Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kobiety w drodze. Tak najkrócej można opisać powieść Tommiego Kinnunena „Powiedziała, że nie żałuje” wchodzącą w skład „Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich”, ale myślę, że nawet jeśli wyjątkowo bym się rozpisała nie byłabym w stanie oddać emocji towarzyszących mi przy lekturze tej opartej częściowo na faktach historii sięgającej wiosny 1945 roku i końca wojny lapońskiej.

Spojrzenie na wojnę oczami kobiet, których sytuacja zmienia się wraz z podejmowanymi przez rządzących decyzjami nie jest zbyt częste w literaturze wojennej gloryfikującej męskie bohaterstwo. Dziś Finlandia jest sprzymierzona z Niemcami, a jutro już nie jest. Pracujące dla niemieckiego wojska Finki dziś są kucharkami, szwaczkami i pielęgniarkami, jutro zostają okrzyknięte zdrajczyniami i „szwabskimi k*rwami”.

"Dlaczego czyny mężczyzn usprawiedliwia się rozkazami z góry, a kobiety obarcza się odpowiedzialnością indywidualną?" pyta autor we wstępie i w powieści próbuje odpowiedzieć na to pytanie.

Bohaterkami historii jest pięć kobiet, wspierających swoją pracą i towarzystwem wycofujących się Niemców aż do momentu opuszczenia przez nich Norwegii. Pozostawione same sobie obawiają się nie tylko nadciągającej Armii Czerwonej, ale i tego co zastaną po powrocie do domów. Jednak, gdy mają wybór pomiędzy dalszym pobytem w obozie jenieckim a pełną niebezpieczeństw wędrówką do Finlandii, wybierają tę drugą opcję.

I tu zaczyna się ich podróż zdominowana niepewnością i strachem, naznaczona ciągłym głodem i nieludzkim zmęczeniem, której celem w pewnym momencie staje się postawienie kolejnego kroku, i jeszcze jednego. Kieruje nimi wola przetrwania, ale ich myśli zatruwają obawa przed tym co zastaną u celu i refleksja nad ich udziałem, choć pośrednim, w nazistowskich zbrodniach. Potrafią jednak czerpać z tej wspólnej wędrówki, z własnego towarzystwa. Cieszyć się ze znalezionej puszki z jedzeniem czy z możliwości skorzystania z sauny.

Każda z tych kobiet ma własną historię. Inne powody przywiodły je w to miejsce i inne zmotywowały do powrotu. Co czeka je u celu podróży?

Lekki styl autora sprawił, że mimo poruszanej trudnej tematyki książkę przeczytałam w jeden wieczór, a opowieść wciągała mnie z każdą stroną coraz bardziej. Im lepiej też poznawałam bohaterki i ich motywy, tym bardziej chciałam poznać zakończenie tej historii. I podobnie jak one przekonałam się, że w życiu często bardziej wartościowa jest sama droga, niż jej cel.

Kobiety w drodze. Tak najkrócej można opisać powieść Tommiego Kinnunena „Powiedziała, że nie żałuje” wchodzącą w skład „Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich”, ale myślę, że nawet jeśli wyjątkowo bym się rozpisała nie byłabym w stanie oddać emocji towarzyszących mi przy lekturze tej opartej c...

Rozwiń

Zwiń

Czy można „zabić śmierć”?

Odpowiedź na to pytanie znajdziecie w najnowszej, mocnej i momentami brutalnej powieści Adama Dzierżka „Spóźnione pożegnanie”. Są jednak pytania, na które odpowiedzi próżno szukać, bo zwyczajnie nie zna ich nikt. Możemy coś brać na wiarę, próbować argumentacji, ale czy ostatecznie nie „szukamy sensu i celów w świecie, w którym sensu i celu zwyczajnie nie ma”?

Maks Mejza, po rozstaniu z wydziałem kryminalnym próbuje swoich sił jako prywatny detektyw. Jednak początki są trudne, a sprawy nie ułatwia nie tylko żar lejący się z nieba, ale przede wszystkim trauma sprzed kilku lat, którą mężczyzna próbuje zatopić w alkoholu. Pierwsze zlecenie od starszego mężczyzny poszukującego wnuka kieruje go do miejscowości, której wolałby unikać, nie może sobie jednak pozwolić na wybrzydzanie.

