Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy w życiu nie wybaczę Sandersonowi tego zakończenia. Seria, która zostanie ze mną na całe życie, to na pewno. Niezapomniani bohaterowie, niesamowity świat, genialne wątki, łzy, śmiech i strach. Genialnie napisane fantasy dla każdego. Ale nadal... zabiję Sandersona za to, jak zakończył całą tę wspaniałą przygodę.
Majstersztyk.

Nigdy w życiu nie wybaczę Sandersonowi tego zakończenia. Seria, która zostanie ze mną na całe życie, to na pewno. Niezapomniani bohaterowie, niesamowity świat, genialne wątki, łzy, śmiech i strach. Genialnie napisane fantasy dla każdego. Ale nadal... zabiję Sandersona za to, jak zakończył całą tę wspaniałą przygodę.
Majstersztyk.

Za dużo merysujkowatości jak na mój gust. Strasznie to przeciętne, momentami wieje nudą, niby tajemnica goni tajemnicę, ale tak naprawdę wszystko od początku wiadomo. Bohaterowie średnio ciekawi, już lepiej wypadają postaci drugoplanowe. Kolejny zawód na pozycji młodzieżowej. Chyba wyrosłam. Albo autorów nie stać już nawet na ociupinkę innowacyjności i odejście od schematów.

Za dużo merysujkowatości jak na mój gust. Strasznie to przeciętne, momentami wieje nudą, niby tajemnica goni tajemnicę, ale tak naprawdę wszystko od początku wiadomo. Bohaterowie średnio ciekawi, już lepiej wypadają postaci drugoplanowe. Kolejny zawód na pozycji młodzieżowej. Chyba wyrosłam. Albo autorów nie stać już nawet na ociupinkę innowacyjności i odejście od schematów.

Po wspaniałym Sapkowskim i jego Wiedźminie, rzuciłam się na polskie fantasy z nadzieją, że znajdę tam kolejne cudeńka. I trafiłam na Ćwieka (nie mój rodzaj humoru. Bo jak rozumiem, to ma być humor...) i Ziemiańskiego (tu pominę milczeniem to coś, czym jest Achaja). Po tych dwóch Panach, nie miałam zbyto ochoty wracać do polskich pisarzy fantasy, ale wciąż potykałam się o nazwisko Grzędowicza i nie byłabym sobą, gdybym nie dała mu szansy - na szczęście! :D
Pan Lodowego Ogrodu to bardzo sprawnie napisana historia, tym ciekawsza, że łączy w sobie si-fi i fantasy. Ogromne brawa dla autora, za świetnie skonstruowany świat, genialnie zaprojektowaną faunę i florę, i całkiem nieźle zarysowane tło polityczne i społeczne. Bohaterowie potraktowani trochę po macoszemu, ale to nie ten typ książki, żeby jakoś mocno czepiać się braku podłoża psychologicznego. Fabuła prowadzona bardzo ciekawie, chociaż może momentami nużyć. Wielotorowa narracja jest jak dla mnie wielkim atutem, bo możemy spojrzeć na wydarzenia z kilku perspektyw. Troooszkę brakowało mi tu jakiejś kobiecej postaci, ale chyba wolę nie mieć żadnej, niż żeby były one przedstawione jak u Ziemiańskiego. Czyta się szybko i przyjemnie. Humor jest dość specyficzny, ale akurat mi idealnie podszedł. Na pewno sięgnę po kolejne tomy, bo końcówka była genialna!

Po wspaniałym Sapkowskim i jego Wiedźminie, rzuciłam się na polskie fantasy z nadzieją, że znajdę tam kolejne cudeńka. I trafiłam na Ćwieka (nie mój rodzaj humoru. Bo jak rozumiem, to ma być humor...) i Ziemiańskiego (tu pominę milczeniem to coś, czym jest Achaja). Po tych dwóch Panach, nie miałam zbyto ochoty wracać do polskich pisarzy fantasy, ale wciąż potykałam się o...