drugie dno...

Nie wiem w sumie z jakich powodów sięgnęłam po tę pozycję. Przypomniało mi się pewnego dnia o filmie, który widziałam lata temu i zrobił na mnie wtedy duże wrażenie i niezidentyfikowane coś zaczęło przyciągać mnie do książki. Jak to często bywa rzeczywistość została zweryfikowana po latach, i to co kiedyś mogło wydawać się genialne, w późniejszym życiu już takie nie jest do końca, stąd pomysł na fabułę nie wywołał już we mnie tyle emocji co kiedyś. Ale po skończonej lekturze uważam, że nadal jest o czym rozmyślać i co analizować, więc chyba nie było tak całkiem źle.

Richard jest młodym podróżnikiem, znudzonym życiem i żądnym przygód. Podczas pobytu w Tajlandii, pewien mężczyzna w hotelu przekazuje mu mapę, na której znajduje się lokalizacja tajemniczej plaży na jednej z tajlandzkich wysp. Miejsca, gdzie turyści nie mają wstępu – mapę do raju. Po czym mężczyzna podcina sobie w nocy żyły i umiera. Richard, wraz z nowo poznaną parą Francuzów postanawia odnaleźć plażę.

W poszukiwaniu raju i swojego miejsca na Ziemi… Autor ukazuje poprzez obraz plaży, utopijnego, pięknego, nieskażonego ludzką działalnością miejsca, czy rzeczywiście raj istnieje i czy może istnieć, kiedy już wsadzi się do niego kilkadziesiąt różnych osób, o różnych charakterach, poglądach. Niby wszystko pozornie gra i jest cudownie, ale jednak pod powłoką pozorów, kryje się to co zwykle. A w tym wszystkim dość irytująca postać Richarda. Osoby młodej, żądnej przygód, która chyba tak naprawdę nie wie, czego chce. Niby jest zachwycony prostotą życia na wyspie, zniesmaczony innymi miejscami w których był, gwarnymi i pełnymi turystów, docenia spokój i piękno natury, jednak to mu nie wystarcza, zaczyna się chorobliwie nudzić, do tego stopnia, że sam prowokuje niebezpieczne sytuacje. Do tego jest nieodpowiedzialny i jego irracjonalne zachowania ściągają fatalne skutki, jak przekazanie mapy. W sumie nie było w tej książce żadnego bohatera, którego można by jakoś mocniej polubić… Chyba że Jed, który pierwszy otworzył oczy i ujrzał, jaka wyspa i ludzie są naprawdę. Bo wszystko zawsze wygląda pięknie, kiedy sprawy idą po naszej myśli, a to jacy jesteśmy najlepiej obrazują chwile niepewności i trudnych wyborów, które nas zdefiniują.

Daje do myślenia. Zabrakło mi trochę napięcia przy samej końcówce, całość rozegrała się bardzo szybko. Trzeba było długo czekać, zanim coś zacznie się dziać. Autor bardzo długo opisuje pozytywy i prozę życia na wyspie, a mniej skupił się na tych złych stronach, które nie ewoluowały i wzięły się jakby znikąd. Zabrakło mi też informacji o przyczynach ucieczki Daffy’ego z wyspy i powodów, dla których skończył tak a nie inaczej.

Reasumując uważam, że to całkiem dobra historia. Nie zachwyciła mnie w równym stopniu jak kiedyś, ale na pewno było warto przeczytać. Szkoda, że zatoka Maya Bay, gdzie kręcono zdjęcia do ekranizacji, skończyła w tak smutny sposób, przez ludzką głupotę, która nie ma szacunku do niczego.

Nie wiem w sumie z jakich powodów sięgnęłam po tę pozycję. Przypomniało mi się pewnego dnia o filmie, który widziałam lata temu i zrobił na mnie wtedy duże wrażenie i niezidentyfikowane coś zaczęło przyciągać mnie do książki. Jak to często bywa rzeczywistość została zweryfikowana po latach, i to co kiedyś mogło wydawać się genialne, w późniejszym życiu już takie nie jest do...