Zapowiada się dość spokojnie? O nie! Już na początku detektywowi spada niemal na głowę ciężarna kobieta, ginąc na miejscu. W Stawirowie, do którego zmierza nie tylko czekają na niego własne demony, ale i koszmarna sprawa kolejnej ciężarnej kobiety zamordowanej w szkole rodzenia. A tu dopiero akcja się rozkręca, bo lokalna hermetyczna społeczność niechętnie wita obcego, a chętnie i skwapliwie zamiata pod dywan to, czego widzieć nie chce. Miejsce poza miastem, gdzie szuka dziecka jest niczym twierdza, do której trudno wejść, ale z której jeszcze trudniej się wydostać.

Autor w jednej powieści zawarł nie tylko fascynującą fabułę, która zaskakuje kolejnymi powiązaniami, ale poruszył wiele trudnych tematów jak przemoc wobec dzieci, patologia, uzależnienia, depresja, a nawet metody manipulacji stosowane przez sekty. Znakomicie zbudował portret człowieka złamanego, ciągle oglądającego się wstecz, ale jednak kurczowo trzymającego się życia. Z postaci pobocznych niejednego zaskoczy postać księdza, który wychodzi daleko poza utarte schematy szokując, czasem śmiesząc, ale i dając do myślenia.
Splecenie wątków przemocy fizycznej z manipulacją psychiczną ukazuje siłę rażenia, jaką może mieć słowo użyte przez osobę skrzywioną, która własne traumy próbuje przenosić na innych. Ale też jak niewiele trzeba, by zapobiec tragedii, choć w tak wielu sytuacjach ludzka znieczulica i odwracanie wzroku zwycięża.

Autorowi udało się mnie kilka razy zszokować brutalnością opisów, ale tyleż razy wzruszyć, a czasem nawet rozśmieszyć. Tak jak napisałam na wstępie pytań pojawia się wiele, ale nie na wszystkie znajdziemy odpowiedzi. Pozostaniemy z własnymi myślami i refleksjami zanurzeni w klimacie odbierającym dech nie tyle przez letni upał, ile rozwój zdarzeń, których nie sposób przewidzieć. Bo to przede wszystkim porywająca powieść, która pochłania aż do zaskakującego zakończenia.

Czy można „zabić śmierć”?

Odpowiedź na to pytanie znajdziecie w najnowszej, mocnej i momentami brutalnej powieści Adama Dzierżka „Spóźnione pożegnanie”. Są jednak pytania, na które odpowiedzi próżno szukać, bo zwyczajnie nie zna ich nikt. Możemy coś brać na wiarę, próbować argumentacji, a...

Rozwiń

Zwiń

Czy dobre science fiction powinno rozgrywać się w kosmosie? A może wystarczy zejść w głębiny oceanów, które stanowią większą niewiadomą niż gwiazdy nad nami?

W taki klaustrofobiczny, mroczny i niebezpieczny świat prowadzi nas Peter Watts w pierwszym tomie „Trylogii ryfterów”, którą w cudownym wydaniu wznowiło Wydawnictwo Vesper. „Rozgwiazda” to napisane z rozmachem studium nieprzewidywalności człowieka i natury, której jest częścią, ale również niebezpieczeństw, jaki niesie mariaż neuronów ze sztuczną inteligencją.

Na dnie oceanu, w bazie pozyskującej energię geotermalną z kominów głębinowych Autor zamyka grupę desperatów i wykolejeńców, którzy ze względu na swoje zaburzenia psychiczne żyć na powierzchni już nie chcą lub nie mogą. Zmodyfikowani technologicznie do życia pod wodą z czasem coraz częściej uciekają od ciasnoty bazy w wabiącą ich głębinę. Odnajdują w niej to, czego nigdy nie doświadczyli, spokój i poczucie przynależności.

Jednak świat, który zostawili kilkadziesiąt metrów nad sobą upomina się o nich, a w głębinach rozpoczyna się niewidoczna gołym okiem walka, która może dokonać cywilizacyjnego przetasowania. Czy w obliczu zagrożenia psychopaci z dna oceanu różnią się w czymkolwiek od tak zwanych normalnych ludzi na powierzchni?

