Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Coś się kończy, coś się zaczyna.

Kończy się długa, pogmatwana, pełna szalonych przygód, niespodziewanych zwrotów, dziwnych zabiegów okoliczności i przeznaczenia opowieść.
Opowieść o skarbach i potworach, o krwawej wojnie i zaciełych walkach, o śmierci. O wielkiej miłości i o niezłomnej przyjaźni. O odwadze i honorze.

Opowieść, po której nie spodziewałam się, że wzbudzi we mnie taki żal i zostawi z uczuciem pustki...
A żal mi Geralta, który stracił tych, których zyskał w drodze na koniec świata szukając Ciri.
Żal mi Ciri. Samotnej wśród czasów i miejsc. Zagubionej. W ciągłym pędzie ucieczki.
Żal mi Yenefer, która straciła na tak długo córkę, której tak długo pragnęła.
Żal mi Cahira, Regisa, Milvy i Angoulême, którzy oddali wszystko żeby Geralt znów odnalazł swoje przeznaczenie.
Żal mi, że coś się kończy. Żal mi, że to pustka się zaczyna.

Ale jak rzekła młodziutka Ciri do wiedźmina Geralta nad rzeką Sansretour: "Wszystkie bajki kończą się źle". A tu zdecydowanie coś się kończy...

Coś się kończy, coś się zaczyna.

Kończy się długa, pogmatwana, pełna szalonych przygód, niespodziewanych zwrotów, dziwnych zabiegów okoliczności i przeznaczenia opowieść.
Opowieść o skarbach i potworach, o krwawej wojnie i zaciełych walkach, o śmierci. O wielkiej miłości i o niezłomnej przyjaźni. O odwadze i honorze.

Opowieść, po której nie spodziewałam się, że wzbudzi we...

To było drugie, nawet jeszcze lepsze i na pewno nie ostatnie moje spotkanie z 'Ostatnim życzeniem' Andrzeja Sapkowskiego. Wykreowane przez niego postacie są w moich oczach jak żywe. Z chęcią poznałabym Geralta i Jaskra gdybym tylko mogła. Chodź ten drugi pewnie często by mnie mocno wkurzał (czasami za dużo gada) to i tak wybaczyłabym mu wszystko!

Podoba mi się to jak w ciąg historii 'teraźniejszej' wplecione są opowieści z przeszłości Białego Wilka. Wprowadza to pewne zawirowania i chroni od monotonii.

Od książki nie da się odejść - przynajmniej ja nie mogłam. Ciągnęło mnie do niej, nie dawała mi spokoju tak jakby wytworzyła się między nami magnetyczna więź. Była przy mnie wszędzie. Aż do ostatniej strony wpatrywałam się w nią z uwielbieniem! Dlatego też Bogu dziękuję za brata - szczęśliwego posiadacza całego cyklu - którego raczyłam ostatnio okraść. Całe szczęście daleko nie miałam ;-)

To było drugie, nawet jeszcze lepsze i na pewno nie ostatnie moje spotkanie z 'Ostatnim życzeniem' Andrzeja Sapkowskiego. Wykreowane przez niego postacie są w moich oczach jak żywe. Z chęcią poznałabym Geralta i Jaskra gdybym tylko mogła. Chodź ten drugi pewnie często by mnie mocno wkurzał (czasami za dużo gada) to i tak wybaczyłabym mu wszystko!

Podoba mi się to jak w...

Trochę brakowało mi w 'Krwi Elfów' Geralta zwanego Geraltem, no ale w końcu to Krew Elfów jest głównym przedmiotem tej książki.
Chodź autor wysunął na pierwszy plan Lwiątko z Cintry nie pominął postaci dobrze znanych czytelnikowi z opowiadań poprzedzających pierwszy tom.
Tę część trudno porównać do wspomnianych przeze mnie poprzedniczek, choćby ze względu na różnice w formie przekazu. W 'Ostatnim życzeniu' i 'Mieczu przeznaczenia' autor, bez dłuższych wstępów, mógł przedstawić odbiorcy sytuację. Tu opowieść się ciągnie, nie ukazano nam jedynie co ciekawszych momentów z tułacznego życia Geralta i przyjaciół a spójne konsekwencje jego wyborów i działań podjętych w opowiadaniach.
'Krew Elfów' jest jak półtoragodzinny mecz w pełnej krasie; opowiadania jak skróty - widzisz akcje, ale nie wiesz wszystkiego o tym co do nich doprowadziło.

Tło historii Ciri jest zbyt złożone by móc je jasno, klarownie i w pełni zrozumiale przedstawić przy pomocy krótkich 'migawek' z Kaer Morhen i Ellander, dlatego też wartkie tępo opowiadań zastąpione zostało przedstawieniem sytuacji bohaterów, ich świata i jego polityki.
I bardzo dobrze. Osobiście wolę wolniej i systematyczniej dowiadywać się o co chodzi w całej historii niż jedynie, bez szerszego opisu sytuacji, czytać o rzeziach w ciemnych zaułkach.

Trochę brakowało mi w 'Krwi Elfów' Geralta zwanego Geraltem, no ale w końcu to Krew Elfów jest głównym przedmiotem tej książki.
Chodź autor wysunął na pierwszy plan Lwiątko z Cintry nie pominął postaci dobrze znanych czytelnikowi z opowiadań poprzedzających pierwszy tom.
Tę część trudno porównać do wspomnianych przeze mnie poprzedniczek, choćby ze względu na różnice w...

Nie wiem czy 'Duma i uprzedzenie' jest moją ulubioną książką, ale wiem, że jest tą, do której najczęściej wracam. A wracam do książek raczej rzadko; żeby nie powiedzieć/napisać nigdy.

Historia przedstawiona przez Jane Austen jest raczej zwyczajna.
Matka, ojciec i pięć córek. Wszyscy razem tworzą dość zwariowaną, a już na pewno zróżnicowaną rodzinkę. Czego można w życiu chcieć jeszcze?
Państwo Bennet mogą odpowiedzieć na to pytanie.
Może tego, żeby ktoś te córki poślubił i wracał z nimi do rodzinnego domu maksymalnie raz do roku?!
Oboje chcą tego samego - wydać córki za mąż. Najlepiej za kogoś dobrze sytuowanego, prawdziwego księcia na białym koniu.
I co najlepsze - w czasach, które przedstawione są w książce można to zdanie traktować dosłownie!
Piękna Jane, błyskotliwa Lizzy, zaczytana Mary, naiwna Kitty i kokieteryjna Lidia. Wszystkie, mniej lub bardziej otwarcie, chcą spełnić życzenie rodziców. I swoje.
Główną bohaterką jest ulubienica Pana Bennet'a, druga córka, w której chyba każda z nas chce zobaczyć coś z siebie.
Zadziorna, wygadana, inteligentna i piękna; choć jej uroda ginie przy starszej siostrze.
Zna swoją wartość, to na pewno! Nie wierzycie? Zapytajcie pana Collins'a.

Nie wiem czy 'Duma i uprzedzenie' jest moją ulubioną książką, ale wiem, że jest tą, do której najczęściej wracam. A wracam do książek raczej rzadko; żeby nie powiedzieć/napisać nigdy.

Historia przedstawiona przez Jane Austen jest raczej zwyczajna.
Matka, ojciec i pięć córek. Wszyscy razem tworzą dość zwariowaną, a już na pewno zróżnicowaną rodzinkę. Czego można w życiu...