Moje ogólne zdanie o sadze wiedźmińskiej nie zmieniło się znacząco od poprzedniego tomu, który był ostatnią recenzowaną przeze mnie książką, dlatego tym razem będzie krótko, zwięźle i na temat, a chcących poczytać więcej zapraszam do lektury mojej opinii o "Krwi elfów".

„Czas pogardy” miał swoje lepsze i gorsze momenty, czytało mi się bardzo dobrze jakoś do ¾ objętości książki – miałam wrażenie, że akcja zaczęła wtedy nużąco zwalniać i opisywane wydarzenia nie specjalnie przypadły mi do gustu. Było mnóstwo polityki, mnóstwo nazwisk i powiązań, w których trochę zaczęłam się gubić, brakowało mi ciekawych i rozbudowanych charakterów, a zrobiło się zbyt dużo płytkich i "jednorazowych" postaci. Myślę, że w dalsze tomy brną już tylko wytrwali czytelnicy lub zagorzali fani, bo mi osobiście właśnie w „Czasie pogardy” zaczął gdzieś umykać aspekt czytania dla rozrywki i zabicia czasu. Końcówkę tomu czytałam już z niemałym wysiłkiem i choć na pewno nie należę do osób, które łatwo się poddają w czytaniu i zamierzam sięgnąć też po dalsze tomy, zdecydowanie potrzebuję chwilowej przerwy od „Wiedźmina”, by móc wrócić do tej sagi z nową energią, która opuściła mnie pod koniec. Bądź co bądź jestem bardzo ciekawa dalszych losów bohaterów, a spoilery, które znam z różnorakich źródeł, o dziwo tylko tę ciekawość podsycają.

Moje ogólne zdanie o sadze wiedźmińskiej nie zmieniło się znacząco od poprzedniego tomu, który był ostatnią recenzowaną przeze mnie książką, dlatego tym razem będzie krótko, zwięźle i na temat, a chcących poczytać więcej zapraszam do lektury mojej opinii o "Krwi elfów".

„Czas pogardy” miał swoje lepsze i gorsze momenty, czytało mi się bardzo dobrze jakoś do ¾ objętości...

Po tym, jak niesamowicie wciągnęła mnie "Krew elfów", nie mogłam się powstrzymać, by szybko nie zabrać się za "Czas pogardy". I opłaciło mi się to z nawiązką, gdyż dostałam ucztę pełną emocji i wrażeń! W tym tomie można jeszcze dokładniej poznać Ciri, kolejny raz mieć okazję, by zobaczyć, jaką kobietą powoli się staję. Możemy zobaczyć siłę tej niesamowitej dziewczyny, która jednak zachowuje się czasem jak typowa nastolatka. To było takie... naturalne. Tak samo Geralt, który wśród całej bandy sk***ysynów wydaje się być jedynym dobrym i sprawiedliwym. To też jest niesamowite! Jego anachroniczny honor w zmieniającym się świecie pogardy - nie macie pojęcia, ile razy czułam w sercu uniesienie. I żal. Bo czasem ten honor nie wystarczał.
Było też kilka zabawnych scen, niezwykle podobał mi się bankiet u czarodziejów. Ten tom ma tyle świetnych momentów, w wachlarzu od epickości, przez dołującą beznadzieję, aż po satyrę! Sapkowski wie, jak pisać. Uwielbiam to! Z tomu na tom staję się coraz większą fanką Wiedźmina (a byłam nią już przy "Ostatnim życzeniu"). Chyba już nic więcej nie muszę pisać. Jestem po prostu zachwycona!

Po tym, jak niesamowicie wciągnęła mnie "Krew elfów", nie mogłam się powstrzymać, by szybko nie zabrać się za "Czas pogardy". I opłaciło mi się to z nawiązką, gdyż dostałam ucztę pełną emocji i wrażeń! W tym tomie można jeszcze dokładniej poznać Ciri, kolejny raz mieć okazję, by zobaczyć, jaką kobietą powoli się staję. Możemy zobaczyć siłę tej niesamowitej dziewczyny, która...

Czas pogardy to czwarty tom z cyklu o Wiedźminie.
Na razie udało mi się przeczytać właśnie te cztery pierwsze tomy, ale w dosyć dużych odstępach czasowych.
Specjalnie dawkuję sobie tą przyjemność właśnie po to aby móc po czasie dalej kontynuować tą opowieść.
Ten tom chyba najmniej mi się spodobał. Może dlatego, że był najcięższy z dotychczasowych. Sapkowski opisuje tu bardzo dużo waśni, sporów, knowań, politycznych rozgrywek i całą masę historii. Czasami było tego aż tak dużo, że powoli się gubiłem. Wolę zdecydowanie książki gdzie nie występuje aż tyle postaci i dopisanych do nich legend.
Z drugiej też strony wielkie gratulacje dla autora jak zgrabnie tą całą historię napisał. Naprawdę podziwiam go jak on to niesamowicie poukładał.
Z całej książki najbardziej spodobała mi się końcówka i przygody Ciri teleportowanej w bliżej niekreślone miejsce na ziemi. Świetnie się czytało tą część kibicując jej w walce o przetrwanie.
Z pewnością będą dalej kontynuował tą serię.