Autor po mistrzowsku wykorzystał swoją wiedzę naukową w powieści, która fascynuje nie tylko poprzez do bólu realistyczne ukazanie zagrożeń podwodnego świata, ale też dogłębną analizę skomplikowanej ludzkiej psychiki. A łącząc te elementy z niemalże poetyckim językiem otrzymujemy opowieść, przez którą się nie pędzi, a płynie, dostosowaną dynamiką do wolniejszego tempa podwodnego życia, w którym nie brakuje jednak potworów i nagłych i niebezpiecznych zdarzeń.

Jest mrocznie, wręcz depresyjnie, ale i pięknie, a zakończenie pierwszej części pozostawiło olbrzymi apetyt na ciąg dalszy tej historii.

Czy dobre science fiction powinno rozgrywać się w kosmosie? A może wystarczy zejść w głębiny oceanów, które stanowią większą niewiadomą niż gwiazdy nad nami?

W taki klaustrofobiczny, mroczny i niebezpieczny świat prowadzi nas Peter Watts w pierwszym tomie „Trylogii ryfterów”, którą w cudo...

Rozwiń

Zwiń

Już ósmy raz mogłam zanurzyć się w brutalny, ale i fascynujący świat wikingów. „Wojna bogów” zamykająca cykl „Furia wikingów” Daniela Komorowskiego ponownie przeniosła mnie w czasy spektakularnych bitew, zdradzieckich czynów i wielkich namiętności. Na szczęście Autor szykuje dla nas bonusowe dodatki, które pozwolą jeszcze powrócić do synów Ragnara i osłodzą smutek rozstania.

A smutek oczywiście jest, ale i olbrzymia satysfakcja z lektury, bo dynamiczna akcja i obrazowe opisy bitew, które ponownie zmieniają układ sił i granice nie pozwalają nawet na chwilę nudy. Choć Ivar planuje spokojne życie u boku rodziny, to dotychczasowe sojusze zmuszają go do ataku na Paryż. Braterska więź i powinność uwolnienia Hvitserka z cesarskiej niewoli wiedzie go również do niezdobytego dotychczas Konstantynopola.

Jednak najtrudniejsza bitwa w dorobku Ivara, który nie przegrał dotychczas żadnej walki dopiero nadejdzie. Zapowiada się prawdziwa wojna bogów. Kto wyjdzie z niej zwycięsko?

Z przyjemnością śledziłam dalsze losy bohaterów poznanych w poprzednich częściach. Nieidealnych, dokonujących czasem trudnych, czasem nieprzemyślanych wyborów, ale tak umiejętnie wykreowanych przez Autora, że nie sposób nie zaangażować się emocjonalnie. Finałowy tom pięknie kończy cykl domykając wiele wątków i ukazując siłę braterskich więzów. Nurtuje mnie jednak pewna kwestia, której rozwoju oczekiwałam z bijącym sercem. Mianowicie co dalej z tresowanymi niedźwiedziami?

Krótkie rozdziały wpływające na dynamikę akcji i lekki język, jakim posługuje się Autor, równoważą brutalność niektórych scen i sprawiają, że płyniemy przez kolejne strony niczym drakkar wikingów gnany sprzyjającym wiatrem do celu. A jakie emocje niesie zakończenie? Przekonajcie się sami. Ja całą serię darzę olbrzymim sentymentem i z przyjemnością kiedyś do niej wrócę.

Już ósmy raz mogłam zanurzyć się w brutalny, ale i fascynujący świat wikingów. „Wojna bogów” zamykająca cykl „Furia wikingów” Daniela Komorowskiego ponownie przeniosła mnie w czasy spektakularnych bitew, zdradzieckich czynów i wielkich namiętności. Na szczęście Autor szykuje dla nas bonuso...

Rozwiń

Zwiń

Tomasz Betcher jest jednym z autorów, którym w pisarskiej karierze towarzyszę od samego początku i z przyjemnością sięgam po każdą jego powieść i opowiadanie. Dlaczego? Bo pięknie i z empatią potrafi pisać o emocjach, kruchości i ulotności życia, ale też porusza problemy związane z odrzuceniem społecznym, nietolerancją czy patologią.

