Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu tego kawałka drewna, jakim była poprzednia powieść z serii, zmiana pióra działa jak balsam. Michael Reaves jest lepszy. Urzekło mnie, że znajomość psychiki ludzkiej połączył ze specyfiką planety i fizjologii Neimoidian, tak że powstały bardzo przekonujące opisy reakcji emocjonalnych, myśli, motywów, a nawet kultury i obyczajów przedstawicieli Federacji Handlowej.

Bohaterowie pozytywni, czyli ci, za którymi do ostatniej literki trzymamy, żeby im się udało to: Darsha, ambitna padawanka, która jeszcze zbyt emocjonalnie podchodzi do tego wszystkiego, ale ma niewątpliwy talent, Lorn, typowy cwaniak, który jednak kryje w sobie bolesną historię oraz I-5, bardzo zabawny i "ludzki" droid. W gruncie rzeczy klasyczny zestaw jak dla powieści przygodowo-fantastycznej.

Tytułowy Darth Maul jest raczej tłem niż figurą, kryje się w cieniu i jedyne co o nim wiemy, to że jest przerażający i rogaty. Diabeł jak malowanie, powiedziała każda osoba, która nie widziała w życiu Devaronianina. Dla mnie czerwony Zabrak, to czerwony Zabrak i tyle. Miłym zaskoczeniem za to było, że oprócz bycia idealnie oddanym uczniem Sitha posiadał jeszcze momentami jakieś emocje: radość, dumę, gniew, szczątkowe pojęcie honoru.

Oczywiście dla osób, które trenowały sztuki walki i/lub grały w The Old Republic opisy są bardziej przekonujące i książka mocniej plusuje. Darsha przypomina mi z natury swojej padawanki, którymi grałam, podobnie zaliczone mam śmiganie po opanowanych przez gangi dolnych poziomach Coruscant. Książka i gra jakoś się uzupełniają jako prequel prequela i ogólnie czyta się dobrze.

Po przeczytaniu tego kawałka drewna, jakim była poprzednia powieść z serii, zmiana pióra działa jak balsam. Michael Reaves jest lepszy. Urzekło mnie, że znajomość psychiki ludzkiej połączył ze specyfiką planety i fizjologii Neimoidian, tak że powstały bardzo przekonujące opisy reakcji emocjonalnych, myśli, motywów, a nawet kultury i obyczajów przedstawicieli Federacji...