Czas pogardy to czwarty tom z cyklu o Wiedźminie.
Na razie udało mi się przeczytać właśnie te cztery pierwsze tomy, ale w dosyć dużych odstępach czasowych.
Specjalnie dawkuję sobie tą przyjemność właśnie po to aby móc po czasie dalej kontynuować tą opowieść.
Ten tom chyba najmniej mi się spodobał. Może dlatego, że był najcięższy z dotychczasowych. Sapkowski opisuje tu...

Zdecydowanie ciekawsza lektura, niż poprzednia część sagi. Sapkowski serwuje czytelnikowi, satysfakcjonujące połączenie wielu wątków, i odkrycie rąbka tajemnicy, co do prowadzonej przez niego intrygi, które wywołują mocny efekt zaskoczenia, wzmocniony przez wcześniejsze, raczej wolne tempo akcji. Tu gdy akcja przyspiesza, dzieje się naprawdę wiele, i mimo ogromu tych wydarzeń, i wmieszanych w nie postaci, ciężko się pogubić. Czyta się o nich z zapartym tchem, i niezakłóconą uwagą, a każdy kto miał mieć znaczenie, wcześniej dostał swoje pięć minut, w których zdążyło się ową postać poznać, i nią zainteresować. Autor pozostawia nas z mniejszą ilością pytań, co do tego, co się tu kroi, ale większym zainteresowaniem całą historią, o której ciągu dalszym, możemy się jedynie domyślać, że będzie naprawdę ciekawy.

Zdecydowanie ciekawsza lektura, niż poprzednia część sagi. Sapkowski serwuje czytelnikowi, satysfakcjonujące połączenie wielu wątków, i odkrycie rąbka tajemnicy, co do prowadzonej przez niego intrygi, które wywołują mocny efekt zaskoczenia, wzmocniony przez wcześniejsze, raczej wolne tempo akcji. Tu gdy akcja przyspiesza, dzieje się naprawdę wiele, i mimo ogromu tych...

Część w której Geralt dostał o dziwo mniej czasu niż w poprzednich książkach, co jest zrozumiałe, ponieważ Sapkowski chciał przedstawić świat czarodziei, intryg oraz rozbudować inne postaci.

Część w której Geralt dostał o dziwo mniej czasu niż w poprzednich książkach, co jest zrozumiałe, ponieważ Sapkowski chciał przedstawić świat czarodziei, intryg oraz rozbudować inne postaci.

Książka trzyma wysoki poziom serii. Na szczególną uwagę w tym tomie według mnie zasługuje fragment łączący "Szkołę Przetrwania" z klimatem fantasy.

Książka trzyma wysoki poziom serii. Na szczególną uwagę w tym tomie według mnie zasługuje fragment łączący "Szkołę Przetrwania" z klimatem fantasy.

Tom jest nieznacznie lepszy od poprzedniego i wciąga nieco bardziej.

Tom jest nieznacznie lepszy od poprzedniego i wciąga nieco bardziej.

Przecudowna opowieść

Przecudowna opowieść

Kolejny bardzo dobry i wciągający tom.
Najlepszy fragment moim zdaniem to bankiet czarodziejów i późniejsza jatka.
Gdy czytałem o jednorożcu, to się zastanawiałem czy, na pewno, dobrą książkę czytam ;-)
W tym tomie jest jeszcze więcej pytań, niż odpowiedzi, a główni bohaterowie zostają rozrzuceni po świecie.

Kolejny bardzo dobry i wciągający tom.
Najlepszy fragment moim zdaniem to bankiet czarodziejów i późniejsza jatka.
Gdy czytałem o jednorożcu, to się zastanawiałem czy, na pewno, dobrą książkę czytam ;-)
W tym tomie jest jeszcze więcej pytań, niż odpowiedzi, a główni bohaterowie zostają rozrzuceni po świecie.

Sapkowki pomału, ale rozkręca się z każdą książką coraz bardziej. Po dwóch pierwszych częściach, które były zbiorem opowiadań, "Krew Elfów", a teraz "Czas pogardy" mają już zarysowaną pewną fabułę, akcję, która uporządkowana jest w sposób chronologiczny, która pozwala poukładać sobie wszystko w głowie i podążać po świecie razem z bohaterami.

Po dwóch pierwszych częściach myślałem, że nie dam Sapkowskiemu trzeciej szansy, jednak złamałem się i była to, jak się okazało, dobra decyzja. Kolejna część leży już na półce i zostanie z niej ściągnięta z większą ciekawością co nasz przyjaciel, wiecznie ponury Geralt z Rivii i jego niezbyt inteligenty przyjaciel Jaskier znowu wywiną., co stało się z Yennefer, oraz co dalej będzie działo się z Ciri.

Sapkowki pomału, ale rozkręca się z każdą książką coraz bardziej. Po dwóch pierwszych częściach, które były zbiorem opowiadań, "Krew Elfów", a teraz "Czas pogardy" mają już zarysowaną pewną fabułę, akcję, która uporządkowana jest w sposób chronologiczny, która pozwala poukładać sobie wszystko w głowie i podążać po świecie razem z bohaterami.

Po dwóch pierwszych częściach...