Cykl „Po tamtej stronie chmur” wyróżnia się na tle dotychczasowej twórczości Autora przeniesieniem w trudne czasy drugiej wojny światowej, ale porusza też wpływ, jaki mają wydarzenia z przeszłości na kolejne pokolenia.

Druga część cyklu, „Po tamtej stronie piekła”, niesie bohaterom wiele trudnych emocji, wiele bólu i ran, które pozostawią blizny już na zawsze. Losy braci rzuconych na przeciwne strony barykady przetną się gdzieś w przestworzach. Współcześnie żyjące siostry Wolskie również będą musiały zmierzyć się nie tylko ze swoimi demonami, ale i skutkami bezwzględności ludzi wykorzystujących lekkomyślność Wiktorii.

Tę część odczułam dużo mocniej. Szczególnie realistyczne opisy gestapowskich przesłuchań, codzienności obozów koncentracyjnych i łódzkiego getta przywoływały makabryczne obrazy i dotykały do głębi. Zakończenie prawdziwie rozdziera serce i oczekiwanie na kolejną część staje się wręcz nieznośne, tym bardziej że wiele wątków nie doczekało się domknięcia i wiele pytań pozostało bez odpowiedzi.

Mam cichą nadzieję, że trzeci tom odkryje przed czytelnikiem nie tylko skrywaną przez dziesięciolecia rodzinną tajemnicę, ale i pozwoli bohaterom uporać się z własnymi demonami i lękami. Bo „po drugiej stronie piekła mogło być jedynie niebo”, prawda?

Tomasz Betcher jest jednym z autorów, którym w pisarskiej karierze towarzyszę od samego początku i z przyjemnością sięgam po każdą jego powieść i opowiadanie. Dlaczego? Bo pięknie i z empatią potrafi pisać o emocjach, kruchości i ulotności życia, ale też porusza problemy związane z odrzuce...

Rozwiń

Zwiń

Od wielu lat czytelnicy na całym świecie wysuwali różne hipotezy na temat tajemnicy kryjącej się u podstaw historii „Siedmiu sióstr”. Próbowali odpowiedzieć na pytanie dlaczego starszy mężczyzna zdecydował się na adopcję dziewczynek z różnych stron świata? Dlaczego nazwał je imionami Plejad zmienionych w gwiazdy? W końcu dzięki wspólnemu dziełu Lucindy Riley i jej najstarszego syna Harry’ego Whittakera poznamy ten sekret.

Historia toczy się dwutorowo. Towarzyszymy córkom Pa Salta w podróży jachtem, której celem jest oddanie hołdu ich ojcu i pożegnanie go na zawsze. Dzięki dziennikom, które zgodnie z jego wolą dopiero teraz zostają ujawnione, zmienia się jednak w pełną emocji podróż w przeszłość.

Cofamy się do mroźnej i dręczonej głodem Syberii 1925 roku. Przenosimy do Paryża, gdzie dobra rodzina przygarnia ledwie żywego chłopca, który skrywa swą przeszłość za bramą milczenia. On wie, że demonów nie zostawił za sobą na zawsze, że wystarczy jedno słowo, by go dopadły. Zagrożenie zmusza go do ciągłej ucieczki, nigdzie nie może czuć się bezpiecznie, a świadomość, że naraża na niebezpieczeństwo przychylnych mu ludzi budzi poczucie winy.

To piękna i emocjonująca historia, w której doświadczamy piękna muzyki i sztuki, ale również okrucieństwa wojny. Która pokazuje, do jakich czynów może posunąć się człowiek zaślepiony nienawiścią i nieustającą rządzą zemsty, ale i ile można zrobić w imię miłości. I w końcu udowadnia, że nic nie dzieje się przypadkiem, a wszystko, co zdarza nam się w życiu jest zapisane w gwiazdach. Wystarczy być tylko otwartym na sygnały wszechświata.

Nieco się obawiałam, czy zakończenie tak cudownej, magicznej wręcz serii da mi pełnię satysfakcji, ale zupełnie niepotrzebnie, bo wzruszeniom nie było końca, a historia wreszcie jest klarowna i pełna. Aż mam chęć ponownie przeczytać wszystkie części spoglądając na nie przez pryzmat tego co teraz nareszcie wiem.

