Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na sam początek powiem, że okładka na żywo wygląda po prostu cudnie! Zdecydowanie najlepsza z całej trylogii, lecz sama książka niestety gorsza pod jednym względem - najchudsza. Czerwona piramida ma około 550 stron, Ognisty tron 450 i niestety Cień węża zaledwie 400.

Rzecz, która charakteryzuje wszystkie powieści Riordana to akcja. Tutaj towarzyszy nam już od momentu otworzenia książki, od pierwszego rozdziału. Nie liczcie na więcej niż kilka stron spokoju, w tej książce jest to po prostu niemożliwe. Jednak czy to źle? Nie, to zdecydowanie przemawia na jej korzyść.

Jeśli chodzi o fabułę natomiast, trzecia część gorsza od pierwszej, lecz zdecydowanie lepsza od drugiej. Jak się można spodziewać, Carter i Sadie dążą wytrwale do zniszczenia Apopisa, po drodze walcząc z potworami, spotykając bogów, przeżywając wiele przygód oraz ogólnie próbując przeżyć, przy okazji (jak zwykle) rozśmieszając nas do bólu. Nie było rozdziału, w którym nie byłabym pod wrażeniem nieograniczonej wręcz chyba wyobraźni autora. Gdy już nam się wydaje, że nic nowego nas nie spotka, Riordan serwuje nam ogromną niespodziankę, przez co zadajemy sobie coraz to nowe pytania. Na szczęścia, na większość z tych pytań oraz frustrujących niewiadomych z poprzednich części poznajemy odpowiedzi.

Niestety idealnie nie jest. W książce występuje kilka niedociągnięć oraz niekiedy przewidywalnych rozwiązań (których na szczęście nie jest wiele). W Cieniu Węża wystąpiło między innymi rozwinięcie wątków romantycznych i jedynie od gustu zależy czy się to spodoba czy nie. Mi osobiście przeszkadzało i chwilami wręcz irytowało, choć przyznaję, że rozwinięcie trójkąta miłosnego z Sadie w roli głównej było interesujące.

Przez całą książkę przewijają się praktycznie wszyscy (żywi) poznani w poprzednich częściach bohaterowie. U większości z nich nie zaszły znaczące zmiany, lecz powtarzam - u większości. W tym przypadku autor pozytywnie mnie zaskoczył, dodając ciekawe elementy do niektórych postaci, dopełniając ich osobowość i tym samym wzbudzając moją sympatię. Dla przykładu Ziya, która wcześniej była chyba najbardziej znienawidzoną przeze mnie postacią, teraz stała się znośna, a nawet więcej - polubiłam ją.

Ostatecznie po raz kolejny uznaję geniusz pana Riordana. Jego książki pełne między innymi akcji, wspaniałych bohaterów i mitologii są po prostu niesamowite! Co następne? Mitologia nordycka? Celtycka? Indyjska? A może egipska i dalsze rozwijanie świata Cartera i Sadie? Cokolwiek to będzie, nie mogę się doczekać!

Na sam początek powiem, że okładka na żywo wygląda po prostu cudnie! Zdecydowanie najlepsza z całej trylogii, lecz sama książka niestety gorsza pod jednym względem - najchudsza. Czerwona piramida ma około 550 stron, Ognisty tron 450 i niestety Cień węża zaledwie 400.

Rzecz, która charakteryzuje wszystkie powieści Riordana to akcja. Tutaj towarzyszy nam już od momentu...

Niedawno skończyłam czytać Niezgodną, no i cóż, krótko mówiąc zawiodłam się.
Pomysł, jaki miała autorka wymyślając frakcje był dobry, a nawet mogłabym powiedzieć, że świetny. I może właśnie to chwilowe zafascynowanie sprawiło, że na początku książka wydawała mi się taka niesamowita? Pierwsze rozdziały były ciekawe jednak im dalej tym gorzej. Akcja książki przez większą jej część była przewidywalna i pod jej koniec zaczęła się robić nużąca. Niestety, również bohaterowie nie zachwycają i nie zapadają w pamięć, a śmierć niektórych z nich nie wywołuje żadnych emocji.
"Po Igrzyskach śmierci nadchodzi Niezgodna", "Niezgodna wychodzi poza Igrzyska Śmierci: wartką akcję i niewyczerpaną wyobraźnię dopełnia refleksją nad dojrzewaniem" - jakie to wszystko piękne...i nieprawdziwe. Zależy od gustu, ale jak dla mnie Niezgodna nie jest nawet w połowie tak dobra jak IŚ.
Przy wielu książkach jestem ciekawa ciągu dalszego, lecz w tym wypadku - nie. Mimo wszystko przeczytam kolejne części, Niezgodna nie była na tyle zła, aby porzucać ją po pierwszym tomie. Może następne będą lepsze? Mam nadzieję, że tak.

Niedawno skończyłam czytać Niezgodną, no i cóż, krótko mówiąc zawiodłam się.
Pomysł, jaki miała autorka wymyślając frakcje był dobry, a nawet mogłabym powiedzieć, że świetny. I może właśnie to chwilowe zafascynowanie sprawiło, że na początku książka wydawała mi się taka niesamowita? Pierwsze rozdziały były ciekawe jednak im dalej tym gorzej. Akcja książki przez większą...

W Polsce nie mają zwyczaju wydawać takich krótkich opowiadań, a szkoda, bo książka jest na prawdę dobra. Oczywiście dla tych co polubili Delirium.
Późniejsze wydarzenia z historii głównej, a dokładniej, te po kłótni Leny i Hany zostały przedstawione z punktu widzenia tytułowej bohaterki. Można zobaczyć, jak się czuła podczas rozmów z Leną, jak wygląda życie "tej, która ma szczęście", a także poznać kilka dodatkowych i ciekawych elementów.
Poza tą przyjemną zmianą perspektywy był jeden rozdział poświęcony Lenie i jej życiu poza granicami miasta. Jak dla mnie, krótkie i dobre wprowadzenie do drugiej części.

W Polsce nie mają zwyczaju wydawać takich krótkich opowiadań, a szkoda, bo książka jest na prawdę dobra. Oczywiście dla tych co polubili Delirium.
Późniejsze wydarzenia z historii głównej, a dokładniej, te po kłótni Leny i Hany zostały przedstawione z punktu widzenia tytułowej bohaterki. Można zobaczyć, jak się czuła podczas rozmów z Leną, jak wygląda życie "tej, która ma...