Jeśli jeszcze nie mieliście okazji poznać pióra Lucindy Riley, to ogromnie Was zachęcam, a okres urlopowy jest idealny dla tych ciepłych i nieco magicznych opowieści.

Od wielu lat czytelnicy na całym świecie wysuwali różne hipotezy na temat tajemnicy kryjącej się u podstaw historii „Siedmiu sióstr”. Próbowali odpowiedzieć na pytanie dlaczego starszy mężczyzna zdecydował się na adopcję dziewczynek z różnych stron świata? Dlaczego nazwał je imionami Pleja...

Rozwiń

Zwiń

Sytuacja Mileny, głównej bohaterki thrillera „Dom obok” Klaudii Muniak pokazuje, że spontaniczne decyzje i nieinformowanie bliskich o swoich krokach mogą skończyć się tragicznie. Gdy dziewczyna decyduje się przyjechać bez zapowiedzi z Gdańska do podwarszawskiej Zielonki nie spodziewa się, że plotki krążące o sąsiadach z domu obok będzie miała nieszczęście sprawdzić na własnej skórze.

Naprzemienna narracja sióstr, Laury i Mileny jest niczym mrożący krew w żyłach pojedynek dwóch światów, w których niedowierzanie przeradzające się w przerażenie związane z zaginięciem siostry konkuruje z obezwładniającym strachem przed oprawcą. Wspólna linia czasowa to wyścig z beznamiętnie tykającym zegarem, który dla Laury okupiony jest okrutnymi torturami.

Autorka genialnie buduje klimat powieści począwszy od umiejscowienia akcji w kameralnym osiedlu otoczonym lasem budzącym ciarki w obliczu bieżących zdarzeń, poprzez trafne nazwanie emocji bohaterów w sytuacji krytycznej, po perfekcyjne wręcz poprowadzenie fabuły z jej nieoczekiwanymi zwrotami.

Ukazuje również ogrom ludzkiego okrucieństwa i motywy, które gdyby nie były sadystyczną i bezprawną drogą na skróty, dla wielu z nas okazałyby się zrozumiałe, a wręcz godne pochwały.

„Dom obok” jest moim trzecim spotkaniem z twórczością Autorki, a każde kolejne oceniam coraz wyżej. Cieszę się, że po fascynacji thrillerami medycznymi Tess Gerritsen, czy Michaela Palmera mogę ekscytować się świetnymi powieściami tego gatunku dzięki rodzimej Autorce. I Was również gorąco zachęcam, bo ta powieść to kilka godzin nieprzerwanych i silnych emocji, a tego przecież szukamy w thrillerach.

Sytuacja Mileny, głównej bohaterki thrillera „Dom obok” Klaudii Muniak pokazuje, że spontaniczne decyzje i nieinformowanie bliskich o swoich krokach mogą skończyć się tragicznie. Gdy dziewczyna decyduje się przyjechać bez zapowiedzi z Gdańska do podwarszawskiej Zielonki nie spodziewa się,...

Rozwiń

Zwiń

Colson Whitehead jest u nas znany z „Kolei podziemnej”, za którą został wyróżniony Nagrodą Pulitzera i National Book Award oraz z równie wysoko ocenianych przez polskich czytelników „Miedziaków”. Żadnej z nich nie czytałam, czy więc rozpoczęcie znajomości z twórczością Autora od jego debiutanckiej powieści wydanej w czerwcu przez Wydawnictwo Albatros było dobrym pomysłem?

„Intuicjonistka” z pewnością zaskoczyła mnie nietuzinkowym pomysłem na fabułę, w którym natura człowieka mierzy się z niedoskonałymi maszynami. Dogłębnie poznajemy funkcjonowanie wind, z których dobrodziejstwa korzystamy na co dzień nie zastanawiając się nad ich aspektami technicznymi. A okazuje się, że mogą prawdziwie fascynować, mogą być przyczyną sporów i gorących dyskusji.

Dwa podejścia do dźwigów – intuicyjne i empiryczne dzielą ich pasjonatów od zawsze, ale spór się zaognia, gdy dochodzi do tragicznej awarii windy. Jej serwisantką jest Lila Mae, intuicjonistka najlepsza w swoim fachu. Dotychczas intuicja nigdy jej nie zawiodła, czy więc tym razem popełniła błąd, czy może awarię wywołano celowo? W okresie przedwyborczym byłoby to zdecydowanie na rękę empirystom, a wiadomo, że jeśli chodzi o walkę o władzę, to wszystkie chwyty są dozwolone.

Ta powieść z pewnością nie spodoba się wszystkim, bo choć tematyka wydaje się lekka i ukazana z przymrużeniem oka (wyobrażacie sobie przegląd techniczny windy na tzw. „czuja”?), to już kwiecisty styl Autora z pewnością taki nie jest. Wymaga skupienia zarówno pod względem przyswojenia formy, jak i treści. Dość zawiła intryga, do której dołącza specyficzne spojrzenie na różnice rasowe, walka intuicjonistów z empirystami i tajemnica windy idealnej czynią opowieść ciekawą, ale z drugiej strony nieco rozmywają akcję.

Z pewnością jest to jednak powieść nietuzinkowa i nieco dziwna, a takie właśnie lubię. I co najważniejsze zachęciła mnie do sięgnięcia po inne książki Autora. „Miedziaki” już wylądowały na półce w Legimi.

Colson Whitehead jest u nas znany z „Kolei podziemnej”, za którą został wyróżniony Nagrodą Pulitzera i National Book Award oraz z równie wysoko ocenianych przez polskich czytelników „Miedziaków”. Żadnej z nich nie czytałam, czy więc rozpoczęcie znajomości z twórczością Autora od jego debiu...

Rozwiń

Zwiń

Gdy rok temu z zachwytem czytałam powieść historyczną „Caryca” o losach pierwszej kobiety władającej Rosją wiedziałam, że po kolejną książkę Ellen Alpsten sięgnę z ogromną przyjemnością. I choć po tak genialnej pierwszej powieści „Córka carycy” z pewnością stanowiła dla Autorki duże wyzwanie, to w moim odczuciu poradziła sobie z tym zadaniem wręcz perfekcyjnie. Powiem więcej, zauroczyła mnie jeszcze bardziej!

Kim była jedyna kobieta, która objęła władzę w Rosji w wyniku przewrotu pałacowego?

Z Elżbietą Piotrowną Romanową, córką Piotra Wielkiego i carycy Katarzyny I, spotykamy się w momencie, gdy to od jej wyborów zależą dalsze losy Rosji i jej samej. Wyborów trudnych, łamiących serce, których musi dokonać, by objąć władzę. Cofamy się jednak o osiemnaście lat wstecz, by poznać Lizeńkę, odważną, ciekawą i przekorną nastolatkę, która wyczekuje ślubu z królem Francji. Na jej dziecięcej beztrosce jednak już teraz kładzie się cieniem dworskie życie pełne intryg, zdrad i śmierci.

"W Rosji żadna zmiana nie zachodzi łatwo, nawet nadejście nowej pory roku".

Pierwszoosobowa narracja Elżbiety ukazuje nam postaci historyczne i kolejne wydarzenia z perspektywy najpierw dziewczynki, później kobiety coraz bardziej świadomej, że karta może odwrócić się w każdej chwili. Że tylko zabieganie o poparcie odpowiednich osób i przebiegłość pozwolą jej przetrwać kolejne zmiany na rosyjskim tronie, a kiedy przyjdzie czas samej się o niego upomnieć.

Tak niesłychanie barwnie kreśli Autorka obraz ówczesnych czasów, że ich klimat jest wręcz namacalny, a wplatając w opowieść przepowiednię leśnego potwora Leszego dodaje do niej szczyptę słowiańskiej magii. I te dwa elementy sprawiły, że momentami zapominałam, że nie czytam jedynie fascynującej powieści, a odkrywam życie ludzi, którzy w XVIII wieku walczyli o władzę, ulegali namiętnościom, cierpieli i kochali. Ludzi, w których losy bez reszty się zaangażowałam, z którymi wręcz współodczuwałam. Na temat których po odłożeniu książki wyszukiwałam informacji w Internecie, by zweryfikować prawdziwość zdarzeń, które wydawały mi się wręcz niewiarygodne. Bo czy można prawdę historyczną przedstawić w tak pięknej, intrygującej i porywającej formie? Ellen Alpsten udowadnia, że tak.

Bardzo zachęcam Was do lektury, bo dawno nie czytałam tak genialnej powieści historycznej. I dodam, że „Córkę carycy” można czytać niezależnie od „Carycy”, ale dlaczego mielibyście sobie odmawiać tej przyjemności?

Gdy rok temu z zachwytem czytałam powieść historyczną „Caryca” o losach pierwszej kobiety władającej Rosją wiedziałam, że po kolejną książkę Ellen Alpsten sięgnę z ogromną przyjemnością. I choć po tak genialnej pierwszej powieści „Córka carycy” z pewnością stanowiła dla Autorki duże wyzwan...

Rozwiń

Zwiń

Kim była autorka Ani z Zielonego Wzgórza? Pisarką sentymentalną? Pisarką dla dzieci? Wykształconą kobietą w czasach, gdy edukacja była uważana za szkodliwą dla kobiet? Zaangażowaną żoną pastora i matką dwóch synów?

Na dwa z tych pytań po lekturze bogatej biografii „Maud Mongomery. Uskrzydlona” Mary Henley Rubio na pewno można odpowiedzieć przecząco, bo jej powieści trafiają nie tylko do dziecięcych serc sławiąc literaturę kanadyjską na cały świat, a mimo ukazywania w nich w dużej mierze słonecznej strony życia, sentymentalizmu z pewnością nie można jej zarzucić.

Kim jednak tak naprawdę była? Jak wiele czerpała z życia w swojej twórczości?

Autorka biografii Maud w ciągu niemal trzydziestu lat poświęconych jej życiu i twórczości oddaje w nasze ręce dzieło niesamowicie obszerne i interesujące. Dużo pełniejsze niż dziesięć dzienników prowadzonych przez Maud celem wydania po jej śmierci, które siłą rzeczy są subiektywnym i jednostronnym obrazem jej życia i myślę, że powinno się patrzeć na nie raczej jak na kolejne z jej dzieł literackich. Rubio weryfikuje zawarte w nich informacje w dostępnych źródłach, artykułach, listach i wspomnieniach, uzupełniając wieloma zdjęciami, które bardzo wzbogacają odbiór.

Z biografii wyłania się obraz kobiety, postrzeganej jako osoba radosna, energiczna, zaangażowana społecznie, zawsze pomocna i odnosząca spektakularny sukces, ale skrywającej za zamkniętymi drzwiami problemy małżeńskie, rodzicielskie i własną depresję. O wielu faktach czytałam ze smutkiem i ściśniętym sercem, o innych, jak choćby o wieloletniej walce w sądach z nieuczciwym wydawcą z autentycznym wzburzeniem.

"Żyła, by pisać i pisała, by żyć."

Ucieczka w świat fantazji była jej mechanizmem obronnym, a pisanie dawało jej najwięcej szczęścia. Rubio daje nam możliwość szczegółowego wglądu w poszczególne etapy jej życia, zachodzące w tle zmiany społeczne, polityczne i gospodarcze i wpływ jaki mały na kolejne tworzone przez nią powieści. Rozdźwięk pomiędzy trudami jej życia a podnoszącym na duchu optymizmem płynącym z jej książek niejednokrotnie mnie szokował i budził podziw dla jej niezłomności i determinacji.

Wiele mogłabym jeszcze napisać, ale tę biografię po prostu trzeba przeczytać. Niech nie zrażą Was jej gabaryty, bo każda minuta z nią spędzona jest tego warta. I z pewnością po jej lekturze zapragniecie wrócić ponownie do światów Ani, Emilii, czy Rilli odkrywając w nich dużo więcej niż dotychczas.

Kim była autorka Ani z Zielonego Wzgórza? Pisarką sentymentalną? Pisarką dla dzieci? Wykształconą kobietą w czasach, gdy edukacja była uważana za szkodliwą dla kobiet? Zaangażowaną żoną pastora i matką dwóch synów?

Na dwa z tych pytań po lekturze bogatej biografii „Maud Mongomery. Uskrzyd...

Rozwiń

Zwiń